AOSM’nin ikinci unsuru, özsermaye maliyetidir. Özsermaye maliyeti; firma yatırımcılarını, firmanın hisse senetlerini satın almaya ikna etmek için gerekli olan minimum getiri oranıdır. Özsermayenin fırsat maliyetinin tahmin edilmesi için genellikle sermaye varlıklarını fiyatlama modeli (SVFM) kullanılmaktadır.

Liderlik, grup amaçlarını başarmak için grup eylemlerine yön verme ve diğerlerini etkileme sürecidir.

Operasyonel riskler bir kurumun temel iş faaliyetlerini yerine getirmesini engelleyecek riskleri ifade eder. Tedarik, satış, ürün geliştirme, bilgi yönetimi, hukuk ve marka yönetimi gibi risk başlıkları bu kategori içerisinde yer alan risklerden bazılarıdır. İç kontrollerdeki aksamalar sonucu, hata ve usulsüzlüklerin gözden kaçmasından, üst yönetim ve diğer personel tarafından zaman ve koşullara uygun hareket edilmemesinden, yönetimden kaynaklanan hatalardan, bilgi teknolojisi sistemlerindeki hata ve aksamalar ile deprem, yangın, sel gibi felaketlerden kaynaklanabilecek kayıpları ya da zarara uğrama ihtimalini ifade etmektedir.

Toplumsal-kültürel yaklaşımlara ağırlık vererek geliştirilen risk iletişimi stratejilerinde, bilimsel-teknik yaklaşımlara ağırlık vererek geliştirilen risk iletişimi stratejilerinin aksine daha çok nitel araştırmalar önem kazanmaktadır.

Hızlı çevre değişimlerinde yavaş kalma, çevredeki gelişmeler hakkında bilgi toplama yetersizliği gibi nedenler yönetimin niteliği kategorisinde değerlendirilmektedir. Yönetimin niteliği burada bir yetersizlik olarak ortaya çıkmaktadır.

Kavramsal çağın altı duyusu dizayn, senfoni, uyum, hikaye, oyun ve anlamdır. Yenilik bu duyular arasında yer almamaktadır.

II ve IV yöneticiden kaynaklanan nedenlerdir.

1950’li yıllara kadar şirketlerde nihai amacın kâr maksimizasyonu olması gerektiği yönündeki düşüncenin değer maksimizasyonu olarak değişmesi, rekabete dayanıklı, dinamik, değişime açık, çok çeşitli finansal ve yönetsel tekniği bir arada kullanabilen yeni şirket profilini ortaya çıkarmış ve hissedarların davranış biçimlerini değiştirmiştir.

İlk halkla ilişkiler uygulamacılarından Ivy Lee’ye kadar uzandığı söylenebilir. Yakın bir tarihe kadar ayrı bir başlık altında incelenmeyen Avrupa ve Amerika’da özellikle demir yolları ve hava yollarında yaşanan kazalardan sonra önem kazanan kriz yönetimi kavramı, son yılların bir olgusu olarak görülse bile 150 bin işçinin katılımıyla yaşanan Antrasit kömür grevini kamuoyu önünde işletmenin haklılığını kanıtlayacak biçimde sonlandırmak (kriz ortaya çıktıktan sonra tedbirler geliştirilse de) kriz yönetiminden başka bir şey değildir. 1902’de yaşanan grevin 1906’da tekrar patlak vermesi üzerine, daha önce kamuoyu önünde basına sürekli yaptığı açıklamalarla haklı durumda olan United Mine Workers sendikasının tersine, sessizliği tercih eden maden işletmeleri yöneticileri, bu krizi atlatabilmek ve kamuoyu önünde işletmenin imajını kurtarabilmek için Ivy Lee ile anlaşmışlardır. Adı henüz kriz yönetimi olmasa da daha sonra kamuoyu bilgilendirme modelinin temel felsefesini oluşturacak açıklık prensibiyle hareket eden Ivy Lee, işletmenin krizi atlatmasında önemli rol oynamıştır.

Yeni iletişim teknolojilerini, kurumsal iletişim kapsamında ele aldığımızda yeni medya, sosyal medya, Web 2.0 ve online iletişim gibi terimlerle birlikte kullanıldığını görüyoruz. Bu terimlerin gelişimi ve kavramların tanımları ile ilgili önceki ünitelerimizde bilgi verilmişti. Bu kavramlar, kurumsal iletişim çalışmalarının yeni iletişim teknolojilerine uyumu konusunda alt yapı ve sistem uygulamaları kapsamında da ele alınabilmektedir. İletişim teknolojilerinin sürekli geliştiği ve değiştiği dinamik bir yapı içerisinde hareket edildiği göz ardı edilmemelidir.

Kurumsal ­ilet­işim, b­ir kurumun daha etk­in ve üretken olmak adına gerçekleştirmiş olduğu ­ilet­işi­m çalışmalarının tamamıdır.

Yönet­m ilet­iş­imi­; Farklı düzeylerdek­i yönet­ic­iler­in i­ç ve dış hedef gruplarla iletişim­id­ir.

İletişimsel yaklaşım açısından, kurum kimliği bir kurumun iletişim kurarken kullandığı çok yönlü yöntemler olarak ele alır. Olins ise kurum kimliğinin görünüş olduğu kadar davranışı da içerdiğini ve kültürün şirketin “ne” sorusunun karşılığı, kimliğin “neden” sorusunun karşılığı olduğunu söylemiştir. Kurum kimliği, “bir kurumun kim olduğunun, ne yaptığının ve bunu nasıl yaptığının görsel ve davranışsal sunumudur”

Bireyler ekonomik (örneğin e-ticaret yapmak için), politik (örneğin forum sitelerinde görüşlerini paylaşmak için), kültür temelli (örneğin farklı kültürleri tanımak, farklı diller öğrenmek için) motivasyonlarla sosyal medyada diğer kişi ve gruplarla iletişim kurup, etkileşime geçebilirler. Etkileşim içerisindeki bu yeni oluşumlar sanal cemaatler/ topluluklar olarak tanımlanabilir.

Bir şirkette, gelecekteki nakit akışlarının bugünkü değerini arttırmak için kullanılan çeşitli yöntemler bulunmaktadır. Nakit akışını durdurmak bu yöntemler arasında yer almamaktadır.

Risk-kriz kavramları birbirini tamamlayan kavramlardır. Çünkü iş dünyasında başarının anlamı, doğru zamanda doğru risklerin alınması ve bu risklerin kazanca dönüştürülmesidir.

Sosyal medya, insanların birbirleri ile içerik, fikir, deneyimlerini ve bakış açılarını paylaştıkları çevrimiçi teknolojiler, uygulamalar veya topluluklardan oluşmaktadır. Örneğin, bloglar, intranet, podcast, video paylaşım siteleri, fotoğraf paylaşım siteleri, sosyal ağlar, viki, oyun siteleri, sanal dünyalar vardır. Son on yıl içinde bu teknolojiler oldukça popüler hale gelmiştir ve aynı anda her yerde artmıştır.

Bir markanın ayrıştırma veya birleştirme yoluyla yeni bir kategori belirlemesi, hedef kitle tarafından nasıl algılanmak istenildiğine dair kararı kapsayan konumlandırmanın yapılması, bu karara ilişkin algılamanın gerçekleşmesi için gerekli kimliğin tasarlanması, bu tasarımın hedef kitleye ulaşmasını sağlayacak marka iletişimi çalışmalarının planlanması ve uygulanması daha sonra ise marka denkliğinin gerçekleşmesi boyutunun belirlenip, denkliğin dolayısı ile değerin artmasına yönelik çalışmaların gerçekleştirilmesi “marka yönetimi” kapsamı içinde yer alır.

Markalama, temel olarak ürüne ait bir kimlik oluşturulmasını ifade eder ve markaların yaratılması ve yönetilmesi süreci olarak tanımlanabilir. Markalama veya günümüzdeki anlamıyla marka yönetimi, bir markayı yaratma, markayı genişletme, yeniden konumlandırma, yenileme gibi uygulamaları içerir. Marka yönetim sistemi ve markalama stratejileri, tüketicilerin pazardaki ürünlerin birbirinden farklı versiyonlarını ayırt edebilmesi ve belirli bir ürünü satın almak istediği alanlar üzerine dayandırılması amacıyla oluşturulmaktadır.

İçgörü, (insight), ortaya çıkarılmamış, ya da gözden kaçırılmış “insani bir gerçek” olarak tanımlanabilir. Marka değerini artırmada tüketiciyle bir duygudaşlık ve “aynı değerleri paylaşıyoruz” ruhu yaratmak için iletişimde kullanılan araçlardan biridir.