Bilgi yapısı, konuşucunun sunacağı bilgiyi en etkin şekilde aktarmak amacıyla bağlam içinde sözcesini tümce düzeyinde belli bir şekilde düzenlemesi ya da bilgiyi paketlemesidir. 

Gundel (1999) bilgiselliğin bu iki boyutunu şu şekilde ayırır:
• (Gönderimsel) bilgi değeri
• (Göreceli) bilgi yapısı

Gönderimsel bilgi değeri söylem varlıklarının özelliğidir.

(Göreceli) bilgi yapısı ise sözce içinde eski-yeni bilginin düzenlenmesine denir. 

Söylem varlıkları sözlü ve yazılı dilde sözünü etiğimiz ve gönderim yaptığımız ve genellikle Ad Öbeği ile kodlanan varlıklardır.  İstanbul, Ali, bizim okul vs. gibi öğeler bu varlıklara örnek olarak verilebilir. 

Sözlü ya da yazılı söylemde daha önce dile getirilmiş olan, yani söylem bağlamında bulunan bir varlık söylemsel eski bilgiyi oluşturur: “Dün bir kazak almıştım. Leyla onu çok beğendi.” Bu örnekte “onu” adılı daha önce söz edilen bir varlıkla eş gönderimseldir ve söylemsel eski bilgi içerir.

Bu bilgi, durumsal bağlamda bulunduğu için eski bilgidir. Örneğin, konuşucu ve dinleyici olarak kullandığımız adıllar, ben, sen, odadaki duvarda asılı tablo, içinde bulunduğumuz yıl , dün gibi.

1. Suzan bebeği uyuttu.
2. Bebeği Suzan uyuttu.
3. Suzan uyuttu bebeği
4. Bebeği uyuttu Suzan.
5. Uyuttu bebeği Suzan.
6. Uyuttu Suzan bebeği.

Bir sözcede hakkında konuşulan, yorum yapılan ya da hakkında bir şey sorulan varlıktır. Bunun yanı sıra konu, çoğunlukla canlı ve hatta insan olan özne konumundaki ögedir.  Cansız varlıklar da konu olabilirler ama genelde canlı ve insan olan ve daha önceki söylemde söz edilen varlıklar diğerlerine göre daha konusaldır.

Odak söylem bağlamı kapsamında en yeni bilgi olarak tanımlanabilir. Odak yeni bilgi taşıdığı için soru tümcelerindeki soru sözcükleri ve onlara verilen yanıt odak ögeleridir. Odak sözlü dilde her zaman sesbilimsel vurgu taşır. Dolayısıyla Türkçe gibi adıl düşmeli dillerde odak gizli özne olamaz.  Odak vurgulanarak öne çıkartılır ve bu yüzden sesbilimsel vurguyu üzerine çeker ve eksiltilemez. 

1. Biçimbirimsel özellikler
2. Sesbilimsel özellikler
3. Sözdizimsel özellikler

1. Ad durum eki almamış nesneleri bulunan tümcelerde Özne-nesne-eylem söz dizilimi anlamı belirler.

2. Sıklık açısından baktığımız zaman Türkçede tümcelerin çoğunluğunun bu sırada olduğu görünür. 

3. Tüm ögelerin belirtisiz olduğu durumda söz dizilimi temel dizilim sırasındadır. 

4. Bir dilde temel söz dizilimi “Ne oldu?” sorusuna verilen yanıt ile belirlenir.

Dilbilimde kibarlığı ilk kez araştıran Amerikalı dilbilimci Robin Lakoff'tur (1973, 1977).

Bazı edimsözler, içsel olarak konuşucu için bazıları da dinleyici için yarar (ya da zarar) sağlayan ya da çaba gerektiren özelliğe sahiptir ve edimsözün amacı kişilerarası ilişkideki sosyal amaçla uyumlu veya uyumsuzdur. Leech (1983: 104) bu edimsözleri aşağıdaki gibi sınıflandırır:

1. Rekabetçi edimsözler 
2. Dost ve yakınlık edimsözleri
3. İşbirlikçi edimsözler 
4. Çatışmacı edimsözler

1.Nezaket ilkesi 
2. Cömertlik İlkesi 
3. Övgü İlkesi
4. Tevazu İlkesi
5. Uyuşum İlkesi 
6. Duygudaşlık İlkesi

Her toplumdaki her bireyin bir yandan bağlanma bir yandan özerk olmaya yönelik topluma sunduğu öz imgesidir. Yüz,
kişilerin psikolojik bir boyutudur.

1. Olumlu yüz: Kişinin toplum tarafından, en azından bazı bireyler tarafından onaylanma, hoşlanma, kabul görme ve onlarla sosyal ilişki kurma isteği ya da toplumun yüz akı olan birey olma isteğidir.

2. Olumsuz yüz: Diğerlerince zorlanmama, ya da başka bir ifadeyle bir kişiyi, yüzünün tutmayacağı bir eyleme zorlanmaması, güç duruma sokulmaması, özerk olma, saygı gösterilme gibi isteklerini içerir.

Fiikayet etme, eleştirme, diğerinin fikrine karşı çıkma, tabu olan konularda konuşma, kişilik, inanç, sahip oldukları ve değerlerine karşı nefret gösterme vb. 

Yumuşatılmış kayıtlı edimler ikiye ayrılır: Olumlu kibarlık ve olumsuz kibarlık. Olumlu kibarlık, dinleyicinin acısını paylaşmak, dayanışma, paylaşma ve ortak yönleri vurgulamak, iyimser tavır göstermek için söylenen sözler olumlu kibarlık stratejileridir.Olumsuz kibarlık ise dolaylı dil kullanımını ve saygı dolu hitap ifadelerini içerir. Diğer kişiye baskı uygulamaktan kaçınmak, ona seçenekler sunmak, olası yüz tehdit edici edimlere özür dileyerek başlamak, olumsuz kibarlık stratejileridir.

Kaba dil sözel şiddet içeren, karşısındaki kişiyi kasıtlı olarak kırmayı ve incitmeyi hedefleyen dil olarak tanımlanabilir.

Steven Pinker (2007) küfretmenin nörobiliminden söz ederken şunları söyler: Tabu sözcükler beynin sağ yarıküresinde olumsuz duygular uyandıran bölgelerini etkinleştirir. Tabu sözcükler dile getirildiğinde çağrıştırdığı tüm olumsuz duygularla birlikte otomatik olarak algılanır. Küfretmek, karşıdaki kişide olumsuz duygular uyandırmak için dili bir silah olarak kullanmaktır. Tabu olarak addedilen kavramlar olumsuz duyguları tetikler.

1. Doğaüstü yer, varlık ve güçler.

2. Vücut salgıları ve vücut organları.

3. Hastalık ve Ölüm.

4. Cinsellik.

5. Farklı topluluklara ilişkin önyargı, nefret ve aşağılama gösteren sözcükler.

Bilgi değerinin seçimi, konuşucunun zihnindeki dinleyicinin neyi bilip neyi bilmediğine ilişkin “tanıdıklık varsayımı”na dayanır.

1. Ali” derken dinleyicinin de o kişiyi tanıdığını biliyor ya da varsayıyordur.

2. “Bir arkadaşım” dediği zaman o arkadaşını dinleyicinin tanımadığını,

3. “Bir adam” dediği zaman ise bu kişinin ne konuşan ne de dinleyen tarafından tanınmadığını düşünüyordur.