Sanayi devriminden sonra ışığa duyarlı yüzey üzerine kaydedilmiş görüntüler kullanılmaya başlanmıştır.

1850’li yıllarda ışık ve optik yoluyla, ışığa duyarlı yüzeye fotoğraf makinesi aracılığı ile görüntü kaydedilebilmiştir. Böylece bu, görüntünün mekanik olarak çoğaltılabildiği anlamına gelmektedir. Bu gelişmeden sonra, hareket sürecinin daha önceleri el ile resmedilerek gösterilmesi yerini ışığa duyarlı zemine fotoğraf makinesi aracılığı ile kaydedilmeye başlanmıştır. Bu görüntünün şeffaf bir yüzeye aktarılması ve belirli aralıklarla gösterilmesi hareket algısını yaratmaktadır.

Kinemaskop: Görmenin sisteminde hareketin algılanması kuralından yararlanan bu aygıt, bir hareket sürecinin pozlama yolu ile elde edilen durağan görüntülerini eksen üzerinde dönen bir çark yardımıyla yüzey üzerinde gösterebilmektedir.

1861 yılında kinemaskop aygıtının geliştirilmesi ile fotoğrafın resmetme tekniği ile kaydedilmiş görüntülerin gösterimi yapılabilmiştir.

Film: Yunanca, ayak tabanı anlamına gelen “pelma“ sözcüğünden gelmektedir. Fotoğrafçılık ile birlikte, hareketli görüntü sağlamaya yönelik aygıtlarda kullanılan malzemeyi ifade etmektedir.

Kamera; kısaca, görüntüden yansıyan ışığı kaydeden cihaz olarak tanımlanabilir. Detaylı olarak açıklanacak olursa; kamera görüntüden yansıyan ışığı, mercek veya objektiften yararlanarak bir düzenekte toplar, film kameralarında bulunan düzleme koyulan filme bu ışığı kaydeder. Hareket yanılsaması için fotoğraf karelerinin arka arkaya gösterilmesi gerekir. Göstericiden saniyede 24 kare hızında geçen görüntü hareket yanılsaması için yeterlidir.

Sinema tarihinde hareketin izlenebildiği ilk aygıt kineteskoptur. Thomas A. Edison tarafından 1891 yılında geliştirilen kineteskop, hareketli görüntünün kişisel olarak izlenebilmesi içindir.

Sinematograf, Yunanca hareket yazıcı anlamına gelmektedir.

Lumiere Kardeşler “sinematograf” adını verdikleri aygıtta filmin rahatlıkla ilerleyebilmesi için tırnak sistemi geliştirmişlerdir. Hem saniyede 16 kare çekim yapabilme hem de gösterebilme özelliğini eklemişleridir.

Halka açık ilk başarılı film gösterisi 1895’te Auguste ve Louis Lumiere adlı Fransız kardeşlerin geliştirdikleri sinematograf ile Paris’te perdeye yansıtılarak gerçekleştirilmiştir.

Lumiere kardeşlerin icat ettiği kamera, 35 mm film şeridi kullanıyor ve aynı zamanda gösterici olarak çalışıyordu. 35 mm kameralar ile uzun yıllar çekimler ve gösterimler yapılmıştır. Sinema dünya çapında ilgi çekmiştir. 2. Dünya Savaşı zamanlarına kadar 35 mm ile çekimler devam etmiştir. 

Telesine, filme çekilen görüntülerin bir araç yardımı ile elektriksel sinyale dönüştürülmesi işlemine verilen ad.

Film kameraları çeşitlerine göre üç başlıkta incelenebilir: Enerjilerine göre, bakacına göre ve kullandıkları film boyutuna göre.

Enerjilerine göre kameralar; mekanik kameralar ve elektrikle çalışan kameralar olarak ikiye ayrılmaktadır.

Mekanik Kameralar: İlk üretilen kameralar, kameramanın kurma kolunu çevirmesi ile filmin kamera içinde akıtılması tekniğine dayanıyordu. 1920’li yıllara kadar kamera elle döndürülen kol yardımı ile çalıştırılırdı. Böylelikle mekanik olarak çalıştırılan bu kameralara “zemberekli“ de denmekteydi. Kameramanın kurduğu bir zemberek boşalırken film kamera içinde akardı. Çalışma süresince kısa aralıklarla zembereğin kurulması gerekirdi. Bu sistemde, saniyede 24 karenin pozlanmasını sağlamak da oldukça zordu.

Bu tip kameralar, çalışmak için bir güç kaynağına ihtiyaç duymaktadır. Şehir şebekesi ve benzeri bir elektrik kaynağından gelen akım, bir adaptör aracılığı ile kameranın kullandığı uygun akım ve gerilime dönüştürüldükten sonra kamera çalıştırılabilir. Ancak bu tip kameraların kablolar yüzünden hareket kabiliyetleri sınırlıdır. Zamanla güç kaynağını üzerinde taşıyan kameralar üretilmiştir. Aküler, kameralara hareket serbestliği vermektedir. Aküler hareketli kameralarda en çok kullanılan enerji kaynağı olmuştur.

Bunlar; refleks kameralar ve refleks olmayan kameralar olarak ikiye ayrılır.

Netlik ve çerçeve kontrolü refleks kameralarda diğer kameralara oranla daha rahat yapılmaktadır. Bakaçtan görülebilen görüntü, objektiften geçerek filmin üzerine düşer, bu pozlanacak olan görüntüdür. Günümüzde tercih edilen ve üretilen kameralar refleks kameralardır.

Refleks olmayan kameralarda bakaç, bağımsız bir bölümde bulunur ve bakaçtan bakıldığında objektiften görünen görüntü aynı değildir. Film üzerine düşen görüntü ve bakaç görüntüsü birbirinden farklıdır, çünkü objektifin bakış açısından farklıdır. Günümüzde, bu tip kameralar üretilmemekte ve kullanılmamaktadır.

Film kamerası temel olarak içinde biri boş, diğeri film kaydedilen filmi içeren iki makara bulunan, ışık penceresi önünde değişik hızla hareket eden mekanik bir düzenek ve ışığın filmin duyarlı bölümünde toplanmasını sağlayan optik bir sistemden oluşur. Kameranın temel mantığı, hareketli film pozlamaya dayanır.

Film boyutuna göre kameralar, 8 mm, 16 mm, 35 mm, 70mm, I-Max başlıklarında incelenebilir.

Sinema televizyon alanında film, video, kameralarda, boyut ya da biçimi ifade etmek için kullanılır.

Görüntü kalitesi, filmin boyutları büyüdükçe artmaktadır. 70 mm film kullanabilen kameralarla çekilen görüntü kaliteli olmasının yanı sıra pahalıdır. Film kamerasını içine giren film miktarı da arttığı için kameranın boyutları büyümekte, ağırlığı artmaktadır. Filme pozlanan görüntü 65 mm olsa da ses kaydedilen bölüm ile beraber 70 mm ye ulaşmakta, kamera 70 mm olarak adlandırılmaktadır. Kullandığı film formatı da 70 mm dir. 70 mm: Dev kameralar, mercekler ve bütçeler gerektiren bir formattır. 65 mm diye de anılmaktadır (Biri çekim için diğeri gösterim için).

35 mm kameralar, sinema sektöründe en çok kullanılan film boyutu olan 35 mm film ile çalışmaktadır. Görüntüsü sinema perdesi boyutlarında büyütülmeye elverişli olduğundan profesyonel çekimlerde kullanılır. Kullandığı film formatı 35 mm dir. 35 mm: Genişliği 35 mm olan filmlerdir. 1892’de geliştirilen film üretiminin en yaygın olan kullanımıdır. Tüm filmlerde olduğu gibi kenarlarında perfore adı verilen delikler bulunmaktadır.

Belgesel film ve televizyon haberciliğinin gelişimi hafif kameralara ihtiyacı artırmıştır. 16 mm film formatı Kodak tarafından geliştirilmiştir. 16 mm’lik film üzerine eklenen ses kuşağı televizyon haberciliğinde film kameralarının kullanıldığı dönemlerde habercilik ve belgeseller için kabul edilebilir bir format haline gelmiştir. Zaman içinde film malzemesinde de gelişmeler kaydedilmiştir.

Kullandıkları filme göre isimlendirilen iki çeşit 8 mm kamera bulunur. Normal 8 mm ve süper 8 mm. Normal 8 mm kameralarda çift perforeli 16 mm’lik film yan yana iki kez kullanılır. Süper 8 mm kameralar, kaset olarak hazırlanmış süper 8 mm film kullanırlar. Boyutları nedeni ile hareket kabiliyetleri vardır. Bunlar kolay taşınabilmektedir, ancak kullandıkları filmin kalitesi sinema perdesi için uygun olmadığından profesyonel çekimler için tercih edilmez.

8 mm: 1932’ de Kodak tarafından ev kullanımı için üretilmiştir. 1960 ve 1970’lerde kolay taşınabilir olması, 35 mm ve 16 mm’ye oranla daha ucuz olması nedeniyle amatör çekimlerde sıklıkla tercih edilmeye başlanmıştır.

Süper 8: Genişliği 8 mm olan, en küçük film boyutudur. Kamera kullanım kolaylığından dolayı genellikle amatör amaçlı çalışmalarda kullanılır. Otomatik kontrol üniteleri bulunan kamerası da kullanım kolaylığı sağlamaktadır. Görüntüsünün sinema perdesi büyüklüğünde gösterimi için 60 - 70 kat büyütülmesi gerekmekte 35 mm ile karşılaştırıldığında görüntü zayıf kalmaktadır. Sinemayı öğrenmek ve filmin teknik ve kimyasal sürecini öğrenmek kullanım tecrübesi bakımından yararlı olabilmektedir.

I-Max kameralar diğer kameralardan farklı olarak filmi düşey değil, yatay olarak pozlamaktadır; 15 mm ile 70 mm boyutları arasındaki filmi kullanabilir. Ancak hacimleri büyük, ağırlıkları fazladır. Üç boyutlu çekebilen çeşidi de bulunur ve 3D olarak adlandırılır. Normal I-Max kameralar 19-45 kg arasındayken 3D I-max kameralar 109 kg’a ulaşmaktadır. Ancak daha hafif malzemeler kullanılarak da sağlam ve görece hafif olarak üretilmeye başlanmıştır.

I-Max kamera ile üç boyutlu çekimler için aynı gövde içinde insanın iki gözünün açısına uygun yerleştirilmiş objektiflerden iki ayrı makaraya film pozlanmaktadır. Aynı görüntü yatay açı farkı ile çekilmektedir.

Video yapımlarında kullanılan kameralar çok çeşitli şekillerde sınıflandırılabilirler. Görüntü üretme sistemlerine göre ışık alıcılarına göre ya da kullanım yerlerine göre sınıflandırmak mümkündür. Bunlardan en çok tercih edilen sınıflandırma ise kullanım yerlerine göre olandır.

Görüntü üretme sistemine göre kameralar üç başlıkta incelenebilirler: analog, sayısal ve yüksek çözünürlüklü.

Analog kelimesi Türkçeye örneksel ya da benzeşme olarak çevrilmektedir. Analog kayıt yapabilen kameralar görüntüyü kaynağındaki biçimi ile alabilen kameralardır. Görüntü elektriksel sinyallere çevrilerek alınır. Bu kameralar ile alınan görüntüler analog bantlara kaydedilir. Ancak gerekli olması durumunda sayısal çevirici (digital convertor) kullanılarak sayısal ortamlara aktarılabilir.

Bilgisayar sistemlerinde 0 ve 1’ den oluşan sayısal (dijital) kodlamalar kullanılır. Sayısal kameralarda görüntü, kaynaktaki görüntü sinyallerinin sayısallaştırılması temeline dayanmaktadır. Bu kameralar görüntüyü; elektronik banda, disklere ya da bünyesinde bulunan sabit diske kaydedebilmektedir. Bu kameralar ile alınan görüntüler, sayısal ortamlara aktarılabilir ve işlenebilirler. 

Yüksek çözünürlüklü (High Definition, HD) kameralar daha yüksek resim çözünürlüğü elde etmek için üretilmişlerdir. PAL, SECAM ya da NTCS kalitesinde görüntü üreten sayısal kameralar standart çözünürlüklü (Standart Definition, SD) olarak anılırken, daha yüksek çözünürlükte resim kalitesinde görüntü üreten kameralara yüksek çözünürlüklü kameralar adı verilmektedir. Bu kameralar ile sinema kalitesinde görüntü alma çalışmaları sürmektedir.

Işık alıcısına göre kameralar iki başlıkta incelenebilir: tüplü kameralar ve CCD (Charge Couple Devise) kameralar.

Video kameralarında görüntü video işareti ile oluşur. Bu, optik yollarla oluşan görüntünün bir objektifin yardımıyla kameradaki ışığa duyarlı hedefin üzerine düşürülmesidir. Işığa duyarlı hedefte, soldan sağa ya da yukarıdan aşağıya doğru tarama yapılır. Her bir resim elemanı için elektriksel işaret elde edilir. Kameradaki bu ışığa duyarlı elamana görüntüleme elemanı denir. Görüntüleme elemanları; kamera tüpü ya da bir yarı iletken (CCD) olabilir.

Farklı isimlerle birkaç çeşit tüp piyasaya sürülmüş ise de ortak özellikleri, çok fazla güç harcamaları, tüpleri büyük olduğu için kamera boyutlarının büyük olması, hareketli görüntüleri net göstermemesi, kameraların ön ısıtma gerektirmesi, yüksek ışık koşullarında tüplerin yanma olasılığı, ömürlerinin sınırlı olması, görüntü alabilmek için yüksek ışığa ihtiyaç duymaları sayılabilir. Tüplü televizyon kameraları kullanıldıkları dönemlerde, Vidikon, Plumbikon, Satikon gibi, içinde kullanılan tüplere göre isimlendirilmişlerdir. Siyah beyaz kameraların içinde tek bir tüp bulunurken renkli kameralarda üç renk bilgisi için (kırmız, yeşil, mavi) üç ayrı tüp bulunmakta ve bunlar dikroik aynanın (dicroic mirror) geliştirilmesinden sonra kameranın içine yerleştirilmiştir.

CCD (Charge Couple Devise) yarı iletken bir araçtır. Tüpsüz kameraları ifade etmek için de kullanılır. Sabit ve hareketli görüntüleri net gösterir, yüksek ışığa ihtiyaç duymaz. Ayarları bir kez yapıldıktan sonra değişmez. Ön ısıtmayı gerektirmez. Tüplü kameralardan daha az enerjiye ihtiyaç duyar. CCD kameralarda her bir ana renk için birer CCD kullanılmaktadır.

Görüntüyü oluşturan en küçük birime görüntü elemanı (piksel) denir. Her görüntü elemanı, kendisine ait olan renk ve ışık bilgisini, elektrik yüküne dönüştüren somut bir görüntü ögesidir. Sayısal kameralarda bunların her birinin bir sayı değeri bulunur. CCD aracılığı ile görüntü elemanları, üç temel renkteki video sinyallerine dönüştürülür.

Kameradaki görüntü elemanı ne kadar fazla ise, video görüntüsünün çözünürlüğü de o denli yüksek olur. Fotoğraf 14 ve 15 de tüplü kameralar içindeki tüp bloğunun hacmi ve CCD bloğunun hacmi karşılaştırılabilir.

Kullanım yerlerine göre kameralar; stüdyo kameraları, EFP, ENG ve diğer kameralar olarak dört başlıkta incelenebilir.

Sadece stüdyoda kayıt yapabilen bu kameraların gövdeleri büyüktür. Kayıt cihazı üzerinde olmadığı için, enerjisini sistemden almaktadır. Stüdyo kameralarında kayıt ünitesi bulunmaz. Resim kayıt ünitesinde kayıt yapılır veya uyduya gönderilir. Büyük mercek yapıları sayesinde çok yakın ya da çok uzak çekimleri yapabilir. Stüdyo kameralarının objektif çapı çok büyük olduğu için, ışığa karşı çok duyarlıdır ve bu yüzden de aktüel elektronik kameralardan farklıdır. Objektifleri, geniş ve dar açı olarak birden fazla seçenek sunar. Çok uzaklardan kaliteli görüntü alabilmek için tasarlanmıştır. Stüdyo ortamı çok kullanılan ve çekim için uygun bir ortamdır. Stüdyo haricinde de birçok kamerayla çalışma gerektiğinde stüdyo kameralarının bulunduğu naklen yayın arabaları veya birden fazla kameralı setler kullanılmaktadır. Elektronik kamera üreticileri, günümüzün ilerlemiş teknolojisiyle gelişmiş, taşınabilir stüdyo kameraları üretmektedir.

Stüdyo kameralarının aktüel kameralardan daha çok elektronik kontrol devreleri bulunur ve iyi görüntü üretir. Kameranın diyafram, renk, kontrastlık ayarları, beyaz - siyah ayarı gibi üniteleri yoktur. Kameranın optik ve mekanik düzenekleri onun gövdesinin büyük olmasına nedendir. Stüdyo kameraları bu nedenle kamera sehpasıyla kullanılamaz. Pedestal denilen ve kameranın yer değiştirmesi için dolly hareketi yapabilen özel bir mekanizma kullanılır. Pedestal yardımıyla kamera gövdesi çok ağır ve hantal olsa da aktüel kameralardan daha kontrollü hareketler yapabilir.

Kameramanın daha rahat görebilmesine olanak veren izleme bakaçları (monitör, vizör) bulunur. Bakaçları aktüel kameralara göre çok daha büyüktür. Kameraman ayrıntıları görebilir, kolay takip yapabilir.

EFP (Electronic Field Production) kameraların stüdyo kameralarından en belirgin farkı; portatif, diğer değişle taşınabilir olmasıdır. Ek ünitelerin takılması ile stüdyoda da kullanılabilir. EFP kameralar; maç, konser gibi durumlarda dışarıya çıkarak canlı yayın aracı gibi bir sistemden enerji alarak da görüntü üretebilir. Kayıt ünitelerini kendi gövdelerinde de bulundurabilen bu kameralar kablo aracılığı ile video kayıt cihazlarına bağlanabilir.

Bakaç, kameranın ürettiği görüntüyü kameramanın izleyebilmesi için kamera üzerinde bulunan monitör. Bir optik ve ayna düzeneği olarak da ifade edilebilir. Vizör olarak da adlandırılmaktadır.

ENG (Electronic News Gathering): Enerjisini ve kayıt ünitesini üzerinde taşıma özelliğine sahiptir. Omuzda taşınabilecek biçim ve boyutları olduğu için dışarıda kullanıma uygundur. Uzun yıllar dış çekimlerde kullanımı devam etmiştir. Film kameralarına oranla daha düşük ışık koşullarında çalışabilir.

Günümüzde üretilen elektronik kameralar içinde haber amacıyla üretilen kameralar sıklıkla tercih edilmektedir. Bir çok prodüksiyon şirketi veya televizyon kanalı sadece haber amacıyla üretilen kameraları kullanmaktadır. Ancak her ne kadar görüntü kalitesi ve birçok özelliği EFP kameralara benzese veya yaklaşsa da EFP kameralar veya stüdyo kameraları kadar özelliği bulunmaz.

Sayısal video kameraları; görüntü üretme, kaydetme süreci sayısal olarak işler. Amatör, yarı profesyonel ve profesyonel olarak sınıflandırabilir. DVD veya sabit diske çekim yapan modellerden, HD veya kasetsiz çekim yapabilen modellere kadar birçok marka ve modelde piyasaya sunulmaktadır.

Değişik amaçlara hizmet etmek için çeşitli boy ve modellerde üretim yapılmaktadır. Tıp alanında kullanılmak üzere, bilgisayarlar üzerinde kullanmak için, casus görüntüler alabilmek için ya da fabrika ve yollarda akışı takip etmek için kullanılan kameralar üretilmektedir.

Bunlar Betamax, VHS, 8 mm, Hi 8, dijital 8 gibi isimlerle piyasaya sürülen formatlardır. Amatör kullanım için üretilmiş formatlar öncelikle ev kullanımı için üretilmiş olmasından dolayı diğer sistemler ile karşılaştırıldığında ucuzdur. Bu nedenle daha fazla satılabilmektedir. Günlük kullanımları 2-3 saati geçmeyecek şekilde, hassas elektronik devrelere sahip olmayan cihazlardır. 1970-1980 arasında geliştirilmiş birçok amatör format (Betamax, V2000, VCR gibi) bulunmasına rağmen günümüze kadar gelebilen VHS ve Video 8’den bahsedilebilir. Bu formatlada da kopya alma sayısı 2-3 ile sınırlıdır.

Amatör formatlar arasında en yaygın sistemdir. VHS kompakt kamera kayıt cihazları, küçük boyutlu kaset kullanır. Geniş kullanım alanı bulunmaktadır. SP (Short Play) ve LP (Long Play) konumlarında, iki ayrı bant akış hızında kayıt yapma olanağı verir.

Video 8 mm, 1983 yılında Sony, Hitachi, JVC, Philips firmaları Video 8 mm adı ile üretilen yeni bir video kayıt formatı standardı belirlemiştir. Normal ve yavaş iki bant akış hızında kayıt yapılmasına olanak vermektedir. Video kaydı için kullanılan teknik, VHS sistemdeki gibidir. Görüntü ve ses açısından bazı üstünlükleri bulunur. Ayrıca, kaset boyutu çok küçüldüğünden el tipi (Handy Camera) kamera kayıt cihazlarının üretilmesine olanak sağlamıştır. Amatör kameralar da Sony Hi 8 ve dijital 8 mm piyasaya sürülmüştür, bunları izlemek için 8 mm VTR’ye ihtiyaç bulur.

Video Hi 8 Formatı, daha kaliteli görüntü kaydı için geliştirilmiştir. Hi 8 (High 8 mm) normal 8 ile fiziki olarak aynıdır. Hi 8 mm formatta özel Hi 8 kaset kullanılmaz ise kayıt cihazı otomatik olarak normal 8 kayıt formatına döner. S-VHS ve U-Matic kalitesinde görüntü kaydedebilir. Sayısal formatların geliştirilmesi ile DV çıkıncaya kadar olan zaman diliminde Sayısal 8 (dijital 8) kameralar kullanılmıştır.

Ampex firmasının Quadruplex sistemi 1980’lerin başında tüm dünyada kabul gören TV kayıt formatı olmuştur.

Analog görüntü kayıt okuma formatları arasında yayın kalitesinde olanlardan 1970- 1980 yılları arasında kullanılan 2 inch. İlk kayıt formatı olan Quadruplex formatın geliştirilmiş halidir. 90 dakikalık bir bandın ağırlığı 12-13 kg kadar olduğu için bandı döndürmek için büyük motorlar gerekiyordu ve işletme maliyeti yüksek olduğu için büyük yayın kurumları kullanabiliyordu.

Kendi içinde değişik formatları bulunsa da 1 inch C format 1980’li yılların yayın bandı olarak standartlaşmıştır. Eğik izli kayıt tekniğine sahiptir ve kaydı tek video kafa ile yapabilmekte ardından da okuyabilmektedir. Bu sistemde elektronik başka bir araca gereksinim olmadan donuk kare görüntü alınabilmesi mümkün olmuştur. Hızlı ve yavaş okuma, hatta tek kare kaydı yapılabilmesine olanak doğmuştur. 1990’lı yıların başında yerini yeni sistemlere bırakmaya başlamıştır.

Kamera ile dışarıda çekim yapabilmek için U-matic bant piyasaya sürülmüştür. 1 inch, 2 inch gibi U-matic kayıt cihazı da kameradan ayrıdır. U-matic bandın en belirgin özelliği makara sisteminden magazin sistemine geçmesidir. Timecode kanalı da bulunan, taşınabilir VTR’ler olarak gelişmiştir. Bu da artık kameranın dış mekânda çekim yapabilmesine olanak sağlamaktadır. Televizyon endüstrisinde yarı profesyonel olarak adlandırılan bu sistem, sınırlı gelirleri nedeniyle pahalı sistemler kuramayan genellikle bölgesel yayın yapan kuruluşlar tarafından tercih edilmekteydi. Fiyatları ve işletme maliyetleri Betacam sisteme göre daha düşük olmasına rağmen görüntü kalitesi yayın için kabul edilebilir düzeydedir. U-matic ilk ev tipi kayıt cihazı olarak da bilinmektedir. Zamanla çeşitli tipleri piyasaya sürülmüştür.

Kamera ve kaydedicinin bir arada olduğu sisteme verilen addır.

Betacam SP, (Süperior Performance), betacam formatı ile uyumlu olan bu format, manyetik bantta yapılan bir gelişmeye bağlıdır. Analog yayın sisteminin en yaygın formatıdır. Kopya alma sayısı yayın kalitesinde 5’e kadar çıkmıştır. Ek iki ses kanalı eklenmiş, kayıt süresi artmıştır. Küçük boy kasetlerde 36 dakika büyük boy kasetlerde 90 dakikaya kadar kayıt yapılabilmektedir. Betacam SX olarak bilinen yeni sayısal kayıt formatı da vardır. Yeni sistemlerin Betacam SP uyumlu olması aranmaktadır. Görüntü kayıt ve okuma sistemleri kurgu da da çeşitli kolaylıklar sunmaktadır. Insert ve Assemle kurgu yapılabilmekte, hızlı okuma ve kare kare yavaş okumaya olanak sağlamaktadır.

Sayısal sinyal ile görüntü üretebilen kameraların ortaya çıkmasıyla birlikte sayısal video anlamına gelen DV (Digital Video) formatı geliştirilmiştir.

Yüksek Tanımlamalı ya da Yüksek Çözünürlüklü (High Definitin) demektir. Görüntü çözünürlüğünün artması anlamına gelir. Normal televizyon sistemlerinde SD (Standart Definition) çözünürlük yaklaşık 720 x 576 piksel iken, HD 1920 x 1080 piksele kadar çıkmaktadır. HD’nin birçok alt formatı da bulunmaktadır.

Yüksek çözünürlüklü sinyalin kullanılmaya başlanmasıyla birlikte manyetik bantların çözünürlük kalitesi bu sinyalin kayıt edilmesi için yeterli olamadığından kasetsiz sistemler geliştirilmiştir. Yüksek çözünürlüklü (HD, High Definition) kameraların kayıtları sayısal ortamlara yapılmaktadır. Bu kameraların kayıtları doğrudan blu-ray DVD veya hard disklere yapılmaktadır. Kamera bünyesinde kayıt diski, çevresel etkilerden korumak için bir koruma kabı içinde bulunur.