Lobiciliğin çıkış merkezi ABD olarak kabul edilmektedir.

Lobicilik faaliyetleri belli bir zümre adına, siyasal sistemin önde gelen kişilerinin ve özellikle hükümetin yasama ve yürütme gücünü elinde bulunduranların, çeşitli yöntem ve tekniklerle etki altına alınmaya çalışıldığı kulis faaliyetleridir.

Türkiye’de bugünkü anlamda ilk lobi faaliyetleri ilk kez Cumhuriyetin ilanından sonra 1924 yılında, Amerika’ya göç eden Türklerin kurduğu bir dernek olan Türk Teavün Cemiyeti tarafından gerçekleştirilmiştir.

Deneyimli lobici; Kongre üyesinin ofisinde işlerin nasıl döndüğünü görür ve broşür ve dergile- rin kongre üyesinin çalışanlarını pek etkilemediğini bildiği için bire bir iletişimin ve dostluk üzerine kurulu ilişkinin çok daha etkili olduğunu kavrar. Dolayısıyla lobi ve baskı grupları da özellikle kongre deneyimli ve iş hayatında önemli mevkilere gelmiş, gerekli makamlara rahatça ulaşabilen kişilerle çalışmayı tercih ederler

İdeal bir lobici, duygusallıktan uzak, rasyonel davranabilen, olayları doğru yorumlayabilen, yüksek etik standarda sahip, çabuk uyum sağlayabilen ve her türlü insanla diyalog kurabilecek yetenekte olan kişiler olmalıdır.

Kişilere, konulara ve olaylara öznel bir yaklaşım sergileyen lobicinin değişken bir tutuma bürünmesi riski oluşacağından, bu durum etki altına alınmak istenen siyasal aktörler nezdinde güven sorunu yaratabilmekte ve lobicinin amatör bir imaj oluşturmasına neden olabilmektedir. Bu nedenle bir lobici akılcı davranmalı, temsil ettiği topluluk, kurum ya da şirketin çıkarlarıyla doğru orantılı hareket etmeli ve etki altına alınmak istenen hedef kitleleri kişisel ilişkileri ve öznel yargılamalarıyla değil, rasyonel bir yaklaşımla ve gerçekçi saptamalarla belirlemelidir.

Lobicilik faaliyetlerinin hedef kitlesi olarak siyasal aktörler, ikna edilmesi zor gruplardır. Bu nedenle lo- bicinin alanına tam olarak hakim olması ve güven yaratacak bir imaj oluşturması gerekir.

Siyasal iletişim ve lobicilik faaliyetlerinin her ikisinde de retorik ve dilin kullanımı çok önemlidir. Temelde verilmek istenen mesajların ikna edici güzel sözlerle ve etkileyici konuşmalarla söylenmesi olarak açıklanabilen retorik, siyasal iletişim ve lobicilikte planlanan amaçların gerçekleşmesi ve hedef kitlenin etki altına alınması faaliyetlerinin gücünü oluşturmaktadır. Ayrıca verilmek istenen mesajlar için doğru sözcüklerin seçilmesi, duraklamalar, vurgular, sesin tonu ve beden dili gibi faktörler her ikisi için de çok önemlidir.

siyasal iletişim ve lobicilik, güven bağı yaratılmak istenen hedef kitlenin nitelikleri bağlamında birbirinden ayrılmaktadır. Siyasal iletişimin aktörleri birbirinden farklı eğitim, ekonomik durum ve kültüre sahip karma bir hedef kitleye hitap ederken, çok çeşitli yöntem ve taktik kullanmak durumundadır. Lobicilik faaliyetinde ise hedef kitle birbirine yakın özellikler taşır ve hepsinin ortak niteliği halk tarafından seçilmiş olması, belli bir eğitim düzeyi ve bürokratik gücünün bulunmasıdır.

Lobicilik faaliyetlerinin hedef kitlesi toplum tarafından yönetim için seçilmiş kişiler olduğundan, eğitim seviyesi üst düzeydedir.

Lobicilik faaliyetleri genel itibariyle 3’e ayrılmaktadır. Bunlar; doğrudan lobicilik, dolaylı lobicilik ve kollektif lobicilik olarak adlandırılmaktadır.

Doğrudan lobicilik, federal yasada belirtilen bilgi alışverişi veya iletişimin yorumunu gerektirmeyecek biçimde doğrudan doğruya örgütün temsilcisi ile karar alma sürecindeki yetkili kişi arasında gerçekleştirilmesidir.

Doğrudan olmayan lobicilik faaliyeti olarak da adlandırılan bu lobicilik türü, hedef kitlenin doğrudan lobicilik etkinliği ile istenen düzeyde etki altına alınamaması sonucu ya da oluşturulan etkinin güçlendirilmesi amacıyla başvurulan bir yöntemdir.

Kolektif lobicilik, lobicinin lobiciye lobi yapması olarak açıklanan lobi türüdür.

Uluslararası lobicilik; lobi faaliyetlerinin ulus ötesi alanda gerçekleştirilecek uygulamaların ve alınacak kararların ülkelerin menfaatleri doğrultusunda yapılmasını sağlamaya yönelik bir lobicilik türüdür.

Etnik lobicilik; ulusal ve uluslararası düzeyde, aynı etnik kökene sahip olan kişilerin genellikle milliyetçilik ilkesi çerçevesinde ortak amaç ve menfaatler yönünde gerçekleştirdiği lobicilik faaliyetidir.

Lobicilik faaliyetlerinde bazen temsilciler, istenen yönde bir yasanın çıkması ya da değiştirilmesi yönündeki hedef kitle çalışmalarını kamuoyuna duyurmadan ve kitle iletişim araçları gibi ses getirecek yöntemlere başvurmadan kendi içinde gerçekleştirme yolunu seçmektedir. Bu tekniğin kullanıldığı lobicilik faaliyeti ‘sessiz lobicilik’ olarak adlandırılmaktadır. Sesli lobicilikte ise amaçlar ve faaliyetler yönünde kamusal desteğin sağlanması amacı ön plandadır. Lobiciler bu türde, çıkarlar yönünde siyasal otoriteyi, kamuoyu ve basın gibi etkileyici kanallar aracılığı ile baskı altına almaya çalışırlar.

• Karar verme yetkisine sahip siyasi aktörlerin konuya olan ilgisi daha hızlı arttırılabilmektedir,

• Bilgi akışında hedef kişilerde meydana gelen tutum ve düşünce değişimleri anında gözlemlenebilmektedir,

• İletişim etkinliği karşılıklı olduğu için lobici konuyla ilgili olarak karar alıcıların merak ettiği yanıt- lanmamış soruları kolaylıkla tespit edebilmektedir,

• Lobici, kullandığı sözcüklere ek olarak beden dilini de kullanabilmesiyle iletişim etkinliğini güçlendirebilmektedir,

• Lobici, yüz yüze iletişimin avantajları saye- sinde hedef kitle üzerindeki güven ve ikna gücünü arttırmaktadır,

• Konunun daha ayrıntılı biçimde ele alın- ması sağlanmaktadır,

• Lobici, savunulan amaç ve çıkarlara ilişkin konuyu daha açık ve rahat ifade edebilmektedir.

   

Türkiye’de en fazla lobisi yapılan alanlara bakıldığında, “tütün sanayi, ilaç sektörü, enerji sektörü ve otomotiv sektörleri en fazla lobi yapan sektörler olarak karşımıza çıkıyor.