Son yüzyıllarda sanat alanında ortaya çıkan en belirgin tavır, sanatçının kendi bireysel duygularını daha öne çıkarması ve toplumun bir parçası olarak tepki veren bir organizmaya dönüşmesidir. Artık sanatçı, kilisenin, kralın veya hükümdarın etkisinde ve emrinde çalışan bir kişilik olmaktan çok özgür düşünce ve sanatsal fikrin yeşerdiği bir insandır. Çağdaş sanatla birlikte, en değişmez ve kıymetli malzemesi fikir ve yaratıcılık olan bu insan, eserlerini üretmek için sınır tanımaz bir yaklaşım geliştirdi. Dünya ve toplumsal olaylar günümüz sanatında etkin birer konu ve çıkış noktası olma özelliği kazandı, sanatçı toplumun ekseninde yer aldı.

P. Paul Rubens; Yaratıcı kompozisyonları, diagonel bakış açıları ve birçok yeteneği bulunan, Kuzey Avrupa Barok Sanatının en etkili isimlerinin başında gelen bir sanatçıdır.

Barok kelimesi, Portekizce düzensiz inci anlamına gelen “barroco” sözcüğünden türemiştir. Barok sözcüğü, birbirinden ayrı iki şeyi tanımlamaktadır. Sanat tarihinde, Rönesans ile klasikçilik arasında kalan bir dönemi tanımladığı gibi, bir çağ ve dönem ayrımı yapılmaksızın, bazı eserlerin tarzı, biçimsel yaklaşımı da barok şeklinde tanımlanabilmektedir.

Barok sanat mimarlık, müzik, resim ve heykel sanatlarında Rönesans sonrası belirginleşmiş, XXVI. ve XVIII. yüzyıllar arasında oluşup şeklini almıştır.

Barok sanat; mimarlık, müzik, resim ve heykelin etkileyici temalar altında birleştirilmesi amacını güder.

Barok sanatın önemli özellikleri; naturalizm ve idealizm anlayışlarının kaynaşarak zengin, ihtişamlı, hatta bazen abartılı bir dünya yaratmasıdır.

Georges de La Tour: Işık ve gölgeyi özellikle de mum ışığı ile aydınlatılmış ortamları resimlerinde kullanan Barok dönem Fransız ressamı.

Chiaroscuro Aydınlatması: Notan aydınlatmanın (Aydınlık-karanlık zıtlığının öneminin azaldığı aydınlatma) tersine kontrastın önem kazandığı bir aydınlatma çeşididir.

Chiaroscuro Aydınlatması; aydınlık ve karanlık alanlar arasındaki zıtlığın derecesine göre bu aydınlatma şekli de üçe ayrılır ve Rembrandt aydınlatması, Cameo aydınlatması, Siluet aydınlatması şeklinde tanımlanır.

Caravaggio’nun ışık-gölge tekniğini benimseyen 'Georges La Tour' du. Fransız ressam tablolarında huşu ve sükunetle dolu ortamlar yarattı. Diğer barok sanatçılara nazaran daha sade ve gösterişten uzak bir tarzı benimsedi.

Bernini, rönesans ruhuna sahip bir sanatçıydı, çok yönlü ve büyük bir ustaydı. Barok üsluba sahip Roma’daki 'Dört Irmak Çeşmesi' ve Santa Maria Della Vittoria Kilisesi’nin mihrap girişinde yer alan 'Azize Therasa' onun en tanınmış eserlerindendir.

Rembrant’ın “Gece Devriyesi” Tablosu, ışığın konu ile ilgili bir merkezi yoğunlaşmayla kullanıldığı ve figürlerin önem sırasına göre aydınlatıldığı ilginç bir örnektir. Eserin tam adı bilinmese de “Gece Devriyesi” olarak adlandırılmış ve öyle anılmıştır.

XVII. yüzyıl Roma’sında, Barok tarzında çalışan Bernini bir heykeltıraş, ressam ve mimardır. Roma’daki eserlerin yaklaşık yüzde yetmişi Bernini’ye aittir.

Diego Velasquez: Barok döneminin kendine özgü ressamlarından biridir. İspanyol Kralı’na olan yakınlığı nedeniyle birçok soylunun ve saray yaşamının resimlerini yapmıştır. Resimlerinde ışık ve gölgeyi ustalıkla kullanmıştır. Kendi döneminde hakim olan sadece güzel olanı resmetmek geleneğini kırdığından ve doğal olan her şeyi resmeden ressamların ilklerinden biri olduğundan “gerçeğin gerçek ressamı” olarak anılmaktadır.

Işığı resmin temel bir sorunu olarak betimleyip, eserlerinde bu konuyu kendinden önceki sanatçılara ilaveler yapma endişesiyle yorumlayan diğer dönem sanatçılarının başında, Jan Vermeer ve Jaquees-Luis David gelir. Farklı coğrafyalardan bu iki sanatçıyı buluşturan ortak nokta, ışık-gölge konusunu neredeyse tanımlı bir kişisel tarz gibi öne çıkarmalarıdır.

Vermeer’in esas amacı nesnelere fazlaca odaklanmadan duyguları öne çıkarmaktı.

Ressam Eugène Delacroix’nın Fransız ihtilalini resmeden Fransız Devrimi tablosu sanat tarihindeki sosyal ve toplumsal olayların resim sanatına konu edilmesine iyi bir örnektir.

Rokoko; Barok stilinden sonra ortaya çıkan sanat akımlarına verilen genel bir isimlendirmeydi. XVII. yüzyılın ortalarına doğru Barok stilinde kullanılan doğru çizgilerden meydana getirilen süslemeye karşı tepki olarak doğmuş olan stilin hatları gibi eğri büğrü çizgili motiflerden ibaret olan Baroktan daha ince ve şekillerin kıvrımları, daha zarif bir tarzdır. Rokoko en çok mimaride, iç mekan süslemelerinde kendisini göstermiştir.

Yeni Gerçekçilik (Neoclassicism); Barok anlayışa ve Rokoko sanatın aşırı taşkın süslemeleri ile sembolik tavrına tepki olarak doğan bu sanat anlayışının amacı, barok öncesi dönemin saf kabul ettikleri sanat anlayışına dönmektir.

Romantizm; başlangıçta yeni gerçekçilik (neo-klasizme) tepki olarak ortaya çıkmışsa da, aslen sanat alanına öznellik, sezgi ve duygusallık getirmeyi hedeflemiştir.

Goya, Blake, Turner, Constable, Delacroix gibi sanatçılar Romantizm’in ruhuna uygun eserler üretiyorlardı.

Delacroix, ‘Cezayir’li Kadınlar’ tablosunda gündelik bir görüntüyü ortaya koyuyordu. Onun resmindeki en ilginç özelliklerden biri, başarıyla yarattığı renk, kompozisyon ve ışık oyunlarıya, herhangi bir noktaya odaklanmaya gerek kalmadan, gözün sürekli bir devinim içinde eser üzerinde gezinmesidir. Yaşam tarzı, durum ve kişilerle ilgili pek çok detay Delacroix resminde ustaca vurgulanmış ve resme yüklenmiştir.

Nicéphore Niépce, 1827 yılında, tarihteki ilk fotoğrafı çekmiştir.

Fransız şair Baudelaire, Eugène Delacroix'i “Rönesans’ın son büyük ressamı ve modern dönemin ilk büyük ressamı” olarak tanımlar.

Sanatçı eserlerinde, çoğunlukla ustaca kurgulanmış, alçak tepeler, biçimsel açıdan tasarlanmış ağaçlıklar, bulutlu bir gökyüzü, düz otlaklar, köy evleri gibi İngiltere’ nin kırsal kesiminden görüntüleri konu almıştır.

Alman Ressam C.D. Frederich, eserlerinde çoğu kez dünyadan bezmişliği, yalnız ve özgür bir duygusallığı aktarmıştır.

İngiliz Romantik resim temsilcisi William Turner resimlerinde daha fazla büyük ve soluklu yüzeyler bırakıyor, detaydan uzak, izleyicinin hayalgücüyle tamamlanacak manzara resimleri yapıyordu.

Sanat ve edebiyatta yoğunlukla XIX. yüzyıl ortalarında belirginleşmeye başlayan “Gerçekçilik” olarak adlandırılan ilerici akımın tam anlamıyla ilk kez 1855 yılında Gustave Courbet’in işlerini sunduğu sergiyle başladığı kabul edilir.

Bu akımın başlıca ressamları Theodore Rousseau, Jean-François Millet ve Charles-François Daubigny’dir.

Hat sanatı yüzeye taşınan abartısız, ihtişamlı, yalın, dinamik ve coşkulu bir görsel dile sahiptir.

XIX. yüzyılın sanatta “Sürekli Devrim” çağı olarak adlandırılmasının sebebi, artık akım ve tarzların eskisi gibi birkaç yüzyılda ortaya çıkmasından çok, kısa sürelerde karşılaşmamızdır.

İzlenimci sanatçılar, doğayı objektif bir gerçek olarak değil, kendilerinde yarattığı izlenimle resme aktarmayı benimsemişleridir.

Édouard Manet (1832-1883): XIX. yüzyılda modern hayatı konu alan resimler yapmaya başlamış ilk ressamlardandır. Gerçekçilik akımından izlenimciliğe geçişte önemli bir rol oynadı. İlk dönem başyapıtlarından “Kırda Öğle Yemeği ve Olympia”, genç ressamlara esin kaynağı oldu. Daha sonraki yıllarda ondan etkilenenler izlenimciliğin en önemli isimleri oldular. Günümüzde, bu iki resim, modern sanatın başlangıcı kabul edilir.

İzlenimcilik terimi, Monet’nin “İzlenim” (Gün Doğumu) adlı resminden gelmektedir.

Lautrec, klasik anlayışta bir resim yerine Taşbaskı tekniğiyle çoğaltılan poster sanatçılığına soyundu.

İzlenimcilerin konularını çok farklı konular oluşturuyordu. Kimi zaman bir sokak manzarası, kimi zaman eğlenceli bir parti, kimi zamansa gece hayatı ve bale dünyası bu anlayışı benimseyenlerin çalışma konularıydı.

Renoir, görsel karışıklığı da kullanmaktaydı. Renoir bu görsel karışıklığı; tuval üzerinde titreşim gücünü ayrı tutmakla beraber, izleyicinin birbirinden ayırt edemediği renkli virgülleri anımsatan aydınlık küçük fırça vuruşlarıyla yaratıyordu. Bu yöntemi sayesinde, büyük boyutlu tablolarında da ağaç yaprakları arasından sızarak modellerin giysilerinde ve yüzlerinde yaldızlı ya da beyaz lekeler oluşturan güneş ışığının etkilerini canlandırmayı başardı.

Puantilizm, insan gözünün, birbirine yakın duran ufak renk noktalarını birleşik görmesi esasına dayanmaktaydı. Günümüzün televizyon ve bilgisayar ekranlarının çalışma prensibi de aslında puantilisttir; çünkü bu cihazlarda çok sayıda küçük kırmızı (R), yeşil (G) ve mavi (B) nokta bir araya getirilerek geniş bir renk paleti yaratılmaktadır.

Puantilizm tekniğini başarıyla kullanan ressamlar arasında Georges Seurat, Paul Signac, Camille Pissarro ve Henri-Edmond Cross sayılabilir.

Yeni izlenimcilerin özellikle Van Gogh ve Seurat’ın ortak yanı, saf renkleri kullanarak bağımsız fırça vuruşları oluşturmak ve renklerin optik olarak titreşerek karışımındaki duygusal enerjiyi kullanmalarıydı.

Yeni İzlenimcilik; (Neo empresyonizm): İzlenimcilerin içgüdüsel olarak yaptıkları ,güneş ışığının parçalanmasını bilimsel, yöntemli biçimde uygulayan, izlenimcilerin bozdukları yapısal kuruluşa yeniden önem veren, saf renkleri nokta nokta sürüp renk karışımını seyircinin gözünde oluşturmayı hedefleyen izlenimcilikle ardışık ortaya çıkan tarza verilen isimdir.

Japon sanatına hayran bir ressam olan Gaugin, Japon baskılarındaki lekelerin dinamik düzenini, renklerin abartısız, saf ama güçlü karakterine hayrandı. Eserlerinde Uzak Doğu sanatındaki yalın ve etkin dinamizmi yakalamaya çalıştı.

“Sezession Grubu”nu, özellikle resim, heykel ve mimarlık gibi güzel sanatlar alanları, tasarım ve uygulamalı sanatlar arasında bir birlik oluşturmayı hedefleyen Viyanalı sanatçı Gustav Klimt kurdu.

Fovizm, Fransa’da geliştirilen bir sanat akımıdır. En önemli özelliği, tüpten çıkmış gibi çiğ, bağıran renklerin doğrudan kullanımı, şiddetli renklere sahip, cüretkar kompozisyonlar yaratmasıydı.

1907 yılında Pablo Picasso ve Georges Braque, tamamen yeni bir üslup geliştirdiler. Kübizm şeklinde anılan ve XX. yüzyıl sanatına damgasını vuran bu yaklaşım biçiminin adı; Georges Braque’ın bir tablosunu gören Matisse’in bu tablo için “küçük küpler” sözünü kullanmasıyla ortaya çıkmıştır. Bu deyim, Picasso ve Georges Braque’ın resimde oluşturdukları ele alış biçimine tanım haline gelmiştir.

Kübistler, sanatlarını geliştirirken gerçeği tamamen özgün bir biçimde resim sanatına sokmak amacını güttüler: Resme yabancı malzemeleri (kâğıt, gazete parçaları, kibrit çöpleri) sokarak tablolarına yapıştırdılar. Üstelik boyutlandırma etkisi için, boyalarına kum karıştırdıkları da oluyordu. Kübistler bunu hem gerçek ile ilişkilerini yitirmediklerini göstermek, hem de resimde, resme özgü madde diye bir şey olmadığını, bir tablonun herhangi bir şeyle yapılabileceğini göstermek için yaptılar. Onlar için her türlü yapay ve doğal malzeme resim malzemesi haline gelebiliyordu.

Kübizm denince ilk akla gelen büyük sanatçı Pablo Picasso’dur. Picasso tanınan en üretken sanatçıdır. Guiness Rekorlar Kitabı’na göre, toplam resim, 100,000 baskı, 34,000 kitap resmi ve 300 heykel ve birçok seramik ve çizim üretmiştir.

Dışavurumcu sanatın amacı, sanatçının duyguları ve iç dünyasını renk, çizgi, düzlem ve kütle aracılığıyla dışavurmasını sağlamaktır.

Bauhaus  Mimari ve tasarım alanlarında oldukça etkili ünlü modern sanat okuludur. İşlevi sanat kulvarına dahil ederken kendi tarzlarını da yaratabilmiş pek çok sanatçı yetişmiştir. Klee, Kandinsky, Moholy-Nagy ve Schlemmer başlıcalarıdır. Bauhaus ekolünün uzantıları Almanya dışına yayılmış, çeşitli okullarda bu anlayış ışığında pek çok sanatçı ve tasarımcı yetişmiştir.

Piet Mondrian, saf ve soyut bir sanat yaklaşımı benimsemiş, teorik ve entellektüel yanı ağır basan, incelikle hesaplanmış resimler yapmıştır. Mondrian soyut resmin öncülerindendir.

Resimleri kendisiden sonra gelen “geometrik soyutlama” akımının habercisi olarak kabul edilir, geometriyi bir resim dili gibi kullanmıştır.

Mark Rothko, Franz Kline, Jackson Pollock gibi sanatçılar, İkinci Dünya Savaşının yarattığı insani trajediyi soyut olarak ortaya koyan bir üslup benimsemişlerdir. Soyut Dışavurumculuk olarak tanımlanan bu yaklaşım resim sanatının plastik değerlerini yeniden ele alan çalışmalarıyla ilgi çektiler. Bu yeni ele alış, Pollock, Kline gibi sanatçıların öne çıkmasıyla, aynı zamanda İlk Amerikan sanat akımı olarak kabul edilmiş, sanat dünyasının merkezinin Paris’ten New York’a kaymasında etkili olmuştur.

İspanyol ressam Salvador Dali, gerçeği somutlaştırılmış imgelerle ancak tamamen gerçeküstü bir dille sunuyordu.

Formların birbiriyle olan ilişkilerini soyut bir yaklaşımla ele alan, kütlelerin iç boşluklarını da heykelin önemli bir parçası olarak kullanmaktaki başarısı Moore’u öne çıkaran sebeplerdendir.

Sigmund Freud (1856-1939): Psikanaliz öğretisini geliştirmiş olan Avusturyalı nörolog. Kişiliğin 5 farklı dönemden geçerek geliştiğini öne süren Psikoanalitik Kuram’ın kurucusudur.

Alaxander Calder' dır. Sanat dünyasına Mobil Heykel kavramını yerleştirmiş olan Calder, soyut ve minimal bir renk kullanımıyla hareketli formlar üretmiştir.

Victor Vasarely (1908-1997): Bir Macar asıllı Fransız ressam, İç içe girmiş kareler, yuvarlaklar, elipsler, yamuklar ve çokgenler ile çok renkli bir soyutlamaya ulaşarak Op Sanatı’nın en önemli temsilcilerinden biri olmuştur. Vasarely’nin yapıtlarında görsel bir devinim egemendir.

II. Dünya Savaşı sonrası Batı sanat ortamına “Soyut Dışa-vurumculuk” akımının egemen olmuştur. O yıllarda galeri duvarlarını dolduran, içgüdüsel hareketlerle oluşmuş boya akıtmaları ve hızla çizilmiş imgelerle yüklü soyut dışavurumcu yapıtlar, akımın ustalarınca bilinçaltını ortaya çıkaran ve özgürleştiren örnekti. Bu dönemlerde İngiltere ve ABD’de çok sayıda genç sanatçının, savaş sonrasının düş kırıklıkları olarak niteledikleri bu tutumu benimsememeleri dikkat çekicidir. Böylesi bir lirik soyutlama hegemonyasına baş kaldıran gençlerin isyanı 1950’li yıllarda filizlenmiş, 1961-1962’de de Pop Sanat adıyla yeni bir akım olarak sanat dünyasına girmiştir.

Gerçek bir toplumsal olay olan Pop Sanat, doğrudan yaşamın kendisine değil, tüketim dünyasının gerçeklerini yansıtan bir dizi göstergeye ilişkindir. Pop yapıtlarda bu tüketim dünyası ve onun yapay, geçici varsıllığı eleştirisiz, olduğu gibi kabullenilmiştir. Tüketim dünyası olduğu gibi gözler önüne serilir; ama bu dünyanın geçersizliğini ya da bozukluğunu anlatmayı kimse üstlenmez.

Andy Warhol: ABD’li ressam, film yapımcısı ve yayıncı. Warhol, Pop Art akımının en önemli temsilcilerinden kabul edilir. Seri üretimin, seri üretim nesnelerinin sıkça kullanıldığı bir sanat türünü kullanır.

Louvre Müzesi: Fransız ihtilâlinden sonra 1793 senesinde, Fransa’da açılan ilk devlet müzesi. Paris’te bulunan bu müze emsalleri arasında en ünlülerindendir. Lenordo da Vinci'nin ünlü eseri Mona Lisa’sı da burada bulunmaktadır.