Mehmet Emin (Yurdakul, 1869-1944), millî edebiyat şiirinin erken sesidir.

Mehmet Emin 1898’de yayımladığı Türkçe Şiirler adlı şiir mecmuasıyla 10 yıldan daha öncesinde millî şiir ahenginin öncülüğünü yapmıştır.

(1890) dan sonra yayımladığı Türkçe Şiirler’le modern Türk
edebiyatında hece vezni ve sade Türkçeyle yazılmış şiirin öncülüğünü yapar.

Dokuz şiirin toplandığı bu küçük kitap, şiirde iddialı bir yaklaşımı benimseyen Servet-i Fünûn şairlerinin karşısına yıllardır kullanılmayan ve ‘parmak hesabı’ diyerek küçümsenen hece veznini getirir

Mehmet Emin yaptığı uygulamalarla heceyi modernleştirmeyi ister. Bir taraf­tan
halk şairlerinin sıkça kullandıkları kalıpları bırakarak o güne kadar kullanılmamış
şekillerini kullanırken (15’li, 16’lı, 18’li ve 19’lu) diğer yandan bu vezni Servet-i Fünûn’un Batıdan getirdiği yeni nazım şekilleriyle birleştirmeyi dener

Şiiri, 19. yüzyıl sonu 20. yüzyıl başı meselelerinin içinde şekillenmiş olan Mehmet Emin, sosyal hayatı anlatmaktadır. Şair kendi beniyle ilgili hiçbir şiir yazmamıştır. Daha sonra Gökalp’ın da yapacağı gibi halkının acılarını, sıkıntılarını, dertlerini
anlatmak üzere şiiri seçmiş, şiir yazmak onda bütün bunları aktaran bir araç halini almıştır.

Mehmet Emin [Yurdakul]’in eserleri şunlardır: Fazilet ve Asalet (1890), Türkçe
Şiirler (1898), Türk Sazı (1914), Ey Türk Uyan (1914), Tan Sesleri (1915), Ordunun Destanı (1916), Dicle Önünde (1916), Hasta Bakıcı Hanımlar (1917), Turan’a Doğru (1918), Zafer Yolunda (1918), İsyan ve Dua (1919), Aydın Kızları (1921),Ankara (1939).

Rıza Tevfik (Bölükbaşı, 1869-1949) bu etkiyle Çocuk Bahçesi dergisinde yayımladığı bir açık mektupla Mehmet Emin’in şiirini beğendiğini, kendisinin de
artık böyle şiirler yazacağını açıklar.

Rıza Tevfik (Bölükbaşı, 1869-1949) bu etkiyle Çocuk Bahçesi dergisinde yayımladığı bir açık mektupla Mehmet Emin’in şiirini beğendiğini, kendisinin de
artık böyle şiirler yazacağını açıklar. Bilindiği gibi bu mektup ‘1905 Edebî Hareketi’ diye bilinen tartışmaya yol açmıştır

Millî Edebiyat şiirinin belirleyici üç özelliği vezin ve dil kullanımı ile içerikte
yerliliktir.

Milli Edebiyat anlayışı, halkla edebiyatın buluştuğu, edebiyatın halka ulaştığı, halkı anlatan ve eğiten bir edebiyat yönelişidir.

1908 Meşrutiyeti sonrasında açık bir söyleme ulaşan Türk milliyetçiliği fikridir

1911-1922 dönemine fikirleriyle yön veren Ziya Gökalp (1876-1924)’tır. Dönemin fikir babası bunun için edebiyata da öncü olur.

Gökalp ise bir edebiyatçı/sanatçı olmaktan çok bir fikir adamı ve
sosyologdur. Denilebilir ki onun fikrî ya da edebî bütün kalem faaliyeti Türkleri
yükseltmek içindir. Edebiyatı düşüncelerini geniş kitlelere ulaştırmak için araç
olarak kullanmıştır. Onun şiiri tam anlamıyla bir düşünce şiiridir.

Şiirin içeriğini milletin ve devletin meseleleri tayin eder. Şiirlerdeki milliyetçi yaklaşım, bu anlayışa uygun dil ve şekille de birleşir. Ziya Gökalp içerik, dil
ve şekilde teklif­leri olan bu şiirle, aynı zamanda millî edebiyatın şiirdeki ilk temsilcilerinden biri olur

Ali Canip, “Gurup”, “Gecelere Doğru”, “Yağmurdan Sonra”, “Gözlerin”, “Nedamet” gibi şiirler yazmıştır.

1913 yılında yayımlanan “Kaval” adlı şiirini hece vezninin ilk başarılı kullanıldığı şiir olarak göstermektedirler. “‘Kaval’ şiiri hece vezninin yedili, on birli, on beşli kalıplarıyla yazılmış değişik vezinli bir manzumedir ve bu yönüyle de hece şiirinin gelişmesinde önemli bir merhaledir

Cumhuriyet
edebiyatının Beş Hececiler adlı ilk şiir grubunun kadrosunu oluşturacak Faruk Nafiz(Çamlıbel, 1898-1973), Orhan Seyfi (Orhon, 1890-1972), Yusuf Ziya (Ortaç, 18961967) Halit Fahri (Ozansoy, 1891-1971) ve Enis Behiç (Koryürek, 1893/1949) gibi isimler vardır.

Mehmet Âkif, şiirlerini yedi kitaptan meydana gelmiş olan Safahat’ta toplamıştır. 1911 tarihli birinci kitap Safahat başlığını taşır. Sadece ismiyle değil aynı
zamanda içindeki şiirlerle de Safahat’ın bütününü işaret eder.

Yahya Kemal, şiirde ‘mükemmel’ olanın peşindedir. Onun şiiri, ilhamın sevkiyle ve bir çırpıda yazılabilen şiir değildir. Son şeklini ancak yılların içerisinde ve uzun bir çalışmanın ardından kazanabilir. Öte yandan Yahya Kemal’in şiirini zorlaştıran bir
başka unsur, bunların bir ‘kültür’ şiiri olmalarıdır.Ona göre şiir, bir ‘istif ’ ya da ‘külçeleştirme’ sanatıdır. Eski Şiirin Rüzgârıyle ve Kendi Gök Kubbemiz başlıklı kitaplarda yer alan şiirleri, bu istif/külçeleştirme sanatının her bakımdan en güzel örneklerini sunarlar.