Sit alanları, tarih öncesi devirlerden günümüze kadar gelen çeşitli medeniyetlerin oluşturduğu, ait oldukları dönemlerin toplumsal, ekonomik, mimari ve diğer özelliklerini taşıyan kentler, kentsel parçalar, yapı grupları ve kent kalıntıları, önemli tarihî olayların geçtiği yerler ve tespiti yapılmış tabiat varlıkları ve özellikleri ile korunması gerekli alanlardır.

Tarihî Sit Alanları, askerî ve millî açıdan önemli olayların geçtiği ve doğal yapısıyla da birlikte korunması gerekli olan alanlardır. 

Bu ilk yasanın getirdiği en önemli sınırlama, yabancı araştırmacıların yapacakları
arkeolojik kazıların izne tabii tutulması ve buluntuların yurt dışına çıkarılmasının
yasaklanması olmuştur.

3194 Sayılı İmar Kanunu

1710 sayılı ‘Eski Eserler’ yasası ile ilk önemli adım atılmıştır.

2863 sayılı Kültür ve Tabiat Varlıklarını Koruma Yasası (T.C. Resmî Gazete, 18113) ise 3. maddesinde koruma ve korunma için “taşınmaz kültür ve tabiat varlıklarında muhafaza, bakım, onarım, restorasyon, fonksiyon değiştirme işlemleri; taşınır kültür varlıklarında ise muhafaza, bakım, onarım ve restorasyon işleridir” demektedir.

Batı’da Rönesans’la birlikte başlayan müzecilik faaliyetlerinin ve giderek  koruma”
konusuna olan ilginin artması Osmanlıya da yansımış ve imparatorluk bünyesinde
de koruma faaliyetleri başlamıştır. Özellikle Kitab-ı Mukaddes araştırmaları İmparatorlukta yapılan ilk arkeolojik kazıları başlatan faktörler olmuştur.

Yüksek Kurulun kuruluş amacı, ülkemizdeki kültür varlıklarının korunması, kullanılması ve bakımında uyulacak ilkeleri saptamak, uygulamaları izlemek, denetlemek, anıtlarla ilgili her türlü konu ve anlaşmazlıklar üzerinde bilimsel görüş bildirmektedir.

1906 yılında yürürlüğe konan “Asar-ı Atika Nizamnamesi” Cumhuriyet Dönemi’nde de 50 yıl kullanılmıştır. Koruma konusundaki yetersizlikler karşısında bu kez de 28.7.1912 tarihinde Muhafaza-i Abidat Nizamnamesi yürürlüğe sokulmuştur. 

• Sözlü anlatımlar ve sözlü gelenekler
• Gösteri sanatları
• Toplumsal uygulamalar, ritüeller ve festivaller, şölenler
• Halk bilgisi
• El sanatları geleneği

Anıtlar, tarih, sanat veya bilim açısından istisnai evrensel değerdeki mimari
eserler, heykel ve resim alanındaki şaheserler, arkeolojik nitelikte eleman veya yapılar, kitabeler, mağaralar vb. yapılara verilen genel isimdir. 

3. Derece Arkeolojik Sitler: Koruma-kullanma kararları doğrultusunda yeni
düzenlemelere izin verilebilecek alanlardır. 

Kültür ve tabiat varlıklarını koruma faaliyetleri kapsamında korunması gerekli görülen, taşınır taşınmaz kültür varlıklarına somut kültürel miras denir. 

Tabiat varlıklarına 

2863 sayılı (KTVK) Kültür ve Tabiat Varlıklarını Koruma Kanun, korunması gerekli taşınır ve taşınmaz kültür ve doğa varlıklarıyla ilgili tanımlamaları yapmak ve etkinliklerini düzenlemek, bunlara ilişkin ilke ve uygulama kararlarını almak ve teşkilat kurmak ve görevlerini tespit etmek amacındadır.

2863 sayılı (KTVK) Kültür ve Tabiat Varlıklarını Koruma Kanunu, korunması gerekli taşınmaz kültür ve doğa varlıklarına her türlü inşai ve fizikî müdahalede bulunmayı yasaklamıştır. 

Ülkemizin taraf olduğu bölgesel anlaşmalar genellikle Avrupa Birliği çerçevesinde dahil olunan anlaşmalardır.

• Avrupa Kentsel Şartı,
• Avrupa Mimari Mirasın Korunması Sözleşmesi,
• Arkeolojik Mirasın Korunmasına İlişkin Avrupa Sözleşmesi,
• Akdeniz’in Kirlenmeye Karşı Korunmasına Dair Sözleşme, vb.

Ulusal ölçekli en kuvvetli belirleyici de T.C. Anayasası’dır. 1982 Anayasası’nın 63. maddesi “Devlet, tarih, kültür ve tabiat varlıkların ve değerlerinin korunmasını sağlar ve bu amaçla destekleyici ve teşvik edici tedbirleri alır.” açıkça kültür ve tabiat varlıklarının korunmasını anayasal düzleme ve yetkilendirmelerle devlete bırakmaktadır. 

5366 Sayılı Yıpranan Tarihî ve Kültürel Taşınmaz Varlıkların Yenilenerek Korunması ve Yaşatılarak Kullanılması Hakkında Kanun ile birlikte “Yenileme Alanı”, “Yenileme Avan Projesi”, “Yenileme Uygulama Projesi”, “Yenileme Etapları” gibi kavramlar literatüre girmiştir.

Ülkemizde çıkarılmış olan ilk kapsamlı koruma yasası; 1983 yılında çıkarılan 2863 sayılı Kültür ve Tabiat Varlıkları Kanunu’dur.