Ercişli Emrah ile Selvi Han hikâyesi, Türkiye’nin dışında; Azerbaycan, Türkmenistan
ve Balkanlarda da bilinmektedir.

Ercişli Emrah ile Selvi Han hikâyesinin bibliyografyası ise Saim Sakaoğlu ve Ali Berat Alptekin tarafından hazırlanmıştır

Kara Vezir: Türk halk hikâyelerinde aldaletsizliği, haksızlığı temsil eden ve genellikle Gence’de oturan
vezir.

Isfahan: Türk halk hikâyelerinde Şahoğlu Şah Abbas’ın tahtının bulunduğu yer olarak bilinir.

Kırklar: Kırk ulu kişiden oluşan zümreye verilen ad, dervişler, pirler.

Hak âşığı: Kendisine Allah tarafından âşıklık melekesinin ve ilm-i ledünün verildiğine inanılan, gaibi bilen ve muamma çözmede usta olan âşık.

Şahoğlu Şah Abbas: Türk halk hikâyelerinde hakkı, adaleti, doğruluğu temsil eden İran
Şahı.

Hikâyenin tek anlatması bulunmakta olup o da Radloff ’un Proben adlı eserinin VII. cildindedir.

Karaca Oğlan ile İsmikan Sultan hikâyesinde ise Smayil ihtiyar kadının bardağını kırınca “Çok güç bela çekesin de keç murat alasın” şeklinde beddua edilmekte olup hikâye âdeta bu cümle üzerine kurulmuş gibidir.

Karaca Oğlan’ın şiir söylemeye başlaması ise rüya motifine dayanmakta olup daha sonra rüyada görülen kızın aranmasıyla ve yeni maceralarla devam etmektedir.

Kızın masum olmasının ispatı ise Türkiye ve Türkiye dışında anlatılan kaplıcalarla ilgili efsaneye bağlanmaktadır. Bilindiği gibi onulmaz hastalığa yakalanan
kız (kadın) sonunda yerine bir kaplıca yapılacak olan sulu bir yere gidince iyileşmekte, hastalıktan kurtulmaktadır.

Araştırıcıların büyük çoğunluğu hikâyenin doğuş yeri olarak Doğu Anadolu’yu ve
Azerbaycan’ı göstermektedir.

Bu hikâyenin diğerlerinden ayrılan en önemli özelliklerinden birisi de manzum kısımlarının
nesir kısımlarına göre daha fazla olmasıdır.

Hikâye üzerinde Türkiye’de özellikle Şükrü Elçin (1949, 1999) ve Ali Duymaz (2001) çalışmıştır.

Hikâyenin Azerbaycan anlatmalarının geniş bir coğrafyaya yayıldığını görüyoruz. Gence’den başlayan yolculuk Gürcistan, Tiflis, Erzurum, Sultan Dağı, Balı Çay,
Kars, Doğu Beyazıt, Altu (Oltu), Van, Erdehan (Ardahan), Nelrud (Nemrut), Alvız
ve Erzurum Dağı’ndan sonra Kayseri’ye ulaşmaktadır. Kayseri’den tekrar doğuya
doğru başlayan yolculuk Halep şehrinde Kerem’in yanmasıyla son bulmaktadır.

Kerem ile Aslı hikâyesi din farklığı üzerine kurulmuştur.

Şükrü Elçin’in incelediği 1266 tarihli bir yazmada, Aslı’nın asıl adı Meryem, Kerem’in ise Şah Gülşen’dir.

Âşık Garip hikâyesi, Türkiye, Balkanlar, Azerbaycan (Kuzey ve Güney), Türkmenistan, Özbekistan ve Doğu Türkistan’da hem yazılı, hem de sözlü kaynaklarda bilinmektedir.

Âşık Garip hikâyesi ile Dede Korkut hikâyelerinden Kampüre’nin Oğlu Bamsı Beyrek hikâyesi arasında büyük benzerlikler vardır.

Tahir ile Zühre hikâyesi Rusça, İngilizce ve Almanca’ya da çevrilmiştir. Son yıllarda bir
operanın konusu olmuş ve filmi de yapılmıştır.