Estetik, olumlu anlamda bir değer ifade etmek, gördüğümüz, duyduğumuz, dokunduğumuz, tattığımız, duyusal algı alanımıza
giren ögeleri tanımlamak için kullandığımız kavramdır.

Estetik kavramı Antik Yunan kültüründen itibaren kullanılan ve 18. yüzyılda A. Baumgarten ile bugünkü anlamında felsefenin bir alanı olarak değerlendirilen geçmişe sahiptir. İnsanın sanat yapma, doğaya yaşamına dair izler bırakma geleneği tarih öncesi çağlara dayanmasına karşın, estetik kavramı üzerinden sanatın ve güzellik düşüncesinin tartışılması yaklaşık 2500 yıllık bir tarihsel sürece dayanmaktadır.

Baumgarten’e göre iki tür bilgi vardır: Duyusal bilgi, akılsal bilgi.

Duyusal bilgiyi bulanık tasavvurlarla; akılsal bilgiyi açık ve seçik tasavvurlarla elde ederiz.

Platon felsefesi temelde ikili bir dünya anlayışı üzerine kurulur; duyulur dünya ve düşünülür dünya. Platon, duyulur dünya ile yaşadığımız gerçeklikler dünyasını, şeylerin dünyasını anlatırken, düşünülür dünya, akıl dünyası, asıl gerçeklikler dünyasına işaret etmektedir. Değişmezlerin bilgisinin değişenler üzerinden olamayacağını söyleyen Platon, görünür (fenomenler) dünyanın, yanıltıcı olduğunu belirtmektedir. Düşünülür dünya, idealar dünyası ise kavramlardan oluşmaktadır ve kavramlar şeylerin tümel karşılıkları olarak akılla kavranan yapıya sahiptir.

Sanatı mimesis olarak ele alan ünlü düşünür Platon'dur.

Platon (MÖ.427-MÖ.347) felsefesi, felsefe tarihinde ilk sistemli felsefi düşüncenin kaynağı olarak kabul edilegelmiştir.

Sanatçının yaptığı bir masanın marangozun yaptığı masadan yola çıkılarak üretileceğini, marangozun bu masa düşüncesini idealar dünyasındaki masa ideasından hareketle yaptığını, ressamın ise marangozun masasını esas aldığını belirten anlayışa sahip ünlü düşünür Platon'dur.

Aristoteles’in son yazdığı kitap olarak değerlendirilen eseri Poetika’dır.

Bir eserin ne kadar süre ve uzunluğa sahip olması, anlatım biçimi olarak kullanılacak ölçü, simetri-asimetri, teknik araçlar, dekor, hikâyenin anlatımı, komedya-tragedya gibi birçok başlık altında sanat eserinin yaratılma sürecinde estetik bir form olarak ilkelerini ele alır.

“Orta Çağ’ın yeni bir şey söylemediği doğru değildir; Orta Çağ kültürü yenilik duygusuna sahiptir, ama yineleme görüntüsü altında bu yeniliği saklamaya çalışır." ifadesi Umberto Eco'ya aittir.

"Yargı Gücünün Eleştirisi" kitabı Immanuel Kant'a aittir.

Immanuel Kant'a göre; Bir şeyin sanat eseri diye nitelenebilmesi için onun insan elinden çıkması gerektiğini, insanın estetik etkileniminde ‘yüce’nin, doğanın insandaki yansımaları, ‘deha’nın ise sanat eseri yoluyla kazanılan görünüşte insanda oluşan beğeni yargıları ve estetik ilişkilerle görünüşe kavuştuğunu ifade eder.

Sanatın, insanın rasyonel alanı ile duyusal alanını bütünleştirdiğini, bu ikisinin bütünlüğünün insanda özgürlük duygusunu doğuracağını ve bununda oyun içtepisi ile gerçekleşebileceğini söyleyen ünlü şair, oyun yazarı, ve aynı zamanda doktor olan kişi Friedrich Schiller'dir.

Sanatı insan aklının bir ürünü olarak görmüş ve doğadaki güzelden üstün tutan, “Sanat güzelliği tinden doğmuş ve yeniden doğmuş güzelliktir” diye ifade eden ünlü düşünür G.W.F Hegel'dir.

Geniş anlam ifade eden "tin ve ruh" kavramları özellikle Hegel Felsefesi'nde yer almaktadır.

“Güzellik” kavramının yerine “ifade” kavramını geçiren ya da “güzellik” ile “ifade”yi özdeşleştiren ünlü düşünür Benedetto Croce'dir.

Özellikle kültür endüstrisi, kültür kuramları, sanat, müzik üzerine çalışmalar yapmış ünlü felsefeci Theodor Adorno'dur.

Frankfurt Okulu'nun çalışma alanları kültürel çalışmalar, kültür endüstrisi, toplumsal araştırmalar, estetik, felsefe, sanat, sosyoloji'dir.

Fenomen diğer bir anlamıyla görünüş, genel olarak, algının nesnesi, algılanan ya da bilince görünen şey, gözlemlenebilir olan olay ya da olgu demektir.

20. yüzyılın ilk çeyreğinde ortaya koyduğu eserlerle tüm yüzyılı etkilemiş, bakma biçimini değiştirmiş dadaist sanatçıdır.

Kitsch, genel olarak sanatsal değeri olmayan, ucuza satın alınabilen, genel beğeni düzeyine uydurulmuş nesneleri dile getiren anlayıştır.