Tarla tarımı, bölgelerin ekolojik koşullarına ve yetiştirilecek ürünün cinsine bağlı olarak toprak işleme, ekim nöbeti, ekim, gübreleme, sulama, yabancı ot mücadelesi, hasat ve harman gibi konuları açıklayan bilim dalıdır.

Tarla bitkileri, yetiştirilen bitkilerin ve elde edilen ürünlerin cinslerine göre gruplara ayrılır. Bunlar:
• Tahıllar
- Serin iklim tahılları (buğday, arpa, çavdar, yulaf, tritikale)
- Sıcak iklim tahıllar› (mısır, çeltik, darılar, kuşyemi)
• Yemeklik Tane Baklagiller (nohut, mercimek, fasulye, bezelye, bakla, börülce)
• Endüstri Bitkileri
- Yağ bitkileri (ayçiçeği, kolza, susam, haşhaş, pamuk, aspir, soya fasulyesi, yer fıstığı ve diğerleri)
- Lif ve kauçuk bitkileri (pamuk, keten, kenevir, jüt, göksakızı ve diğerleri)
- Nişasta ve şeker bitkileri (şeker pancar›, şeker kamışı, patates)
- Keyf, ilaç ve baharat bitkileri (tütün, haşhaş, anason, şerbetçiotu, hardal, vanilya ve diğerleri)
• Yem bitkileri ve çayır mera
- Yem bitkileri (yonca, adi fiğ, korunga, üçgül, ayrık, ve diğerleri)
- Çayır meralar (doğal olarak yetişen, biçilerek ve hayvanlara otlatılarak değerlendirilen alanlardır)

Yıllık yağışı 500 mm civarında veya yağışın mevsimlere dağılımı düzensiz ve vejetasyon devresinde ortalama 200 mm kadar yağışı olan yerlerde sulama yapılmadan
kurak araziden faydalanma yollarını gösteren metotlara kuru ziraat adı verilir.

Kuru ziraat ekolojik bölgelerinde bitkilerin büyümeleri ve ürün vermeleri için gerekli suyu, sulama suyu ile karşılayan yerlerdeki ziraat sistemidir. Sulama, doğal yağışlarla karşılanamayan ve bitki büyümesi için gereken suyun toprağa verilmesidir. Sulu tarımda üretim sürekli yapılmakta ve nadas yoktur.

Yıllık yağış miktarının yıllık buharlaşmadan fazla olduğu ve toprakta su oranını yüksek olduğu ekolojik alanlarda uygulanan ziraat sistemidir. Bu bölgelerin sorunu, fazla suyun akıtılmasıdır. Doğu Karadeniz bölgemizde yer alan bazı ovalarda nemli ziraat uygulanması gerekmektedir.

Toprağı işlemenin esas olarak iki amacı vardır. Bunlar, üretilecek bitkinin yetişeceği yerde bulunan yabancı otları yok etmek ve ekilecek tohuma uygun çim yatağı hazırlamaktır. Bunun yanında bitki artıkları, anız, gübre ile bazı yabancı ot öldürücü ilaçların toprağa gömülmesi de sağlanmaktadır. Bazı yörelerimizde daha iyi bir tohum yatağı hazırlığı için anızlar yakılmaktadır.

Toprak yüzeyinde yer alan sap, saman gibi benzeri artıklara denir.

Uygun toprak işleme ile toprağı işlemenin temel amaçları gerçekleştirilirken toprak işlemeden beklenen diğer özellikler:

• Toprakta su ve rüzgar erozyonunu önleyen bir yüzey pürüzlülüğü oluşturulur.
• Toprakta bitki gelişmesini kısıtlayıcı etmen olan nemin daha fazla birikimine olanak sağlanır.
• Toprak geçirgenliği artırılır ve iyi bir yapı oluşturulur.

Kuru Ziraat Sisteminin uygulandığı alanlarda tahıl tarlalarının işlenmesinde şu toprak işleme yöntemleri uygulanmaktadır:

a- Yırtarak Toprak İşleme Yöntemi: Dişli tırmıklar, karasaban, kültüvatörler, taban yırtan pulluklar ve benzeri gibi toprak işleme aletleri toprağı yırtarak işlerler.

b- Devirerek Toprak İşleme Yöntemi: Kulaklı (soklu) pulluklar, diskli pulluklar, diskaro ve benzerleri gibi toprak işleme aletleri toprağı devirerek işlerler.

c- Alttan Toprak İşleme Yöntemi: Kazayakları, kırlangıç kuyruğu pulluklar ve benzeri gibi toprak işleme aletleri toprağı alttan işlerler.

Nadas, toprağın işlenerek belli bir süre boş bırakılmasıdır. Nadas yapılma zamanına ve yapılma şekline göre çeşitlere ayrılabilir. Örneğin; güz nadası, yarım nadas, bostan nadası, kara nadas, anızlı nadas ve tam nadas.

• Araştırıcılar nadasla toprakta su ve besin maddesi biriktirilmesinin sağlandığını belirtirler. Kuru ziraat ekolojilerinde nadas yapmakla esas olarak bitki gelişmesini sınırlayan suyun toprakta biriktirilmesine olanak sağlanır.
• Nadasta toprakta depo edilen su, ısının uygun olduğu sıcak aylarda mikroorganizma faaliyetinin artmasına ve gerek nitrifikasyon bakterilerinin, gerekse havanın azotunu tutan azotobakterilerinin toprakta nitrat biriktirmesine olanak sağlar.
• Nadas devresinde, toprakta bulunan fakat bitkinin alabileceği durumda olmayan besin maddeleri de bitkinin yararlanabileceği şekle dönüşürler.
• Nadasta yabancı ot kontrolünün yanında, hastalık ve zararların kontolüne de olanak sağlanır.

Bir bölgede uygulanacak ekim nöbeti; iklim koşulları, arazinin toprak yapısı, sulama olanakları, yetiştirilecek bitki cinsleri, yabancı ot, hastalık ve zararlıların görülme durumu ve ekonomik koşullar gibi hususlara göre değişiklik gösterir.

• Erozyonu önlemek (azaltmak),
• Toprak canlılığını derinlemesine arttırmak,
• Toprağın değişik katlarından aynı derecede faydalanmak,
• Hastalık ve zararlılarla mücadele etmek,
• Toprağın yapısını düzeltmek,
• Çeşitli ürünler yetiştirilerek ekonomik yönden fayda sağlamak.

• Serpme Ekim
• Sıraya Ekim
• Düz mibzerlerle ekim
• Baskılı mibzerlerle ekim
• Üstten baskılı düz ekim yapan mibzerlerle ekim
• Yandan baskılı mibzerlerle ekim
• Üstten baskılı mibzerlerle ekim
• Gübre ile tohumu beraber veren kombine mibzerle ekim
• Gübre ile tohumu birlikte aynı şeride veren kombine mibzerlerle ekim
• Gübreyi ayrı şeride, tohumu ayrı şeride veren kombine mibzerlerle ekim
• Havalı (Pnömatik) Mibzerlerle Ekim
• Ocağa Ekim

Tahılların kuvvetli ve derin bir kök sistemi meydana getirmesini sağlayan fosfor, genellikle ilk gelişme devrelerinde alınır. Fosfor, başaklanma ve çiçeklenmeyi çabuklaştırmakta, erme devrelerini de kısaltmaktadır. Böylece fosfor, bitkilerin daha erken hasat olgunluğuna gelmelerini sağlamaktadır.

Yeterli dozda verilen azot, vejetatif gelişmeyi hızlandırmakta, tahıllarda kardeşlenmeyi artırmakta ve erme devrelerini geciktirmektedir.

Kışlık çeşitlerde, çimlenme ile sapa kalkma dönemleri arasındaki devrede, 1-5 °C arasında 5-60 günlük bir düşük sıcaklıkta kalma isteğine vernalizasyon denir.

Yurdumuzun değişik bölgelerinde çeşitli hasat yöntemleri uygulanmaktadır. El ile
yolarak, orakla, tırpan (kosa) ile, orak makineleri (dolaplı biçer, biçer bağlar) ile
hasat ve biçerdöverler ile hem hasat ve hem de harman bir arada yapılır.

Soğuk dönemden sonraki iyi havalarda sapa kalkan bitki, havaların soğumasıyla birlikte zarar görür. İşte bu zararın en aza indirilmesi için sapa kalkmanın önlenmesi gerekir. Bu gibi durumlarda ya merdane geçirilir ya da koyun otlatılarak ilk gelişen sapların zarar görmesi, yok edilmesi sağlanır.

Kil oranı yüksek olan topraklarda ekimden sonraki yağışların etkisiyle oluşan kaymak tabakası çıkışı engelleyebilir. Eğer tahıllar sıraya ekilmişse bu kaymak tabakasını kırıp bitkiler toprak yüzeyine çıkabilir.