Tek ya da bir kaç katlı olabilen Tibet evleri küp biçimli, az pencereli ve düz damlı yapılardır. Genel bir oturma odası (sofa) ile bu mekanı çevreleyen yatak odalarından oluşurlar. Odaların tavanlarında ocak dumanlarının dışarıya çıkmasını sağlayan açıklıklar yer alır. Anadolu evleriyle benzerlik gösteren bu evler, dış görünüşleri itibariyle oldukça moderndir.

Ahamenid sanatına Pers İmparatoru II. Kiros’un benimsediği Zerdüşt dini ile İmparator I. Darius’un resmi devlet dini haline getirdiği Ahura Mazda dini yön vermiştir.

Abadana: Eski İran hükümdarlarının taht salonlarına ve taht salonunu da içeren önü sütunlu saraylarına verilen addır.

Ateşgede: Eski İran’da Zerdüştler’in ateşe tapmak üzere yaptıkları tapınaklara ataşgede denir. Önlerindeki bir avlu bulunan yaklaşık iki metre yükseklikteki kare tabanlı bir kaide üzerinde yükselen, köşelerindeki birer payenin bulunduğu kutsal makamlardır.

İnsan başlı-boğa vücutlu karışık yaratıklardır.

Bu devrin ve İran’ın ilk camisi Muhammed İbni Haccac tarafında yaptırılan Kazvin Cuma Camii’dir.

Çok büyük külliye yapılarıyla öne çıkan Timurlu devri mimarisi yüksek kasnaklı soğan biçimli çift cidarlı kubbeleri, sırlı tuğla, mozayik, renkli sır altı ve sır üstü çini bezemeleriyle karakteristik özellikler sunar. Cami ve medrese mimarisinde dört eyvanlı şemayı sürdürmüşlerdir.

İran’a minyatür sanatını 8. yüzyıldan itibaren İran bölgesine gelen Uygur ressamları getirmiştir. Büyük Selçuklu Sultanlarının emrinde Uygurlu ressam ve yazıcıların çalıştığı bilinmektedir.

Hint mimarisi, Yunan-Hint üslubu, Brahmanlığa ait mimari, Budacılığa ait mimari, Hint-İslam mimarisi ve Modern Hint mimarisi olmak üzere başlıca dört devirde toplanarak incelenmektedir.

Üslubun, en önemli eserleri Bombay’ın doğusundaki Ellora’da bulunmaktadır. 30 metre yükseklikteki İndra (6.yy) ve Kailasa (8.yy) Mabedleri, kayanın içinden oyularak bir bütün olarak çıkarılan kaya kütlesinin etrafı temizlenerek merkeze alındığı, dışının heykel gibi biçimlendirildiği, içine yine oyularak mekanlarının yapıldığı binalardır.

Kaya içlerine oyulmuş mabedlerin en ünlüleri Ajunta Mabetleri (MÖ 150-MS7.yy)’dir.

Hindistan’da Türk hakimiyeti: Gazneliler (963-1186), Kölemenler (1206-1290), Halaçlar (1290-1320), Tuğluğlar (1320-1398 ve 1399-1413), Timurlular (1398-1399), Seyitliler (1413-1451), Ludiler (1451-1526), Babürlüler (1526-1857) hüküm sürmüşlerdi.

Gazneli Devleti’yle özellikle kuzey Hindistan’da Türk hakimiyeti başlamış ve bu hakimiyet Gaznelilerin yıkılışından sonra da ard arda gelen Türk Hanedanlıkları tarafından 1857’deki İngiliz işgaline kadar yaklaşık 864 yıl sürdürülmüştür.

Güneydoğu Asya’da, Hindistan ile Çin arasında bulunan yarımada ve uzantılarındaki Myanmar, Tayland, Singapur, Kamboçya, Malezya ve Vietnam’ı kapsayan bölge için kullanılan Hind-i Çin terimi, tarihte Laos, Kamboçya ve Vietnam’ı tanımlamak için kullanılmıştır.

Feng-shui: iki bin yıl boyunca Çin ve Çin kültüründen beslenmiş milletlerde rüzgar ve su bilimine verilen addır. Feng-shui uzmanına sormadan ne ev, ne mezar yeri belirlenebilir. Önemli olan dağanın güçlerini en iyi şekilde etkileyebilmek için düzenlemek ve yönetmektir.

Çin'şn en eski dini Gök dinidir.

Bu öğretide hiçbir heykele ve resme tapılmamakta, dağ, rüzgar, yıldız, nehir ve ata ruhlarına dua edilmektedir. Nefesiyle bulutları oluşturduğuna ve yağmur getirdiğine inanılan gökyüzünü temsil eden ejderha figürü, ölümsüzlük sembolü olan simurg kuşu, bir dairenin iç ve dış bükey kıvrımlı helezoni bir hatla biri beyaz diğeri siyah iki eşit parçaya ayrıldığı, parçaların şişkin kısımlarının ortasındadiğer parçanın renginde küçük birer dairenin yerleştirildiğiying-yangadı verilenbir sembolleri vardır.

Konfüçyüs ile aynı yüzyılda yaşamış bulunan filozof ’nin (MÖ 604-MÖ 517) kurduğu Taoculuk öğretisinin en önemli sembolü, daire biçimli bir yüzeye yapılmış kırık hatlı geometrik çizgilerle oluşturulmuş semboldür.

Ying-yang: Dişi unsur ying ile erkek unsur yang’dan oluşan iki evrensel güç ve bu iki gücün etkileşiminin dengede olma halini temsil eden bir semboldür.

7. yüzyıl Japon mimarisini Assakura Sarayı ve Horinji Buda Mabedi temsil eder. 8. yüzyılda İmparator Şiyummun’un (724-949), Tago Kalesi’ni ve zamanının başkenti Nara’da içlerinde Todaiji Buda Mabedi’nin de bulunduğu birçok binayı, İmparator Kuanmu’nun (782-806) Hyü-janya’daki İmparatorluk Sarayı ile Kiyoto’daki Enriyokundzi büyük mabedini inşaettirmeleriyle mimaride büyük sıçrama yaşanır. 9. yüzyılın öne çıkan yapılarını,Nara’daki Knann ilahesi adına inşa edilen bir mabet, Hatshiman Mabedi, Gos-ho Sarayı ve Obaku Mabedi teşkil eder.

Japon bahçeleri, başlı başına bir tasarım ve sanat ürünüdür. Özenle düzenlenen bahçelerin, beğenilen güzel manzaralı bir yerin küçük birer kopyası biçiminde yapılanları da vardır. Bahçelere özel tekniklerle küçük kalmaları sağlanan, gövdelerine ve dallarına istenilen biçimlerin verilebildiği küçük ağaçlar ve uyumlu çiçekler dikilir. Ayrıca, kaya, köprü, yapay mağara, küçük köşk ve tapınak gibi hacimli nesnelerden biri ya da birkaçıyla dekore edilirler. Köprü başlarına taş ya da tunçtan yapılmış fenerler konur. Japonların kendilerine özgü bir bahçe mimarisi vardır.