Bankaların kredi verme işlemleri, müşterilerinin kredi talep etmesi ile başlar. Banka talep edilen kredinin türünü, miktarını ve kullanım amacını belirler. Banka ile kredi müşterisi arasında yapılan görüşme sonunda müşteri hakkında bankaların uzmanlaşmış istihbarat servisleri tarafından bilgi toplama çalışması yapılır. Çalışma olumlu sonuçlanırsa müşteriden bir kısım bilgi ve belgeler istenir. Bu bilgi ve belgeler alınarak bir kredi dosyasında toplanır. Daha sonra bu belgeler incelenerek kredi talep eden kişinin veya firmanın kredi değerliliği hakkında bir kanaate ulaşılır. Bu kanaat olumlu ise, kredi kararı alınır ve kredi verme kararı müşteriye bildirilerek kredi sözleşmesi yapılır ve ilgiliye kredi açılır.

Kredinin sözlük anlamı saygınlık ve güven olup, Latince'de inanma anlamına gelen "credere" kökünden kaynaklanmaktadır. Kredi; bankanın yapacağı istihbarat sonucunda gerçek ya da tüzel kişilere, yasaları, iç kurallarını ve kendi kaynaklarını da göz önünde tutarak teminat karşılığında ya da teminatsız olarak para, teminat ya da kefalet vermek şeklinde tanıdığı olanak ya da sınırdır.

Kredinin 4 temel unsuru mevcuttur. Bu unsurlar; zaman, güven, risk ve gelir unsurlarıdır.

Kredinin yararları temel olarak şunlardır:

• Kredi, tasarrufların atıl kalmasını önleyerek, ekonominin hareketlenmesine imkan sağlar,
• Kredi, girişimcilerin tasarruflarını biriktirmelerini beklemeden daha hızlı hareket etmelerine imkan sağlar,
• Kredi, kişilerin gelecekte sahip olacakları gelirleriyle yapacakları harcamaları önceden yapmalarına imkan sağlar.

Bankaların müşterilerine kullandırdıkları krediler, niteliklerine göre; nakdi ve gayri nakdi krediler olarak sınıflandırılabilirler.

Bankaların müşterilerine kullandırdıkları krediler, vadelerine göre; kısa, orta ve uzun vadeli krediler olarak sınıflandırılabilirler.

Bankaların müşterilerine kullandırdıkları krediler, veriliş amaçlarına göre; işletme, donatım ve yatırım kredileri olarak sınıflandırılabilirler.

Bankaların müşterilerine kullandırdıkları krediler, konularına göre; ticari, sınai, ihracat, ithalat ve ihtisas kredileri olarak sınıflandırılabilirler.

Bankaların müşterilerine kullandırdıkları krediler, kullandırma yetkisine göre; şube yetkili, bölge yetkili ve genel müdürlük yetkilikrediler olarak sınıflandırılabilirler.

Bankaların müşterilerine kullandırdıkları krediler, tekdüzen hesap planına göre; standart nitelikli, yeniden yapılandırılan ve yeni bir itfa planına bağlanan, tazmin edilen gayri nakdi, kanun veya kararnameye dayanan ertelenmiş ve taksitlendirilmiş, tahsil imkanı sınırlı, tahsili şüpheli ile zarar niteliğindeki krediler olarak sınıflandırılabilirler.

Bankacılık Kanunu'nun 51. maddesine göre; kredi açma yetkisi yönetim kuruluna aittir. Yönetim kurulu; kredi açma, onay verme ve diğer idari esaslara ilişkin politikaları oluşturmak, bunların uygulanmasını ve izlenmesini sağlamak ve gerekli tedbirleri almakla yükümlüdür.Yönetim kurulu kredi açma yetkisini Kurul'ca belirlenecek usul ve esaslar çerçevesinde kredi komitesine veya genel müdürlüğe devredebilir. Genel müdürlük kendisine devredilen kredi açma yetkisini diğer birimleri, bölge müdürlükleri veya şubeleri aracılığıyla da kullanabilir.

Bankalar yaptıkları faaliyetler sonucunda müşterilerinden aldıkları faiz ve komisyonlar üzerinden % 5 oranında "Banka ve Sigorta Muameleleri Vergisi (BSMV)" almakla yükümlüdürler.

Bankalar aldıkları faiz üzerinden "Kaynak Kullanımı Destekleme Fonu Kesintisi (KKDF)" yapacaklardır. Bu kesinti tüketici kredilerinde % 15, diğer Türk Parası üzerinden kullandırılan kredilerde % 3'tür.

Bankaların müşterilerine ödünç para vermek suretiyle kullandırdıkları krediler nakdi kredilerdir. Bu krediler; açık ve kefalet karşılığı, senet karşılığı, emtia karşılığı, ticari belgeler karşılığı ve diğer maddi varlıklar karşılığı kullandırılan bireysel ve kurumsal kredilerdir.

Emtia karşılığı kredi açılması kararından sonra, banka ile kredi müşterisi arasında aşağıdaki noktalar üzerinde anlaşma sağlanarak bir sözleşme yapılır.
• Kredi limiti ve faiz oranı,
• Teminat olarak alınacak emtiaya uygulanacak marj oranı,
• Teminat olarak gösterilen emtianın, banka depolarına konulacağı ya da müşterinin deposunun banka tarafından kiralanacağı,
• Teminat olarak verilecek emtianın değerindeki düşme nedeniyle kullandırılan kredi tutarının karşılığın altına inmesi halinde farkın nakden ödeme ya da yeniden emtia rehin edilmesi yoluyla giderileceği,
• Hesabın müşteri tarafından süresinde kapatılmaması halinde teminat olarak alınan emtianın paraya çevrilerek tasfiye edileceği vb. hususlar.

Lehdar (Amir Borçlu): Yapacağı iş bankaca garanti edilen kredi müşterisidir. Taahhüt ettiği işi yapmaması durumunda lehdar, bankanın muhataba ödediği para ve bu paranın gecikme faizini bankaya ödemekle yükümlüdür.

Teminat mektupları; Limitleri açısından; limit içi ve limit dışı, şekilleri açısından; geçici, kesin, avans ve serbest konulu, vadeleri açısından; vadeli ve vadesiz, alınan teminatlar açısından; nakit karşılığı verilen, mevduat karşılığı verilen, menkul kıymet rehni karşılığı verilen, alacağın temliki karşılığı verilen, ipotek karşılığı verilen, kefalet karşılığı verilen teminat mektupları olarak sınıflandırılabilirler.

Gayri nakdi kredilerin en yaygın olanı teminat mektubu uygulamasıdır. Üçüncü bir kişiye karşı; bir işin nyapılmasını, bir malın teslim edilmesini veya bir hizmetin görülmesini ya da bir paranın ödenmesini taahhüt eden bir kimsenin bu yükümlülüklerini yerine getirmemesi halinde belli bir miktarla sınırlı bir paranın yükümlü yerine ilgiliye ödeneceği vaadini bildiren belgeye "teminat mektubu" denilmektedir.

Teminat mektubunda üç taraf mevcuttur. Bunlar: Banka, Muhatap ve Lehdar'dır.

"İskonto" deyimi, borçlusu iskontoyu yapan şubenin bulunduğu yerde olan senetlerin satın alınmasını belirlemek için kullanılmaktadır. Senet borçlusunun iskontoyu yapan şubenin bulunduğu yerden başka bir yerde bulunması durumunda senetlerin satın alınması işlemine ise, "iştira" denir.