Sürdürülebilirlik, sürekliliği olan herhangi bir doğal veya beşerî olaydan devamlı fakat değiştirilmeden ve aşırı kullanımla tüketilmeden yararlanmayı gerektirmektedir.

Uluslararası Doğal Kaynakları Koruma Birliği (IUCN) tarafından 1980 yılında yayınlanan Dünya Korumacılığı Stratejisinden sonra 1987 yılında hazırlanan Bruntland Raporu, sürdürülebilir gelişmenin ana hatlarını ortaya koyan ilk çalışma olarak kabul edilebilir.

Raporda, sürdürülebilir kalkınma; “Gelecek kuşakların kendi ihtiyaçlarını karşılayabilmelerini tehlikeye sokmaksızın bugünün kuşaklarının ihtiyaçlarını karşılayabilecek kalkınma” şekli olarak tanımlanmıştır.

Bruntland raporuna göre;
1- Bütüncül planlama ve strateji geliştirme,
2- Temel ekolojik süreçleri koruma,
3- İnsan mirasını ve biyofarklılığı koruma,
4- Verimliliğin uzun döneme yayılmasına ve gelecek kuşaklara ulaşmasına izin veren büyüme modelleri,
5- Ekonomik büyüme ile doğal kaynaklar arasında denge,
6- Ülkelerarası hakça oluş ile imkânlar arasında denge, gibi özelliklere vurgu yapılmıştır. (Himmetoğlu, 1996: 64).

Sürdürülebilir turizm faaliyetinden söz edebilmek ve bu kavramın gereklerini hayata geçirebilmek için, öncelikle toplumsal sorumluluğun geliştirilmesi gerekmektedir.

Sürdürülebilir turizm; turizm endüstrisi, ziyaretçiler, çevre ve ev sahibi toplum arasındaki çok yönlü, karşılıklı etkileşimlerden kaynaklanan anlaşmazlık ve olumsuzlukların azaltılmasını amaçlayan olumlu bir yaklaşımdır.

Sürdürülebilir turizm kavramının sadece belirli turizm türleriyle sınırlı bir
ilgisinin bulunmadığını, kitle turizmi ve iş turizminin farklı bölümleri de dâhil olmak üzere bütün turizm şekilleri için geçerli bir kavram olduğu Dünya Turizm Örgütü Sürdürülebilir Turizm Komitesi’nin 2004 yılında Tayland’da gerçekleştirdiği toplantıda vurgulanmıştır.

Taşıma kapasitesi bölgeye özgü ve kullanıma özgü olmak üzere
farklı karakterlere sahiptir.

Taşıma kapasitesi bölgeye özgü ve kullanıma özgü olmak üzere
farklı karakterlere sahip olduğundan, hesaplanmasının da çok kolay olmadığı belirtilmelidir.

Sürdürülebilir turizm; yerel yönetimlerin de sürece katıldığı, çevre sorunlarına karşı duyarlı, yapılaşmada yerel mimari karakterin korunmasına özen gösterildiği, tarihi ve arkeolojik mirasın bozulmadan ve özgün ortamla uyumlu kullanımını dikkate alan, mevcut yapı stokunun kullanımına öncelik veren ve yerel ekonomik faaliyetlerin sürdürülmesini destekleyen ve koruyan bir turizm şekli olarak kabul edilmektedir.

Sürdürülebilir turizmin temel hedefinin, geleceğin turizm alanları olarak kırsal ve doğal bölgeleri turizmin olumsuzluklarından koruyarak sektörde değerlendirilmesi, çekiciliklerinin arttırılması ve turistlerin çevre sorunlarından uzak ve doğal ortamlarda tatillerini geçirmelerinin sağlanması olduğu belirtilebilir.

Planlama, bir ülkenin tüm insanlarının turizme katılarak maddi ve manevi dinlenme olanaklarını sağlamak, çevreyi koruyarak turizm ihtiyaçlarının karşılanması için gereken en uygun alt ve üstyapıyı kurmak amacıyla kamu yönetiminin turizm alanına dolaylı veya dolaysız her türlü müdahalesidir.

Birleşmiş Milletler Genel Kurulu 1998 yılında aldığı bir kararla 2002 yılını “Dağlar Yılı” ilan ettikten sonra Dünya Turizm Örgütü 2000 yılı kararıyla “Ekoturizm Yılı” olarak ilan etmiştir.

1- Turizmin doğal ve geleneksel çevreye verdiği tahribatın en alt düzeye indirilmesi,
2- Turistlere ve yerel halka, doğanın ve geleneksel sosyo-kültürel çevrenin korunmasına yönelik eğitim verilmesi,
3- Turizmin yerel halkın ihtiyaçlarını karşılayan, yerel yönetim ve halkla iş birliği içinde gelişen sorumlu bir ticaret olarak özendirilmesinin sağlanması,
4- Koruma kapsamandaki (doğal ve sosyo-kültürel) alanların yönetimi için kaynak ayrılması,
5- Turizmin olumsuz etkisinin en alt düzeye indirilmesi amacıyla sosyo-kültürel ve doğal çevreye yönelik uzun vadeli takip ve değerlendirme programının desteklenmesi,
6- Turizmin yerel halkın geçimine katkıda bulunmasını sağlayacak şekilde geliştirilmesinin sağlanması,
7- Turizmin gelişiminin yöresel, sosyal ve çevresel kapasitesini arttıracak şekilde gelişmesinin temini,
8- Çevreyle uyumlu, doğal ve geleneksel sosyo-kültürel yaşamla iç içe geçen, yöresel bitki örtüsünü ve yaban hayatını koruyan turizmin alt yapı yatırımlarının gerçekleştirilmesi

Kırsal turizm; kırsal kültür, doğal çevre ve tarımla bütünleşen ayrıca diğer turizm türleriyle de son derece kolay entegre olabilen bir turizm türüdür.

İklim, yeryüzünün herhangi bir alanında uzun yıllar boyunca egemen olan hava koşullarının ve atmosfer öğelerindeki değişkenliklerin ortalama değerlerinin tamamını içeren bir kavram olarak tanımlanabilir.

Doğal faktörler ve beşeri faktörler

Hükümetlerarası İklim Değişikliği Paneli (IPCC)’nin 4. ilerleme raporu sonuçlarına göre, 2090–2099 yılları arasında 1980-1999 arası döneme kıyasla, en az sıcaklık artışı küresel sürdürülebilirlik senaryosuna göre 1,8°C düzeyinde gerçekleşmesi beklenmektedir.

İklim değişikliğinin kitle turizmine en önemli etkileri deniz seviyesindeki yükselme nedeniyle turistik tesislerin ve plajların sular altında kalma riski, kıyı erozyonu nedeniyle plaj alanlarının yok olma tehlikesi, uç hava olaylarına bağlı olarak seller, su baskınları ve fırtınaların görülme sıklığının artması, kuraklık, çölleşme ve bunlara bağlı olarak temiz su kaynaklarına erişimin azalması ve aşırı sıcaklar sebebiyle ortaya çıkan sağlık sorunlarıdır.

1. Doğrudan etki

2. Dolaylı etki

3. Küresel ısınmayla mücadele politikaları

4. Dolaylı toplumsal değişim etkileri