Postmodernizm ortaya çıktığı yıllardan bugüne giderek farklılaşmış, çeşitlenmiş ve temelindeki çoğulculuk düşüncesi daha da egemen hale gelmiştir. Temellerini Derrida, Lyotard, Baudrillard gibi Fransız postyapısalcılardan alan akım özellikle son otuz yılın her türlü sanatsal üretimine sızmıştır.

Batı dillerinde “post-” “sonrası” anlamı veren bir ön ektir, yani postmodernizmin kelime anlamı “modernizm sonrası” dır.

Modernite, sosyal bilimlerde, hem tarihsel bir dönemi (Modern Çağ) hem de ortaçağ
sonrası Avrupa’da ortaya çıkan belirli sosyo-kültürel normlar, tutumlar ve uygulamalar
topluluğunu ifade etmek üzere kullanılan bir terimdir.

Woolf, Joyce, Eliot, Pound, Stevens, Proust, Mallarme, Kafka ve Rilke gibi isimler yirminci yüzyıl modernizminin kurucusu olurlar.

•Yazıda (ve görsel sanatlarda) izlenim ve öznelliğe vurgu; algılananın ne olduğundan çok “görme”nin (ya da okumanın ya da algılamanın kendisinin) nasıl gerçekleştiğine vurgu. Buna bilinç-akışı tarzındaki yazı örnek verilebilir.
• Her şeyi bilen üçüncü tekil şahıs anlatıcıların, sabit bakış açılarının ve kesin ahlâkî
konumların sağladığı görünüşte nesnellikten uzaklaşma.
• Edebî türler arasında bulanıklaşan ayrımlar, şiirin daha belgesel (T.S. Eliot ve EE
Cummings’deki gibi) ve düzyazının daha şiirsel olması (Woolf ve Joyce’da olduğu
gibi.)
• Parçalanmış biçimlere, kesintili anlatılara, farklı malzemelerin rastgele görünümlü
kolajlarına vurgu.
• Sanat eserinin üretimine yönelik bir öz-bilinç (kendini bilme, kendini yansıtma)
eğiliminin oluşması. Böylece her bir sanat eseri bir üretim olarak, yapılan ve çeşitli
şekillerde tüketilen bir şey olarak kendi durumuna dikkat çeker.
• Minimalist tasarımların, spontanlığın ve yaratımdaki keşfin karmaşık biçim estetiğine tercih edilmesi,
• Sanat eseri üretmede kullanılan materyallerin seçiminde olsun, sanat eserini sergileme, dağıtma ve tüketmede olsun, yüksek ve alt kültür, ya da kitle kültürü gibi
ayrımların reddedilmesi.

Tarihçi Mark Poster, modernist düşüncenin insanlığa mutluluk getireceği düşüncesinin 20. Yüzyılın ikinci yarısında sorgulanmaya başlandığını söyler (akt. Doltaş, 2003).

İkinci Dünya Savaşı’ndan sonra ortaya çıkan yeni topluma, “sanayi sonrası (postendüstriyel) toplum”, “çokuluslu kapitalizm”, “tüketim toplumu”, “medya toplumu” gibi farklı tanımlar getirilmiştir

Frederic Jameson, postmodernizmi “geç kapitalizmin kültürel mantığı” olarak görür.

Postmodernite döneminde eşyanın kullanım değerinin ve üretim gerekliliğinin yerini simülasyonlar,kodlar, simülakra, hipergerçeklik alır.

Orijinalliği olmayan eksiksiz bir kopya.

Modern edebiyat parodiye geniş imkan tanır çünkü büyük modern yazarların hepsi benzersiz üsluplar üretmeleriyle tanınırlar: Faulkner tarzı uzun cümleyi ya da D.H. Lawrence’ın karakteristik doğa tasvirlerini; Heidegger’in Sartre’ın yaklaşımlarını ve üsluplarını buna örnek verebiliriz. Bu üslupların her biri bir diğerinden farklı olsa da hepsi şüphe götürmez bir şekilde kendine özgüdür, bir kez öğrenildi mi bir başkasınınkiyle karıştırılmaz.

Black Mountain şairleri, 20. yüzyıl ortalarında, merkezi Kuzey Carolina’daki Black Mountain Üniversitesi olan bir grup Amerikalı avangard ya da postmodern şairdir. Yalnızca yirmi üç yıl ayakta kalmasına (1933-
1956) ve 1200’den az öğrencisi olmasına rağmen, Black Mountain Üniversitesi sanat eğitimi ve uygulamasında en efsanevi deneysel kurumlardan birdir. 1960’lı yılların Amerikası’nın avangardını yöneten çok sayıda sanatçı çıkarmıştır.

Postmodernizmi edebiyat ve sanatla ilgili bir terim olarak ilk kez kullanan kişi, Amerikalı eleştirmen Ihab Hassan’dır.

Belirsizlik: Bu kavram, bilgiyi ve toplumu etkileyen her türlü belirsizlik, kopukluk, yer değiştirmeyi içerir. Heisenberg’in belirsizlik ilkesini, Gödel’in eksiklik teoremini, Kuhn’un paradigmalarını ve Feyerabend’in bilimsel dadaizmini düşünebiliriz. Belirsizlikler eylemlerimize, fikirlerimize ve yorumlamalarımıza nüfuz eder; dünyamızı oluşturur.

Friedrich Nietzsche, Michel Foucault, Jacques Derrida, Jean François Lyotard, Jean Baudrillard. Postmodernizmin başlıca filozof temsilcilerindendir. 

Modern teriminin uzun bir geçmişi vardır. Latince “modernus” kelimesinden gelen modern, ilk kez 5. yüzyılın sonlarında (Hıristiyan olan) şimdiyi, (Romalı ve pagan olan) geçmişten ayırmak üzere kullanılmıştır

Foucault (1992), Hapishanenin Doğuşu adlı eserinde tarihsel kategori olarak moderniteyi, geleneğin sorgulanması veya reddinin, bireycilik, özgürlük ve resmi eşitliğe verilen önceliğin; sosyal, bilimsel ve teknolojik ilerlemeye ve insanların mükemmelleşmesine olan inancın; rasyonelleştirme ve profesyonelleşmenin; feodalizmden (veya tarımsallıktan), kapitalizme ve piyasa ekonomisine yönelik bir hareketin; sanayileşme, kentleşme ve sekülerleşme; ulus devlet ve onun kurucu kurumlarının gelişiminin (örneğin, temsili demokrasi, halk eğitimi, modern bürokrasi) ve gözetim biçimlerinin damgasını vurduğu bir dönem şeklinde tanımlar.

Habermas’a göre 18. yüzyılda Aydınlanma filozofları tarafından formüle edilen modernite projesi, nesnel bilim, evrensel ahlak ve hukuk ve kendi iç mantığına göre özerk sanatın geliştirilmesi çabalarına dayanıyordu.