Yunanca “Phos” kelimesi “ışık”, “Graphe” kelimesi ise “çizmek” anlamına gelmektedir. Birleştirilmiş tam anlamı ise “ışıkla çizmek”dir.

Görme, nesnelerden gözümüze yansıyan ışığın gözü uyararak retina tabakasında görüntünün oluşmasıyla gerçekleşir.

Analog fotoğrafçılıkta makineler tarafından kaydedilen görüntü konudan yansıyan ışığın negatif bir film üzerine pozlanması süretiyle ortaya çıkmaktadır. Bu durum bir tür ışıkla yakma işlemidir. Filmler ışığa duyarlı yüzeylerdir ve konudan yansıyan farklı düzeylerdeki ışıkla film yakılır, görüntü oluşturulur. Dijital fotoğraf makineleri de aynı prensipte çalışır ve bu makinelerde film yerine ışığın düzeylerini algılayan sensörler bulunur. Diğer bir ifade ile sensörler dijital kameralarda duyarlı yüzeyler olan fotoğraf filmlerinin yerini almıştır.

Görüntünün oluşması için gerekli olan teknik aydınlatmada dikkat çekilecek hususlar ışık kaynakları,
ışığın şiddeti, kontrast, parlaklık, ışığın kalitesi ve ışık yönüdür.

Ters kare yasası ışığın artış veya azalışının ışık kaynağının konuya olan mesafesinin değişiminin karesi ile ters orantılı olmasını anlatır

Fotoğrafçılıkta sıkça kullanılan kontrast, fotoğraf görüntüsünün veya nesnelerin en açık ve en koyu
tonlarının farkını anlatmaktadır. Diğer bir ifade ile kontrast parlaklık, yoğunluk veya koyuluk açısından iki veya daha fazla ton arasındaki farkı açıklamak için kullanılır.

Fotoğrafta parlaklık unsurunu ışığın miktarı belirler

Işık en iyi gümüş renkten yansır.

Arka aydınlatmada ışık konuya arkadan vurur. Diğer bir şekilde anlatılırsa konu kamera ve ışığın arasında kalır. Ters ışık olarak da ifade edilebilecek bu tür aydınlatmada yönün yarattığı sonuçlar dramatik etkiyi arttırmaktadır.

Yan aydınlatma isminden de anlaşılacağı üzere nesnelerin yan taraflarından gelen ışığı tanımlamaktadır. Diğer bir ifade ile açılı bir ışıktır. Konunun şeklini ve dokusunu vurgulayan karmaşık bir ışık ve gölgeler bütünü oluşturur. Konunun bazı alanları iyi aydınlatılır ve renk doygunluğu yüksektir. Bazı alanlar ise gölgede kalır ve detaylar ile renkler kaybolur. Gölge ve ışığın yan ışıkla ortaya çıkan bu durumu nesnelerin ve fotoğrafın üç boyut hissini de arttır. Yan ışığın dramatik etkisi de olduça güçlüdür. Ancak kullanımı da aynı oranda dikkat ve ustalık ister. Yan ışıkla güçlü duygular yakalayabileceğiniz gibi özellikle portre çekimlerinde insanların görüntüsünü bozabilir örneğin güzel
bir kadını çirkinleştirebilirsiniz. Bunun için yan ışıkta oluşacak gölgeleri de en az ışık kadar kontrol altına almak gerekmektedir.

Birden fazla ışığın kullanıldığı durumlarda ışık kaynakları farklı görevler alır. Bu görevler; anahtar
ışık, dolgu ışığı ve arka (kontur) ışık olarak tanımlanmıştır.

Dolgu ışığı fotoğrafçıların kullandıkları ikinci tür ışık olarak anahtar ışığa kıyasla daha yumuşak ve dağınık bir ışık verir.

16. yüzyıla kadar ressamların pek çoğu için gölge tedirgin edici ve dikkati dağıtan bir öge olarak görülmüş ve resmettikleri dünyada gölge önemsiz bir unsur olarak kalmıştır. 16. yüzyıl sonrasında Batı resminde gölge kullanımı artmaya başlamıştır. Rönesans döneminde ışık ve gölge üzerine incelemeler yaparak, eserler üreten İtalyan ressamlar Leonardo da Vinci ve Caravagio gölgenin resimsel önemini göstermişlerdir. Sonrasında ise Hollandalı ressam Rembrantd’ın da gölge kullanımına önemli bir katkısı olmuştur. Leonardo da Vinci konuyu tuttuğu notlarında ele
alarak tamamen ışıklı ve tamamen gölgede görünen resimlerdense ışık ve gölgenin bir arada kullanıldığı resimlerde üç boyut hissinin arttığını söylemektedir. Rönesansta bu tartışmaların yapıldığı sürede kıymeti anlaşılan gölge kullanımı dramatik etkiyi arttırmak için tercih edilmeye ve özellikle dini konularda üretilen resimlerin gizemini ve etkisini arttırmak üzere kullanılmaya başlanmıştır.

Leonardo Da Vinci’nin tanımıyla iki tür gölgeden söz edilebilir. Bunlar bağlı ve düşen (atılı) gölgedir. Bağlı gölge bir nesnenin aydınlatıldığı ışık kaynağının yönüyle bağlantılı olarak nesnenin karanlık kalan bölümünü anlatır. Diğer bir ifade ile nesnenin gölgesi kendi üzerine düşer. Düşen gölge
ise nesnenin mekanda bir başka nesneye ya da yüzeye düşmesiyle oluşur.

Renk ışıktır ve ışığın maddeler üzerene düşerek bu maddeler tarafından kısmen emilmesi ve gözün
retinasına yansıtılmasıyla ortaya çıkan bir algılamadır. Bu nedenle renk, ışık ve üzerine düştüğü maddenin bir karışımıdır denebilir.

İnsan gözü 400 nm ile 800 nm arasındaki dalga boylarını algılamaktadır.

İnsan gözü binlerce rengi ayırt edebilmektedir. Fakat gözde sadece üç çeşit renge duyarlı hücre olduğu ve bunların kırmızı, yeşil ve mavi ışık için olduğu bilinmektedir.

Kırmızı mavi ve yeşil renklere toplamsal ana renkler de denilmektedir. Bu renklerin ana renk
olarak kabul edilmesinin nedeni ise diğer tüm renklerin onların kullanımıyla elde edilmesi ile ilgilidir.

Renklerin diğer bir özelliği ise bir ısıya sahip olmalarıdır. Isı renk özlerinin değişken olan soğukluk
veya sıcaklıkları ile ilgilidir. Bu konunun temelinde renklere verilen psikolojik tepkiler yatmaktadır. Bu
tepkilerin sonucunda kırmızı veya kırmızı-turuncu en sıcak diğer bir ifade ile en çok ısıya sahip
renktir.

Mavi ya da mavi- yeşil ise en soğuk ve en düşük ısıya sahip olarak gösterilir.

Bulutlu gökyüzü Modu: 6000 Kelvinlik bir değerle ayarlama yapar. 

Exposure: Pozlama anlamına gelmektedir ve fotoğrafın genel ışığını arttırmaya veya azaltmaya yarar.