Aile, aralarında duygusal, sosyokültürel ve kan bağları olan bireylerden oluşan, amaç ve görevleri olan bir yapıdır.

Sistem anlayışına göre aile bir geçmişi paylaşan, duygusal bağı olan, aile üyelerinin ve ailenin bütününün gereksinimlerini karşılamak için stratejiler planlayan insanlardan oluşmuş karmaşık bir yapıdır.

Aile sistemleri kuramının aileye ilişkin bazı temel varsayımları şunlardır:

Aile sistemleri kuramında aileyle ilgili olarak aile yapısı, etkileşimi, işlevleri ve yaşam döngüsü olmak üzere dört temel unsur bulunmaktadır. Aile yapısı, ailenin kişisel, kültürel ve ideolojik olarak tanımlayıcı özelliklerini içermektedir. Aile etkileşimi, aile üyelerinin nasıl yönetileceğine ilişkin kuralları ortaya koyan sistemin merkezini oluşturur. Ailedeki bireylerin birbirlerine bağlanma düzeylerini, uyum sağlama durumlarını ve iletişim biçimlerini belirler. Aile işlevleri ise, var olan kaynakları kullanarak aile sisteminin gereksinimlerini karşılamak için uygun tepkiler üretir. Aile üyelerinin paradan sağlığa, duygulardan kendini ifade etmeye kadar neye gereksinimi varsa ona hizmet edilir. Diğer bir unsur da aile yaşam döngüsüdür. Aile sisteminin zaman içindeki değişimini gösterir.

Aile yaşam döngüsü; bireyin yaşam sürecinin tüm boyutlarını içeren aynı zamanda ailenin bir bütün olarak vurgulanmasını sağlayan ve ailenin zaman içinde gelişimini açıklayan bir modeldir.

Uyum; ailenin durumuna göre yapısını, rollerini ve kurallarını değiştirebilme yeteneğidir.

Ailenin sosyal özelikleri; aile yapısı, sosyoekonomik durumu, eğitim düzeyi, yaşanılan ortam ve özellikleri, eşlerin çalışma durumu ve koşulları, aile çevresindeki maddi ve manevi destek kaynakları gibi pek çok unsuru kapsamaktadır.

Sağlıklıklı ailelerin temel özellikleri duyguları paylaşma, bireysel farklılıkları kabul etme, ilgi ve sevgi duygularının gelişimi, işbirliği, mizah duygusu, yaşamı sürdürmek için temel gereksinimlerin karşılanması, problem çözme, iletişim, geniş bir felsefi düşünce, taahhüt ve takdir duygularını ifade etme, birlikte zaman geçirme, maneviyat ve başa çıkma becerileridir. 

Ailenin sosyal özelikleri; aile yapısı, sosyoekonomik durumu, eğitim düzeyi, yaşanılan ortam ve özellikleri, eşlerin çalışma durumu ve koşulları, aile çevre- sindeki maddi ve manevi destek kaynakları gibi pek çok unsuru kapsamaktadır.

Psikolojik özellikler; ailenin amaçları, inançları, değerleri, tutumları, çocuk yetiştirme anlayışları, iletişim özellikleri ve aile ilişkileri başta olmak üzere diğer bazı unsurlardan oluşmaktadır. Bu özellikler, ailenin zorluklara karşı dayanıklılığını, değişimlere uyumunu ve sorunlara yaklaşımını etkilemektedir.

Aile yaşamında bir çocuğu dünyaya getirme, ebeveyn olma çok önemli ve sorumluluk getiren bir karardır. Aile üyeleri bu kararı almadan önce çocuk için fiziksel, ruhsal koşullar ve zamanın uygunluğu, kendilerinin ebeveyn olmaya hazır olup olmadıklarını bilinçli bir biçimde sorgulamalıdırlar.

Ergen çocuklu ailelerde, ebeveynlerin ergenin bağımsızlık isteği ve döneme özgü farklı gelişim özelliklerini kabul edip rehberlik etmesi önemlidir. Ebeveyn ergen çatışması, toplumsal, mesleki ve cinsel kimlikle ilgili rollerin seçimi, arkadaşlık ilişkileri, okul başarısı, sınav kaygısı, kötü alışkanlıklardan koruma gibi konular ebeveynler üzerinde ve karşılıklı ilişkilerde baskı yaratabilir. Ebeveynler aynı zamanda iş ve aile yaşamlarını yeniden gözden geçirmek ve yaşlı ebeveynlerin sağlık ve bakım sorunlarıyla ilgilenmek durumunda kalabilirler.

Disiplinler arası yaklaşım; belirli bir konu, kavram ya da sorunu birden fazla disiplinin yöntem ve anlayışıyla ele alan, değerlendiren yaklaşımdır.

Özdeşim; çocuğun gelişim sürecinde etkisi altında kaldığı kişileri model alarak davranışları ve toplumsal rolleri kazanma çabasıdır.

1. Ölüm ve kayıp hakkında ortak bir açıkla- mada bulunmak;
2. Kayıpla ilgili deneyimleri paylaşmak;
3. Aile sisteminin yeniden düzenlenmesi;
4. Yaşam uğraşları ve diğer ilişkilere yönelme.

6-9 yaşlar arasında, çocuklar ölümün yeme, içme, konuşma, acı hissetme gibi biyolojik fonksiyonların durması ve bir bitiş olduğunu anlamaya başlarlar. 6 yaş ölüm kavramını anlamada önemli bir geçiş yaşıdır. 7 yaştan itibaren ölümün sürekliliğini, engellenemez ve evrensel bir olgu olduğunu kavramaya başlarlar.