Önce bir görüntü üretme teknolojisi olarak üretilmesi, daha sonra ise bir sanat ortamı olarak kullanım örneklerini içermesidir. Bu durum gerek fotoğraf ve gerekse filmle benzer gelişim sergiler.

Fotoğraf ve film bireysel kullanım için üretilmiş teknolojiler olmasına rağmen, video ise hali hazırda var olan bir kitle iletişim teknolojisinin yan ürünü olarak üretilmiş bir araçtır.

Bilindiği gibi televizyon yayınlarının ilk yıllarından bu yayınların kayıt olanakları henüz keşfedilmemiştir. Yapılan yayınların hepsi canlı ve kayıtsız gerçekleştirilmiştir ve bu nedenle televizyonun ilk yıllarında yapılmış birçok yayının kaydı yoktur.

1951 yılında Ampex firması tarafından geliştirilen ilk video kayıt cihazı, oldukça geç bir keşif olarak kabul edilebilir.

1 inç, 2 inç, Betacam, Betecam SP, Betamax, VHS, S-VHS, U-Matic, Hi-8

Film ile yapılan çekimlerde çekim, banyo ve montaj süreçleri oldukça uzun bir zaman gerektirir. Ayrıca her aşama için profesyonelleşmiş bir ekibe ve bu ekibi bir arada çalıştırabilecek bir sisteme ihtiyaç vardır.

Videonun filme göre en büyük atılımı ise amatör kullanım alanlarına yönelik teknolojik evrimidir. Video profesyonel kullanım için olduğu kadar amatör kullanım alanlarına da hizmet edebilecek olanaklar sunmuştur.

Video sanatının ortaya çıkışında da böyle bir tarihsel sıra izlenirse, öncelik gerek
fotoğraf, gerekse filmin toplumsal tarihinin dönüm noktasını oluşturan Sanayi
Devrimi dönemine verilebilir

Gelecekçilik olarak da bilinen akım, endüstrileşmenin etkisinin sanat camiasına etkilerini yansıtır.

Ekim Devrimi ile belirmiş, geçmişle tüm bağlarını koparmış, endüstriyel malzeme ve teknikleri yücelten bir biçimlendirme çabasıdır. 

Dada, I. Dünya Savaşı yıllarında, dönemin yıkıcı koşullarına, barbarlığa ve burjuva sanat görüşlerine tepki olarak doğmuş kültür ve sanat akımıdır.

Kitle iletişim araçlarının yetkin bir şekilde kullanılmaya başlandığı döneme denk gelen 1950 ve 60’lı yıllarda İngiltere’de, daha sonra Amerika’da ortaya çıkan bir sanat kavramıdır.

Emmett Williams (1925-2007), Dick Higgins (1938-1998), George Brecht (1926-2008), Al Hansen (1927-1995) gibi isimlerdir.

Güney Koreli sanatçı Nam June Paik bir kitle iletişim aracı olarak anılan elektronik görüntünün, bir sanat ortamı olarak yeniden keşfedilmesini ve sanatının ortamına girmesini sağlar.

70’li yıllara gelindiğinde toplumda gerçekleşen olumsuz gelişmelerin çoğu sanat çevresi tarafından televizyonun bir etkisi olarak algılanır. Televizyonun oluşturduğu yeni toplumsal düzen, yeni tüketim toplumu ve kitle kültürü sanatçıların temel eleştiri alanına dönüşür.

Gerilla video, sokaklarda caddelerde gerçekleşen gündelik hayata ait etkinliklerin
politik ya da pedagojik bir amaçla kaydedilmesini içerir.

Bu kuramsal söylem ise video ayna benzetmesi ile temellenir. Video, teknik olarak diğer görüntü üretme sistemlerinin aksine anında ve başka hiç bir kullanıcının yardımına ihtiyaç duymadan görüntü üretir. Bu temelden hareketle video tıpkı bir ayna gibi işlev görebilir ve tıpkı bir ayna gibi nesnesi ve imgesini aynı zaman-mekan düzleminde buluşturur.

Video heykel kavramı, video monitörlerinin sadece video görüntüsü ile değil, bir anlam ve ifade aracı olarak aynı zamanda üç boyutlu bir form oluşturacak şekilde kullanılmasını içerir.

Yerleştirme; görsel sanatlarda, anlam ve algı düzleminde birbirleriyle ve içinde bulundukları mekanla ilişkili nesnelerin bir arada sergilenmesini içerir.

Video görüntüsünün anında oluşturulmasıdır.