Siyasal iletişim temelde politikacıların farklı niteliklere sahip, karma yapıdaki seçmen kitlelerini kendi felsefe ve ideolojileri bağlamında ikna etmesi amacına dayanmaktadır.

Siyasal iletişim, siyasal aktörlerle seçmenler arasında gerçekleşen ve politikacıların kendi aralarında yaptığı, tamamen politik konular ve mesajlar içeren bir olgudur.

Siyasal iletişimin taşıdığı sorumluluklardan biri toplumun siyasal gelişmelerden ve gerçeklerden haberdar edilmesi ve bu yolla siyasal sosyalleşmeye katkıda bulunmasıysa, o halde dil ve anlatımda seçilen sözcükler ve kullanılan ifadeler asıl meselenin ne olduğuna odaklanılmasını gerektirir

Hem etkileyiciliğin sağlanması hem de hedef kitle dikkatinin çekilmesi ve siyasal katılımın arttırılması için politik aktörlerin derin araştırmalar ve geniş ön hazırlıklar gerçekleştirmesi başlı başına yeterli gelmemektedir. Ayrıca yönetici kesimin beden dili ile söz ve konuşma sanatının inceliklerini bütünleştirmesi, topluluk karşısında konuşma pratikleri yapması, sahne ve mikrofon korkusunu yenmesi yani ortam, durum ve hedef kitleye göre hangi sözcükleri hangi ses tonu ve nasıl bir beden dili ile aktarması gerektiğini öğrenmesi gerekmektedir. 

Hitabet sanatı, veriler, gerçekler ve hisleri uygun oranlar içinde yoğurarak dinleyicilere sunabilmektir.

Bunlardan birincisi, seçmenlerin gerçekleştirilmesi kesin olmayan konu ve planlamalar bağlamında ikna edilmeye çalışılması, ikincisi ise hitabet ve söz söyleme sanatında aşırıya kaçılması sebebiyle anlatıların seçmen açısından daha da karmaşıklaşmasıdır.

İletişim etkinliğinin temelinde, bu etkinliği başlatan kaynağın kendi duygu, düşünce ve ideolojilerini tanıtması, anlatması, alıcıyı etkilemesi amaçları olduğu kadar, alıcının da duygu, düşünce, anlayış ve sorunlarını anlamaya çalışması ve ortak bir noktada uzlaşımın sağlanması amaçları yatmaktadır.

Siyasal hitabet, kısa bir tanımla; politik bir lider ya da adayın yapmacık olmayan davranışlar eşliğinde, kullanılan dilin kelimelerini başarılı bir şekilde seçmesi, akıcı bir biçimde aktarabilmesi olarak açıklanabilmektedir

Bir konuşmacı ne kadar nitelikli ve konusuna ne kadar hâkim olursa olsun, iyi aktarılmayan bir çalışma başarılı bir çalışma değildir. Bu yüzden politik bir konuşmacı, paylaşmak istediği konuyu seçmenlerin niteliklerine en uygun sözcükleri seçerek aktarmalıdır.

Duyguların ve düşüncelerin gereğine uygun biçimde, yükseltilip alçaltılmasına tonlama adı verilmektedir

Bir konuşma etkinliğinin başarı sağlayabilmesindeki en önemli konu da konuşmacının gerçekçi olması ve konuşmasını gerçek öğelere dayandırmasıyla ilgilidir.

Bu süre en az 7 gündür.

Topluluk karşısında yapılan bir konuşmanın başarısı, tamamıyla önceden iyi yazılmış bir metin sayesinde değildir. Metinlerde yalnızca konuşmacıya yardımcı olacak ipuçları bulunur, oysaki bu süreci gerçekleştiren konuşmacının kendisidir.

• Konuşmacı kendine, hitap edeceği topluluğa ne vermek, ne anlatmak istediğini sormalı ve konuşmanın ana teması belirlenmelidir,

• Konuşmanın ana teması belirlendikten sonra, hedef kitlenin hangi özelliklere sahip olduğu, hangi bilgileri duymak istediği ve hassasiyet duydukları konuların neler olduğu araştırılmalıdır,

• Ana teması belirlenmiş bir konuşma, önce ana hatlarıyla yazıya dökülmeli, ardından konuşmanın ayrıntıları üzerinde çalışılmalıdır.

• Konuşma tüm ayrıntılarıyla yazıya döküldükten sonra metin bazı noktalar açısından incelenmelidir.

• Konuşmanın ayrıntılarını oluşturan unsurlar genellikle tanık göstermek, örneklendirmek, geçmişle bağlantı kurmak, gerçekçi olgular üzerinden karşılaştırmalarda bulunmak ve soru cümlelerine yer vermek şeklindedir.

Etkili bir hitap ve güzel konuşma için hazırlık ve pratik aşamasında konuşmacı, kendini sürekli olarak dinleyicilerin yerine koymalıdır ve heyecanını yenebilmek içinse kendine ‘bu konuşmayı en iyi şekilde ancak ben gerçekleştirebilirim’ diyerek telkinlerde bulunmalıdır.

• Mikrofon karşısında konuşan bir politikacının öncelikli olarak ses tonuna ve sesin nasıl çıktığına dikkat etmesi gerekir.
• Mikrofon karşısında konuşurken göz önünde bulundurulması gereken bir başka husus da konuşma boyunca kopuklukların yaşanabilir olması ve sesin gidip gelmesi ile ilgilidir.
• Politikacıların aradaki mesafeyi ayarlaması konusunda mikrofonla kendi arasında uzaklık yaratması kadar mikrofonu kendilerine çok yakın, hatta ağzını ve yüzünü kapatacak kadar yakın tutması da yapılan bir başka hatadır.
• “Konuşmacı kürsüye geldiğinde mikrofonun yeri konusunda ‘ya tutarsa’ yaklaşımını benimser. Bu süreç baştan sona itici davranışlar bütünü şeklinde gerçekleşir. Konuşmacı, mikrofonu kimi zaman iki eliyle birden kavrar, yerine koymaya çabalar, mikrofonu eğip bükmeye başlar” (Jeanette, Henderson, çev. Gezer, 2010: 218). Ancak konuşmacının mikrofon karşısındaki konuşmasında tahminlerden hareket etmesi, dinleyicilerin rahatsız olabileceği birçok sorunu ardı ardına yaşatabileceği gibi konuşmacının da dikkatinin dağılmasına, heyecanlanmasına, çaresiz hissetmesine ve çok amatör gibi görünmesine neden olabilir.

Beden dili, konuşma etkinliği için seçilen giysiler, aksesuarlar ve kullanılan renklerdir. Ancak tüm bu öğelerin doğru kullanım dereceleri; anlatılmak istenen durumların, aktarılmak istenen ideolojilerin ve verilmek istenen mesajların yanlış anlaşılmalara neden olması gibi bir riski de her zaman bulunmaktadır. Bu nedenle seçilen beden dili işaretlerinin, aksesuarların ve renklerin taşıdığı anlamların politik konuşmacı tarafından bilinmesi ve bunların doğru, yerinde ve ölçülü kullanılması gerekmektedir. 

Tokalaşma esnasında kişilerin karşılıklı bakışı, jestleri, mimikleri ve tokalaşma biçimleri olmak üzere dört temel etken harekete geçmektedir ve her biri karşı tarafa çeşitli mesajlar gönderen anlamlar içermektedir.

Bedensel yakınlık ve temas sırasında kişilerin bakışı karşı taraftakinin gözlerine değil, başka bir yöne odaklanıyorsa, bu durum o kişinin bu yakınlıktan memnun olmadığı anlamına gelir.

Eğer tokalaşma karşı tarafın parmakları ucunda gerçekleşiyorsa bu durum o kişinin mesafe koymak istemesinden kaynaklanabileceği gibi çoğunlukla ilk kez tanışan kadın ve erkek arasında mesafeyi belli etmek adına yararlandığı bir tekniktir.

El ve parmakların işaretleri ise politikacının anlattıklarında ne kadar kararlı ve mücadeleye ne kadar hazır olduğunu yansıtırken, konuşmanın seyrine göre uyarı ve güvensizlik taşıdığı noktaları dinleyicilere aktarması açısından da sözün tamamlayıcısı olarak konuşmada önemli bir yer tutmaktadır

 • Yüzüklerle, saatle, ataçlarla, düğmelerle, kol düğmeleriyle, kalemlerle, tırnakla vs. oynamak,

• Yüze, saça, ceplere, sıraya, masaya dokunmak ve hafif hafif vurmak,

• Sandalyenin arkasına, notlara, konuşma kürsüsünün yanına tutunmak,

• Vücudun herhangi bir yerini kaşımak,

• Vücudun arkasında, ceplerde, kucakta, kolları birbirine kavuşturarak veya üzerlerine oturarak saklamak,

• Dinleyicileri işaret etmek, umutsuzca ovuşturmak veya istekle ovuşturmak

Politikacının konuşması sırasında iki elinin parmaklarını birbirine kenetleyerek ellerini yüzüne yakın bir pozisyona götürmesi, dinleyicilerden minnet istediği anlamına gelir ki, bu beden dili politik duruş ile tamamen ters düşen bir işarettir.