Günümüzde sayısal fotoğraf makinesinden direkt sonuç alınabildiği için, daha az film kullanılıyor; dolayısı ile film ve banyo masrafı büyük ölçüde, ortadan kalktı. Bu malzemeler için yapılan harcamalar, tasarruf edilebiliyor. Bu sayede, özellikle sokak fotoğrafçılığı gibi bir pratikte, çok önemli bir konu yakalandığında onun çok sayıda alternatifini çekmek olası hale geldi. Çünkü fazladan çekilen fo- toğraflar için maliyet artışı gibi bir endişe söz konusu değil.

Günümüzün sayısal fotoğraf teknolojisi sayesinde artık, stüdyonun filmi ne za- man yıkayıp teslim edeceği konusunda bir kaygı söz konusu değildir, fotoğraf çekildiği gibi servis edilebilir, ya da hemen bilgisayar ortamına aktarılıp işlemden geçirildikten sonra hızlı bir şekilde kullanıma sokulabilir; bu sayede zamandan da tasarruf edilebilir.

Sayısal fotoğraf makinelerinde siyah beyaz çekim modu olsa da doğru olan renkli fotoğraf çekip daha sonrasında bilgisayar ortamında renkli siyah beyaz çevrimi daha farklı bir şekilde ilerlemekte ve çevrim sürecinde özen gösterilmezse baskılarda kötü sonuçlar alınabilmekte; bu yüzden bazı kişiler sayısal ortamdaki siyah beyaz sonuçlardan memnun kalmamaktadırlar. Sayısal fotoğrafçılığın ilk günlerinde, bir çok fotoğrafçı siyah-beyaz yapmak için Image > Mode > Grayscale menüsünden gri skala modunu seçerek çevrimi yapmış olsa da bu yöntem, 3 adet olan kanal sayısını teke düşürdüğü için bilgi kaybına yol açan yanlış bir yöntemdir. Doğru olan fotoğrafı RGB modunda bırakmak, Photoshop içinden Image > Adjustments >black white menü dizisini izleyerek çevrimi renk filtreleri üzerinden çok daha zengin bir siyah beyaz yelpazesi elde ederek yapmaktır.

Yeni piyasaya sürülen bazı ileri düzey profesyonel gövdelerde ISO, 25.600, 102.400 gibi daha önce tahmin bile edemeyeceğimiz, ama fazla “kirli” duran ve rahatsız edici bir estetiğe yol açabilen değerlere yükselmiştir. Bunun yanı sıra, basit sayısal makinelerin yüksek ISO performansının pek de iyi olmadığı gözlenmektedir. Her iki durumda da, sayısal dosyalarda göz tırmalayıcı seviyelerde gren varlığı algılanmakta, bu gren yapısı filmin alışılmış gren yapısına çok benzememekte, bu yüzden müdahale zorunlu gözükmektedir.

Herhangi bir çalışmanın üretim sürecinde kullanılan makine, yüksek çözünürlük sunan (20-25 MP ve ötesi) bir makine olsa bile, zaman zaman bu çözünürlük yetersiz kalabilir. Hatta, parçalı çekimleri birleştirme sonrası elde edilebilen 200-300 megapiksellik fotoğrafları bile büyütmek (upsizing, upscaling) gerekebilir. Bu gereksinim söz konusu olduğunda ya Photoshop’un Image > Image Size komutunu, ya da PhotoZoom Pro (fotoğraf 7.13), Alien Skin BlowUp (Fotoğraf 7.14 ve 7.15) Genuine Fractals gibi Photoshop’a eklemlenen harici yazılımların kullanılması gerekebilir.

“Joint Photographic Experts Group” (Birleşik Fotoğraf Uzmanları Grubu) olarak geçmektedir. JPEG, kayıplı sıkıştırma içeren, bu nedenle de diskte en az yer kaplayan seçenektir. Sıkıştırma iki farklı skala üzerinde ilerler: 1-12 (save veya save as) veya 1-100 (save for web). Küçük dosya boyutları veren kayıplı sıkıştırma imge kalitesi ile ters orantılıdır. Haddinden fazla sıkıştırılan (örneğin 1/12, veya 10/100) imgelerde rahatsız edici derecede kalite bozulması gözlemlenebilir.

TIFF kayıpsız sıkıştırma olanağı sağlayan bir dosya formatı olarak bilinir.Renk ayrımı ve matbaa baskısı dünyanın ,EPS ile birlikte en çok tercihedilen, neredeyse her görüntüleme yazılımı tarafından açılabilen evrensel bir formattır.TIFF kayıt yaparken sıkıştırma seçenekleri arasında None ,LZW,ZIP,JPG bulunmaktadır. “None” sıkıştırma yapmadan kayıt sağlar, “LZW” ve “ZIP” kalite kaybı olmadan sıkıştırma sağlar ve sıkıştırma isteyenlerin tercih edeceği iki format olmalıdır.

Zon sistem (Zone system), bilindiği üzere, belki de dünyanın en tanınmış doğa fotoğrafçısı olan Ansel Adams’ın 1941 yılında Fred Archer ile formüle ettiği, siyah beyaz fotoğrafta olası her türlü gri tonunu ve fotoğraflardaki her türlü detayı elde etmeye göre tasarlanan bir optimal pozlama, film banyosu ,baskısı sistemidir.

Tone mapping yaparken ayarları özensiz kullanmak ve açık koyu alanlar arasındaki dengeyi haddinden fazla bir seviyede tutmak gerçekçi olmayan sonuçlara yol açabiliyor. Özellikle iç mekanlar söz konusu olduğunda, HDR işlem her zaman başvurulan bir yöntem olmak zorunda değil. Bazen Photoshop katmanlarını kullanarak; en açık alanlara sahip fazla pozlanmış fotoğrafı en üstte, en karanlık fotoğrafı ise en altta tutmak ve açık alanları silerek katmanları sırayla bindirmek HDR işleme göre çok daha gerçekçi sonuçlar verebiliyor.

HDR işlemi yapmak üzere geliştirilen yazılımlar, aslen profesyonel amaçlar için hizmet verse de yaratıcı görüntü üretiminde de kullanılabiliyorlar. Profesyonel çekimlerde HDR işlem kullanımı bize, iç mekan çekimlerinin en sık karşılaşılan sorunu olan iç / dış ışık dengesini sağlamakta yardımcı oluyor. Bu sorunu çözmenin başka yolları olsa da, HDR yazılımının etkin işleyebilmesi için iç ve dış mekana uygun birer pozlama ve arada en az 3-4 pozlama daha olmak üzere, birbirlerinden 1 f-stop farklı en az 5-6 pozlama yaratmak işin temel yöntemi olarak algılanabilir.

RAW modunda çekerken fotoğrafları detay kaybı olmayacak derecede, makinenin ışık ölçerinin verdiği gri alanlara endeksli ölçümün 1/3 veya bazen 2/3 stop fazlasıyla pozlanmış olarak (overexposed) ya da gölgeli alanlarda detay elde edecek şekilde çekmektedir.RAW modunda bile olsa, fazla pozlamadan kaynaklanan ve içinde detay barındıran beyaz alanları koyulaştırmak, siyah alanları açıklaştırmaktan daha iyi sonuç vermektedir.

Profesyonel, kişisel ya da sanatsal, ideal süreç şu şekilde tanımlanabilir: Fotoğrafları RAW modunda çekmek, fotoğrafları RAW yönetimi programı ile açıp gerekli manipülasyonu gerçekleştirmek, değişime uğramış fotoğrafı TIFF-LZW olarak kaydetmek, son olarak ise aynı fotoğraf ait RAW, .xmp ve TIFF dosyalarının hepsini birden arşivlemek... Tahmin edileceği gibi bu süreç gigabaytlarca, terabaytlarca yedekleme alanı ve bu yedeklemeyi düzenli kılabilmek için ayrılması gereken, yabana atılmayacak uzunluktaki zaman gereksinimi anlamına geliyor.