Herhangi bir şer’î hükmün yerine başka bir şer’î hükmün gelerek öncekinin ortadan kalkması anlamına gelen kelime ‘’Nasih’’ kelimesidir. 

Sıhhatini tam olarak bilemediğimiz, bu bakımdan ne kabul ne de reddedebileceğimiz rivâyetler Ashâbın israiliyâta başvurmadığı konulardan biri değildir.

İslâm ümmetinin diğer topluluklara üstünlüğü, temelde kitaplarının tahrif edilmemiş olmasıyla ilgilidir, diyen bilim adamı ‘’Hasan Hanefi’’ dir.

Nazım teorisinde, Kur’ân’ın mucizevî, süpersentetik bir dil örgüsü olduğunu, bu sebeple muhatabın, Kur’ân’ın bütüncüllüğü içerisinde şık durmayan bir anlamı nasslara yükleyemeyeceğini ifade eden meşhur dilbilimci ‘’Abdulkahir el-Cürcânî’’ dir. 

Genel olarak usûl âlimleri müteşâbih âyetleri B seçeneğinde belirtildiği gibi iki kısımda değerlendirmişlerdir: Muhkemlerle karşılaştırıldığında manası bilinebilenler. Hakikatini bilmeye imkân bulunmayanlar.

İmâmiye Şîasının tefsîr anlayışı, başta imâmet olmak üzere temel inançlarıyla doğrudan ilgilidir. Onlara göre, imâmet, vahiy kurumunun devamı niteliğindedir. Hz. Peygamber vefat edince vahiy kesilmiş ve tebliğ vazifesi sona ermiştir. Ondan sonra dinin hükümlerini uygulama ve dünyada peygamberi temsilen müminleri o hüküm ve emirlere göre idare etme vazifesi, sonraki imâmlara aittir. Doğru cevap A'dır.

Garîb kelimelerin araştırılması ve manalarının öğrenilmesi hususunda Hz. Peygamber’in emri ve sahabenin çabası sonucu genelde Me’ani’l­Kur’ân, özelde Garîbü’l­Kur’ân adıyla sözlükler ortaya çıkmıştır.

“Sana Kitabı (Kur’ân’ı) indiren O’dur. Onda bir kısım âyetler muhkemdir ki bunlar kitabın anasıdır. Diğer bir kısmı da müteşâbihlerdir. Kalplerinde eğrilik bulunanlar sırf fitne çıkarmak ve te’vîline yönelmek için onun müteşâbih kısmının ardına düşerler. Halbuki onun te’vîlini Allah’tan başka kimse bilmez. İlimde derinleşenler ise, biz ona inandık, hepsi Rabbimizden derler. Bunu ancak akıl sahipleri düşünür” (Âl-i İmrân (3), 7).

Görüldüğü gibi bu âyette Kur’ân’ın iki kısımdan oluştuğu ifade edilmiştir. Buna göre bir kısım âyetler muhkemdir ve bunlar Kur’ân’ın özünü ve temelini oluştururlar. Kur’ân’ın diğer kısım âyetleri ise müteşâbihlerdir. Bu âyetler müteşâbih olduğundan onların mahiyet ve keyfiyeti bilinemez. Âlimlerin büyük çoğunluğuna göre Kur’ân, bu tür âyetlerin te’vîllerini ancak Allah’ın bileceğini ifade etmektedir. Ne var ki müteşâbihler muhkem âyetlerin ışığı altında değerlendirilirler. Ancak kalpleri Allah’a tam teslim olmamış kimseler, kendilerini ve diğer insanları şaşırtmak için sadece müteşâbihlerin peşine düşerler. Bunu yaparken anlamı açık olan muhkemlere ise hiç iltifat etmezler, onların gereğini yerine getirmezler, bütün işleri müteşâbihlerdir. Açık olanın dediğini yapıp kurtulmak varken, onlar kapalı olanın ardına düşerler.

Kuran’ın Siyakı ilkesi Kuran’ın doğru anlaşılıp tefsir edilmesinde en önemli katkıyı sağlayan ilkelerden biridir. Siyak ilkesi kuranda ifade edilen durumun bağlam (context) içerisinde ele alınması hususudur. 

Kur’ân kıssalarının bilimsel olarak kanıtlanmasına ihtiyaç yoktur çünkü bugünkü tarihi kayıtların Kur’ân kıssalarını ihtiva etmemesi kıssaların kusuru değil tarihi kayıtların eksikliğidir.

Râgıb İsfahânî ye göre müteşabih ayetler üç kısımda incelenebilir. Bunlar: 1. Bilinmesi mümkün olmayan mutlak müteşâbihlerdir ki bunları ancak Allah bilir. 2. İnsanın sebeplere sarılarak manasını bilebileceği izâfî müteşâbihlerdir. 3. Bilgisi sadece ilimde derinlik kazanmış bazı kimselere tahsis edilmiş müteşâbihlerdir. 

Akli^ meca^z, haki^ki^ failine isna^dına mani bir kari^nenin bulunması şartıy­la, bir alakadan dolayı bir eylemin gerçek failinden başkasına isna^d edilmesi­dir.

A, B, C ve E seçeneklerinde adı geçen müfessirler Mutezile mezhebine mensup olan ve Kur’ân tefsîri yazan müfessirlerdir. D seçeneğinde adı geçen müfessir Ebû Cafer et-Tûsî ise İmâmiye Şîasının en önemli tefsirlerinden biri olan “et-Tibyân fi Tefsîri’l-Kur’ân” adlı tefsirin yazarıdır. 

Semiyotik, canlı varlıkların birbirleri arasında bildirişim amacıyla kullandıkları her tür işaret sistemini ele alır. Semantik, kelimelerin anlamlarını tespit
eden ve bu anlamlardaki değişimleri inceleyen bir ilim dalı iken bu alanla
iç içe görünen semiyotik daha geniş bir sahayı ihata eder ve dilsel olsun ya da olmasın, tüm işaretlerin gösterilenleri üzerinde fikirler yürütür.

Hakîkat, “hakka” kelimesinden türemiş olup sözlükte, “gerçek, öz, temel, asıl”
gibi anlamlara gelmektedir.

Toplumda infiale sebep olan bir olay hakkında inen ayetler Esbabı Nüzulün çeşitlerindendir.

Resûlullah, kendisine indirilen âyet ve sûreleri, o devirde kullanılmakta olan yazı
malzemelerine yazdırıyordu. Bu malzemeler şunlardır:
1. Hurma ağacının, yaprakları, kabukları ve yapraklarının orta damarları.
2. İnce beyaz taşlar.
3. Kürek ve kaburga kemikleri.
4. İşlenmemiş deri.
5. İnce deri (rakk).
6. Çanak-çömlek parçaları.
7. Parşömen parçaları.
8. Tahtadan yapılmış levhalar.
9. Bez parçaları.
10.Papirüs.

Büyük kaya anıtlarına ayet ve sure yazılması peygamber sonrası döneme rastgelir.

Hz. Ömer döneminde Kur’ân’daki müteşâbihler (birçok manaya ihtimali olan ve bu manalardan birini tayin edebilmek için hârici bir delile ihtiyacı olan âyetlerdir) oldukça sıkı tutulmuştur. 

Kur’an lafızlarının yaşadığı toplumda az kullanıldığı veya yabancı kaynaklı olduğu için anlaşılması zor olan kapalı lafızlara garîb ve bu Kur’an ilmine de Garîbu’l-Kur’an denir. Doğru cevap B’dir.

Hâricîler, esas itibariyle kaba-nezaketsiz bedevilerden oluşması, ilmî-fikrî seviyelerinin yetersizliği ve ayrılıkçı grup olarak sürekli hilafet makamı tarafından saldırılara maruz kalması gibi sebeplerle literatür oluşturacak düzeyde bir tefsîr birikimi meydana getirememişlerdir.