Sosyal güvenlik kavramı, terim anlamı ile; toplum halinde yaşamaktan kaynaklanan tehlikeler de dahil olmak üzere insanın karşıkarşıya bulunduğu  ekonomik sonuçlarına karşı emniyet sağlanmasını ifade eden bir kavramdır.

Dar anlamda sosyal güvenlik; tanımlanmış sosyal risklerin sonuçlarına karşı güvence sağlayan sosyal güvenlik anlayışını; geniş anlamda sosyal güvenlik ise sebebi ne olursa olsun muhtaçlık yaratan bütün sosyal risklere karşı korumagarantisini sağlayan sosyal güvenlik anlayışını ifade eder.

Dünyada sosyal güvenliğin özellikle 18. yüzyıl ile birlikte sanayi devriminin ortaya çıkması ile geliştiğini söylemek mümkündür. Bu dönemde işçilerin sefalet ücretleri ile son derece olumsuz şartlarda çalışmak zorunda bırakılmaları, devletlerin iş hukuku alanında olduğu gibi sosyal güvenlik hukuku alanında da bazı koruyucu düzenlemeler yapmalarını zorunlu kılmıştır.

Kişilerin kendi sosyal güvenliğini sağlamak için bulduğu yol “tasarruf” yoludur

Tarihsel gelişim içerisinde Alman Başbakanı Bismarck tarafından oluşturulan sosyal sigorta mevzuatı, sosyal güvenlik alanında ilk ve önemli çaba olarak görülmektedir. Bismarck sosyal sigorta modelinin öncüsü olarak kabul edilir.

Bismarck sisteminin temel özellikleri işçilerin zorunlu sigorta sistemi
içinde sosyal güvenliğe devletin kurduğu sistem ile kavuşturulması, devletin çalışanların sosyal güvenliğini sağlamayı bir kamu görevi olarak kabul etmesi ve bunun için kaynak aktarmayı kabul etmesidir.

Yeni Zelanda bunu saf olarak uygulayan tek ülkedir

Beveridge Modelinde sosyal güvenlik, ulusal dayanışma ilkesini yaşama geçirir.
Finansmanı vergi gelirleriyle sağlanan sosyal güvenlikle, toplumun tüm bireylerine asgari düzeyde bir koruma ve ücretsiz sağlık hizmetleri sunulması amaçlanır. Toplumun vatandaşlarına bir nafaka borcu olduğu varsayılır ve kamu hizmeti niteliğinde ihtiyacı olanlara bu yardımın yapılması amaçlanır.
Kişinin mesleki faaliyeti ve gelir düzeyi kapsama alınma açısından önem taşımaz.

İngiltere ve bazı İskandinav ülkelerinde görülür.

Bu sistemin temel özelliği, herkesin iş sahibi yapılması ve yine herkesin devletçe asgari bir sosyal güvenliğe kavuşturulmasıdır. Kişiler çağdaş sosyal güvenlik teknikleri ile kendi sosyal güvenliklerini garanti altına alacaklar; kendi sosyal güvenliğini sağlayamayanların sosyal güvenlik ihtiyacı da devletçe karşılanacaktır

Sistemin en belirgin özelliği sosyal güvenlikte bireysel katkıları ve özel sigorta
sistemlerinin mümkün olduğu kadar fazla kullanılmasıdır (Arıcı, 2015: 47).

Şili

Sistemin İngiliz sosyal güvenlik sisteminden etkilenen özellikleri olmasına rağmen; sistemin ayırt edici özelliği her vatandaşın devletten nafaka
alacağının var olduğunu; bir başka ifadeyle devletin nafaka yükümlülüğünü kabul eden bir sistem olmasıdır.

Osmanlı İmparatorluğu döneminde, emeği ile geçinenlerin sosyal güvenliklerinin sağlanması üç yoldan olmaktaydı. Bunlar, aile içi yardımlaşmalar, meslek kuruluşları çerçevesinde yardımlaşma ve sosyal yardımlar şeklinde olmaktadır.

Sosyal sigorta kollarıyla ilgili ilk düzenlemeler ise 27 Haziran 1945 tarihli ve 4772 sayılı İş Kazaları Meslek Hastalıkları ve Analık Sigortaları Kanunu’dur.

Ülkemizde primli sosyal güvenlik rejimini yürütmekle görevli üç temel sosyal
güvenlik kuruluşu bulunmaktaydı. Bunlar Emekli Sandığı, SSK ve Bağ-Kur’dur.

Sosyal Güvenlik Bir Kamu Hizmetidir

Sosyal Güvenlik Kurumları Kamu
İdareleridir

Sistem Çağdaş Sosyal Güvenlik
Tekniklerine Dayalı Olarak Hizmet
Vermektedir

Kapitalizasyon yöntemi

Dağıtım yöntemi

Türk hukukunda sosyal sigorta ilişkisinin devlet tarafını SGK temsil eder. SGK sosyal sigorta ilişkisinde bu ilişkinin kurulmasını sağlayan, denetleyen
ve şartlarını sağlayan sigortalılara Kanunda öngörülen sigorta haklarını ve yardımlarını ulaştırmakla yükümlü kuruluştur

• Prim ödeme yükümlülüğü
• Sigortalı Olarak Çalışmaya Başladığını Bildirmek
• Kontrol Muayenesine Çağrıldığında Gitmek
• İş Kazasını ve Meslek Hastalığını Bildirmek
• Hasta İken Çalışmamak ve Hekim Tavsiyelerine Uymak