Bourdieu, egemen kültürü “Kültürel Sermaye” olarak niteler.

Fırsat eşitliği ilkesi, eğitim yoluyla herkese yarışma imkanı yaratan demokratik ortamın sunulmasının bireyleri eşitleyici ve onlara sosyal hareketlilik imkânı sağlayacağı iddiasına sahiptir

Modern demokrasilerde en yaygın eşitlik türü olan “fırsat eşitliği,” toplumsal, siyasal ve ekonomik kökenlerine, kısacası sınıfsal konumuna bakılmaksızın, herkesin yetenek ve becerileri ölçüsünde yarışabileceğini öngören liberal bir ilkedir.

Eğitim sistemindeki ve okullardaki baskın bakış biçimi olan “yetenek ideolojisi”, çocukların akademik başarısını kalıplaşmış “yetenekli-yeteneksiz” sınıflamasına üzerinden anlamak eğilimindedir ve bunun herkesin kabul etmesi gereken bir verili bir gerçek olduğunu güçlü bir ideoloji olarak yayar.

Fırsat eşitliği anlayışı, bireylerin toplumsal kompozisyonda sahip oldukları  kökensel (sınıfsal-ekonomik, kültürel, etnik, coğrafi eşitsizlikler vb.) farklılıklarını ve takabakalaşma içindeki pozisyonlarını dikkate almaksızın herkesin ‘demokratik eğitim ortamının’ sunduğu fırsatlardan eşit bir şekilde yararlanabileceği tezini ileri sürmektedir.

1924 yılına kadar süren 600 yıllık Osmanlı eğitim sisteminin genel özellikleri şu noktalarla karakterize edilebilir: Osmanlı İmparatorluğu’nun eğitim ve öğretim işlerinde bir birlik söz konusudeğildir. Okullar ancak belirli tarihî zorunluklara cevap vermek üzere bir arada bulunmaktaydı. Hatta temsil ettikleri dünya görüşü yönünden birbirlerine karşıt olan kuruluşlar da söz konusuydu.19. yüzyılın ortalarına kadarki eğitim sistemi bir dereceye kadar bütünlüklü bir yapıya sahipti. Bu karışıklık ve karşıtlık ise özellikle 1839 yılındaki Avrupalılaşma yolundaki reformlardan sonra başladı. Bu nedenle, Osmanlı İmparatorluğu eğitim
sistemini iki ayrı döneme ayırarak inceleyebiliriz.

1839’daki Tanzimat Fermanı ve Yenileşme Dönemi’ne kadarki eğitim sistemi genel hatlarıyla bir feodal-teokratik düzeni temsil etmektedir.

Geniş, basit halk tabakalarının çocuklarının devam ettiği birkaç yıllık, mecburi olmayan okullara “Sıbyan Okulları” denir.

Bağımsız ve içinde ilk, orta ve yükseköğrenim kademelerinin bulunduğu okullara “Medreseler”  denir.

1923-1946 yılları arasındaki dönemde Kemalist politika, toplumsal ve kültürel
dönüşümün temel taşları oldu.

3 Mart 1924 yılında çıkarılan Tevhid-i Tedrisat Kanunu ile mektep-medrese şeklindeki ikili yapıya son verildi.

1928 yılında Latin kökenli alfabenin kabul edilmesiyle birlikte açılan millet mektepleri Türkiye’nin her köşesine yayılarak okuryazarlık oranının hızla arttırılmasına çalışılmıştır.

Millî eğitim sistemi, “örgün eğitim” ve “yaygın eğitim” olmak üzere iki ana bölümden oluşmaktadır.

Örgün eğitim, belirli yaş grubundaki ve aynı seviyedeki bireylere, amaca göre hazırlanmış programlarla okul çatısı altında verilen düzenli eğitimdir.

Yaygın eğitim halkeğitimi, çıraklık eğitimi ve uzaktan eğitim yoluyla gerçekleştirilmektedir.

Türkiye’de okul öncesi eğitime katılım oranları 2005-2006 öğretim yılında %13 ile OECD ülkeleri arasında en düşük seviyede kalmaktadır.

Öğretmenler, sayıları 600 bini aşan sayısal görüntüsü ile Türkiye’de önemli bir toplumsal kategori oluşturmaktadır.

MEB’e bağlı 45.969 örgün eğitim kurumu ve 13.013 yaygın eğitim kurumu vardır

Uluslararası Öğrenci Başarısını Belirleme Programı olan PİSA (Program for International Student Assessment Uluslararası Öğrenci Değerlendirme Programı),
uluslararası nitelikteki en kapsamlı çalışmadır.

Kısa adıyla TIMSS (Third International Mathematics and Science Study-Repeat Üçüncü Uluslararası Matematik ve Bilim Araştırması) 1999 yılı kıyaslama değerlendirmesinde öğrencilerin gösterdiği başarılara bağlı olarak eğitim sistemlerinin çeşitli boyutlardaki başarıları göreli olarak belirlemeye çalışmıştır.