Çalışma ilişkileri, her toplumda ve her dönemde o ülkenin siyasi ve iktisadi yapısı ile bunlara ilişkin süreçler tarafından çevrelenir.

“Dayanışmacılık” olarak nitelenen sosyolojik anlayış üzerinde yükselen halkçılık ideolojisi temelinde, toplumsal sınıfların varlığı ile bunlar arasındaki sınıfsal çıkar farklılıkları ve mücadeleleri reddediliyor, toplumun farklı meslek gruplarının
oluşturduğu organik bir bütün olduğu savunuluyordu.

1923 yılında ulusal ekonominin kuruluşunu hızlandırma ve Cumhuriyetin sosyo-ekonomik temelini sağlayacak olan ekonomik faktörleri geliştirmek amacıyla toplanmıştır.

1927 yılında çıkarılan Teşvik-i Sanayi Kanunu ile özel kesimin teşviki amçlanmıştır. 

1934 yılından itibaren yürürlüğe konulacak olan Birinci Beş Yıllık Sanayi Planı hazırlandı.

Devletçi sanayileşmenin önündeki temel sınırlamalardan biri sermaye yetersizliği, diğeri de sanayi kuruluşlarının ihtiyaç duyduğu nitelikli ve sürekli işgücünün
eksikliğiydi.

Türkiye 2. Dünya Savaşı’na girmemiş de olsa, seferberlik nedeniyle erkek işgücünün önemli bir bölümü silâh altına alınmış, işgücünde meydana gelen azalma çocuk ve kadınlarla kapatılmaya çalışılmıştır.

Kamu kesiminde çalışan işçi ve memurların sayısındaki ciddi artışlar Türkiye’de kamu hizmetlerinin ve yatırımlarının gelişmesi sonucu ortaya çıkmıştır. 

Bunun nedeni, endüstri ilişkilerinin tarafları olan işçi ve işverenlerin belirli bir
nicel varlık kazanamamış olmaları ve bu iki kesim arasında toplu düzeydeki ilişkilerin sınırlılığıyla bağlantılıdır.

Yasanın çıkarılışında “sosyal”, “iktisadi” ve “dini-milli” kaygıların rol oynadığını söyleyebiliriz.

Bu yasayla, dönemine göre ileri sayılabilecek sosyal politika önlemleri getirilmiştir ve bunların en önemlilerinden biri de madenlerde zorunlu çalıştırmaya
son verilmiş olmasıdır. Bunun dışında çalışma süreleri, çalışma yaşı, ücretlerin belirlenmesi gibi temel konulara ilişkin olarak koruyucu düzenlemeler de yer almaktadır.

1921 tarihli ve 151 sayılı Ereğli Havza-i Fahmiyesi Maden Amelesinin Hukukuna Müteallik Yasaının Türkiye’nin ilk İş Yasası olduğunu savunmaktadırlar.

1924 tarihli ve 394 sayılı yasaya göre hafta tatilinin cuma günü olması kararlaştırılmıştır.

Toplam 4 yıl boyunca yürürlükte kalan 4 Mart 1925 tarihli ve 578 sayılı Takrir-i Sükûn Kanunu, hükümete olağanüstü yetkiler vermekteydi ve yasanın kabulünden sonra İstiklâl Mahkemeleri kurulmuş, muhalif gazeteler ve Terakkiperver Cumhuriyet Fırkası bu kanuna dayanarak kapatılmıştı.

İsviçre Borçlar Kanunu’ndan yararlanılarak hazırlanmıştır.  İsviçre yasasındaki toplu sözleşme kurumu, Borçlar Kanunu’nda umumi mukavele adı altında yer bulmuştur.

Bunun en önemli nedenlerinden biri, “...varlığı hissedilebilecek bir sendika hareketinin doğuşuna elverecek bir işçi sınıfı birikiminin belirmemiş olmasıdır” .

Umumi Hıfzısıhha Kanunu, tüm ücretliler için de bazı koruyucu önlemler getirmekle birlikte, daha çok kadın ve çocuk işçilere yönelik hükümler içermekteydi.

Türkiye’de Türk Vatandaşlarına Tahsis Edilen Sanat ve Hizmetler Hakkında Kanun (1932).

Bu yasayla, hafta tatili 35 saat olarak kabul edilmiştir. Bu kanunla hafta tatilinin, belirli sınırlamalarla cumartesi günü saat 13’ten itibaren uygulanması öngörülmekteydi. 

Ulusal Bayram ve Genel Tatiller Kanunu (1935) ile daha önce cuma günleri uygulanmakta olan tatil pazar gününe kaydırılmıştır