Strateji ve Güvenlik Final 4. Deneme Sınavı

Türkiye, 1995’den bu yana Balkanlardaki NATO hareka^tlarına aktif olarak katılmaktadır. Türkiye, Bosna-Hersek’te IFOR (Operation Joint Endeavour) ve SFOR (Stabilization Force), Kosova’da KFOR (Kosovo Force) ve Makedonya’da “Essential Harvest”, “Amber Fox” ve “Allied Harmony” harekatlarının tümüne destek vermiştir. 

Realist gelenek kapsamında adı geçen Thomas Hobbes’a göre insanları içinde bulundukları “doğa hali”nden kurtaracak ve aralarındaki çatışmaları engelleyecek güç Leviathan’dır. Bu üst ve yetkin otorite, bireyler ve gruplar arasındaki çatışmaları çözümleyeceği gibi, toplumu da karşıtlarına karşı koruyacaktır. Bireylerin kendilerine ait yetki ve kuvvet kullanma otoritesini Leviathan’a devretmeleriyle insan doğası değişmeyecektir; fakat insan doğasında kavgaya neden olan kötü özellikler kontrol altına alınacaktır.

Buzan & Hansen sınıflandırmasına göre, başlıca temsilcileri Emanuel Adler ve Michael N. Barnett olan, toplulukların askeri güvenliğini post-pozitivist yaklaşımla inceleyen güvenlik teorisi “eleştirel inşacılık”tır.

Realist teoride güvenlik sorunları kuvvet kullanımı ya da kullanılacağına dair tehdit ile özdeştir. Doğru yanıt D seçeneğidir.

Yeni Güvenlik Çalışmalarının başlıca tartışmaları Buzan ve Lene Hansen (2009) tarafından beş soru çerçevesinde yalın bir şekilde özetlenmiştir:

1. Kimin güvenliği korunmalı ve çalışılmalı? 
2. Askeri güvenlik temel güvenlik sektörü müdür? 
3. Güvenlik sadece dışsınırlara yönelik tehditlerle mi ilgilidir, iç tehditleri de kapsar mı?
4. Güvenlik siyasetinin belirleyici kavramı aciliyet midir?
5. Güvenlik epistemolojisi nedir?

Görüldüğü gibi Paris Okulu'nun güvenlik siyasetine katkısı nedir? sorusu Yeni Güvenlik Çalışmalarının beş sorusundan biri değildir. Bu nedenle doğru yanıt B'dir. 

Bu strateji anlayışını 20.yy. ortalarına doğru Adolf Hitler yönetimindeki Nazi ordusu kendi hava kuvvetlerinde kullanmıştır.

Devletleri diğerlerine karşı kuvvet kullanımından imtina ettirebilecek merkezi bir otorite vardır.

Soğuk Savaş’ın ardından kendisini bir anda tartışmasız tek süper güç konumunda bulan ABD, artık sadece günün birinde kendisine rakip olabilecek bir gücün gelişmesini engellemeyi değil aynı zamanda uluslararası sistemde kurduğu hegemonyanın ötesine geçerek sisteme mutlak egemenliğini kabul ettirmeyi hedeflemeye başlamıştır.

Bu modelde, devletlerin tümü güç peşinde koşan egoist varlıklardır ve yayılma şeklindeki saldırgan eğilimlerini engelleyebilecek bir üst otorite yoktur. Bu şartlar altında herkes için şiddete maruz kalma ve yok olma tehlikesi mevcuttur. Bu tehlikeyi unutan ve güç artışıyla ilgilenmeyen devletler yok olur. Bu noktada devletler hem güce duydukları karşı konulmaz arzu ve saldırgan eğilimleri ile, hem de buna karşılık tüm devletlerin sahip olduğu bu eğilimin yaratacağı kendini koruma güdüsü çerçevesinde her an şiddete/savaşa dönüşme olasılığı bulunan maksimum güce erişme mücadelesine girişeceklerdir. Kısaca, bu iki güdünün iç içe geçmesiyle şiddet, uluslararası ilişkiler arenasına damgasını vuracaktır. Bireyler gibi devletler de doymak bilmez bir güç arzusu içindedir; özünde bencillik-kötü niyet olan devletler animus dominandi ile hareket ederler.