Emevîler zamanında, hicri ikinci asırda Hişam b. Abdülmelik zamanında yaşayan Vâsıl b. Ata’nın kurmuş olduğu mezhep Mutezile mezhebidir. 

Her ne kadar özel bir metoda uyularak kurgulanmamış olsa da Arkoun’un Kur’ân nasslarını yorumlama çabasına giriş yaptığı kapı,  Tarih’dir. 

İlgi ve eğilimleri ne olursa olsun müfessirler ortaya koydukları tefsîrlerde temelde, B seçeneğinde belirtilen iki tür yönteme dayanmışlardır. Bunlar rivâyet ve dirâyet tefsîr yöntemleridir. 

Bu ayette kinaye edilen ‘cimriliktir’.

Halife döneminde Mushaf çoğaltılmaya Hz. Osman.döneminde başlanmıştır. 

Benzemek anlamına gelen kavram “ş-b-h” kökünden gelen Müteşabih kavramıdır. 

Luğavî hakîkat: Lafzın umûmî dilde konulduğu anlamda kullanılmasıdır. Bunun karşısında ise luğavî mecâz vardır; bu ise lafzın umûmî dilde konulduğu mananın dışında bir anlamda kullanılmasıdır.

Kur’a^n tefsi^rinde isra^iliya^t, Yahudi, Hıristiyan ve diğer kültürlerden İsla^miyet’e giren riva^yetler bütününe denir.

Âmm, genel, umum ve kapsam gibi manalara sahiptir. E seçeneğindeki Âmm Lafız ise terim olarak, bir kullanımda sözlük anlamına uygun olarak bütün fertleri istisnasız bir şekilde kapsayan lafız demektir.

Kur’ân’ın  geleneksel yorumamasında ne sosyalist ne de rasyonalist bir bakış açısıyla yorumlamaları yapılmamıştır. 

Kur’ân’ın, vahyedildiği gibi korunduğunun ispatını yapabilme incelendiğinde sadece ashap tarafından ezberlenerek korunmadığı aynı zamanda yazılarak çoğaltılmıştır.

İtalyan müsteşrik Guidi’ye göre Kur’ân’ın tamamını içeren ilk meâl hicrî 127 senesinde, A seçeneğinde belirtildiği üzere Berberice kaleme alınmıştır. 

“Kırâatların Bugünkü Durumu” konusu dikkatle incelendiğinde günümüzdeki Müslümanların büyük çoğunluğunun Âsım’ın kırâatını okudukları görülmektedir. 

Hz. Peygamber, ümmî olduğu için kendisine gelen vahiyleri okuma-yazma bilen
pek çok sahâbîye yazdırmıştır. Meselâ sadece Medîne döneminde 65 kişi kendisine vahiy kâtipliği yapmıştır. Mekke’de ilk vahiy kâtibi Abdullah b. Sa’d b. Ebî
Sarh’tır. Medîne’de ise ilk vahiy kâtipliği yapan kişi Übeyy b. Ka’b’tır. Ondan sonra
Zeyd b. Sâbit vahiy kâtipliği yapmıştır. Bunlardan başka vahiy kâtiplerinin bazılarının isimleri şöyledir: Ebû Bekir, Ömer b. el-Hattâb, Ali b. Ebî Tâlib, Osman b.
Affân, Zübeyir b. Avvâm, Halid b. Velîd, Amr İbnu’l-Âs, Huzeyfe İbnu’l-Yemân,
Âmir b. Füheyre, Mu’âviye, Şurahbil b. Hasene, Muğîre b. Şu’be, Muâz b. Cebel,
Abdullah b. Erkâm, Sâbit b. Kays, Abdullah b. Zeyd, Abdullah b. Revâha, Talha b.
Ubeydillah, Sa’d b. Ebî Vakkâs, Huvaytıb b. Abdi’l-Uzzâ, Hâlid b. Sa’îd, Hanzala b.
er-Rabî’, Cehm İbnu’s-Salt, el-Huseyin en-Nemerî, Muhammed İbnu’l-Mesleme
ve Ebân b. Sa’îd.

Abdullah b. Ömer ise vahiy katipliği yapmamıştır.

Kur’an’da geçen “Andolsun biz, "Allah'a kulluk edin ve tâğûttan sakının" diye (emretmeleri için) her ümmete bir peygamber gönderdik. Allah, onlardan bir kısmını doğru yola iletti. Onlardan bir kısmı da sapıklığı hak ettiler. Yeryüzünde gezin de görün, inkâr edenlerin sonu nasıl olmuştur” (Nahl (16), ayetinde geçen kıssanın hedefi; Tevhîd, nübüvvet ve ahiret inancı gibi itikadî konuları, önceki ümmetlerin kıssalarını anlatarak tahkim etmektir. 

Hz. Peygamber’in risâlet döneminde meydana gelen ve Kur’ân’ın bir veya birkaç âyetinin yahut bir sûresinin inmesine yol açan olayı, durumu ya da soruyu ifade etmek üzere kullanılan tabir;Esbab-ı Nüzul’dur. 

“İsrâiliyye” kelimesinin çoğulu olan İsrâiliyat, her ne kadar kelime anlamıyla belirli bir kavimden (Yahudilerden) alınan haberleri çağrıştırıyorsa da aslında farklı dinlerden ve kültürlerden İslamiyet’e giren rivayetlere verilen addır. 

Begavî Kur’ân, sünnet ve fıkıh ilimlerinde temayüz etmiştir. Müçtehit bir âlimdir. Sünnet ilminde otorite olmasından dolayı kendisine “Muhyi’s sünne” ve “Rüknu'd-dîn” gibi lakaplar verilmiştir. 

Kur’ân’ın herhangi bir sûresinde, bir veya birkaç kelime ya da cümleden meydana gelen ve başından ve sonundan ayrılmış olan bölümleri tanımlayan terim Âyet’tir. 

Kur’ân’ı merkeze alan okumaların tabiî bir neticesi, Sünnet konusundaki
menfi yaklaşımların ortaya çıkmasıdır. Bu cümleden olmak üzere rivâyet
eksenli tefsîrler de modern dönemde sık sık eleştiriye tâbi tutulmuştur.
Meselâ isrâiliyat konusunda büyük bir hassasiyetin geliştiğini bu dönemde
görmekteyiz.