Pincus ve Minehan Modeli’ne göre sosyal çalışma uygulamasında dört temel sistem vardır. 1. Değişim Ajanı Sistemi 2. Müracaatçı sistemi 3. Hedef Sistem 4. Eylem Sistemi.

Suça yönelen çocuğun güçlendirilmesini hedefleyen bir mesleki ilişkide diyalog aşamasında yer alan alt aşamalar; çocukla demokratik bir ilişki kurmayı hedefleyen partnerlik oluşturma, çocuğun içinde yaşadığı sistemlerde ne tür meydan okumaları olduğunu birlikte tanımlama ve çocukla birlikte onun özgürleşmesini sağlayacak yolları belirlemedir.

Zastrow’da sekiz basamaklı çeşitli aşamalandırma ve tanımlamalar görülmektedir.

Sosyal devlet; çalışanların çalışma koşullarına, özürlülerin yaşama koşullarına, kimsesizlerin ve yoksulların barınma ve beslenme sorunlarına, yaşlıların ve çocukların, eğitim, sağlık vb. sorunlarına müdahale eden devlettir.

Sokak sosyal hizmeti olarak bilinen zorlu çalışmanın bir boyutuna yoğunlaşmış sosyal çalışmacılar sokaklarda sadece sokak çocuğu ararlar. Onlarla buldukları yerde tanışıp ilgilerine göre futbol, langırt gibi oyunlar oynayarak kendileriyle dostça diyalog kurmaya çalışırlar. Sosyal sağlık durumlarına göre ikna yoluyla uygun diğer meslektaşlarına ya da psikolog, psikiyatrist gibi meslek elemanlarına ya da ilgili kurum ve kuruluşlara yönlendirirler.

Toplumsal çevre dediğimiz zaman, bununla, öncelikle tüm toplumu ve bireyin yakın sosyal çevresi dışında kalan geniş ve farklı çevreleri kapsayacak genişlikte olan çevreyi, birebir yakın ve sürekli iletişim içinde olmadığı, seyrek zamanlarda içine girdiği ya da yaklaştığı çevreyi kastediyoruz.

Ülkemizde afet ve acil durumlarda sosyal çalışmaya dair tecrübemiz daha çoktur.

Sağlıklı yaşama hakkı tüm dünyada ilk kez, 1948'de kabul edilen İnsan Hakları Evrensel Bildirgesi'nde (İHEB) (Md. 25) yer almıştır.

Sosyal Yardımlar Genel Müdürlüğü tarafından; Sosyal Yardımlaşma ve Dayanışma Teşvik Fonu kaynağı kullanılarak, 3294 sayılı Kanun kapsamında yer alan vatandaşlarımıza yönelik şu sosyal yardım programları uygulanmaktadır. 1. Aile Yardımları (gıda, yakacak, barınma). 2. Sağlık Yardımları (tedavi destekleri, şartlı sağlık yardımı). 3. Eğitim Yardımları (eğitim materyali yardımı, şartlı eğitim yardımı, öğle yemeği yardımı, ücretsiz kitap yardımı, öğrenci barınma, taşıma, iaşe yardımı, özürlü öğrencilerin okullarına ücretsiz taşınması, yüksek öğrenim bursları). 4. Özürlü Yardımları (özürlü ihtiyaç yardımı) 5. Özel Amaçlı Yardımlar (aşevleri, afet yardımları).

Sanayileşmenin sonucunda aile parçalanması ve hızla büyüyen kentsel ortamlarda hızla ortaya çıkan ve korumasız ve başıboş kalan yeni nüfus gruplarına, sokakta kalan çocuklara, gençlere, öksüz ve yetimlere, yani anasız babasız çocuklara, engellilere, hastalara, yoksullara ve sosyal bakımdan yetersiz, ailelerinden kopuk ortaya çıkmış ve ortada kalmış insanlara kurtarma evleri hareketi ile dikkat çekilmekteydi. Bunları içlerin düştükleri durumdan kurtarmak için “kurtarma evleri” açılıyordu. Kurtarma evi hareketinin öncüleri İsviçre’de Basel yakınlarındaki Baden Beuggen’de 1820’de ilk kurtarma evini açan Christian Heinrich Zeller’dir.

Bu aşama boyunca, müracaatçılar ve çocuklar içinde bulunulan durumu değerlendirmeye (assesment), çözümler için gerekli kaynakları sistematik bir biçimde araştırmaya devam etmektedir. Bu kaynaklar, çocukların sahip olduklarının yanı s ıra sosyal ve fiziksel çevrede de bulunabilirler. Bir partner olarak meslek elemanları ve çocuklar çalışırken toplanan bilgileri analiz ederler ve değişme için plan geliştirirler.

Ülkenin çocuk ve ailelere yönelik sosyo ekonomik politikaları, ülkenin toplumsal ve kültürel yapısı, sosyal adaletin nasıl sağlanabildiği, göç, medya, araştırmalar makro sistemler arasında düşünülebilir.