Hakîkat; dil, din ve örf bağlamında üç çeşide ayrılır. C seçeneğinde adı geçen Luğavî hakikat ise lafzın umûmî dilde konulduğu anlamda kullanılmasıdır.

Çağdaş tefsîr ekolleri konulu tefsîr ekolü, bilimsel tefsîr ekolü ve ictimâî tefsîr ekolü olarak üç kısımda ele alınmaktadır. Doğru cevap B'dir.

Mezhebî tefsîr ekolleri, esas itibariyle mutezile ekolü, şîa ekolü ve hâricîyye ekolü olarak üç kısma ayrılmaktadır. 

Soyut isimler Kur’an’da umum ifade eden lafızların önemlilerinden biri değildir.

Bu harflerin Kur’ân’a ait olmadığını, Kur’ân’ın toplanması sürecinde ilgili sûrenin kendisinden temin edilen sahabînin adının sembolü olduğunu ileri süren Batılı Oryantalist Hirshfield’dir. 

İctima^i^ tefsi^r ekolünün en belirgin yönü, tefsi^rde donukluğu ve durgunluğu aşmak; mesajın ötesindeki faydasız gramatik polemikler ve ileri detaylardan uzaklaşarak doğrudan mesaja yoğunlaşmaktır.

İşârî tefsîrin kabul görmesi için müfessirler, şu şartları ileri sürmüşlerdir:
1. Bâtınî anlamın, zâhirî anlama ters düşmemesi.
2. Bâtınî anlamın doğruluğunu teyid eden aklî veya naklî bir delilin bulunması.
3. Bâtınî manaya aykırı dini veya akli bir delilin bulunmaması.
4. Zâhirî mana olmaksızın sadece bâtınî mananın kastedildiğinin iddia edilmemesi gerekmektedir.

Doğru cevap C'dir.

İnsanlar çalışmaları sonucunda ulaştıkları son noktayı, hakikatte varılabilecek son nokta olarak görmek; Kur’ân’da müteşâbih âyetlerin bulunmasının nedenlerinden biri değildir. 

Kur’ân’daki meseller, Sarîh mesel, Gizli mesel ve Mürsel mesel gibi C seçeneğinde de belirtildiği üzere üç kısma ayrılmaktadır.

Müşkilü’l Kuran kavramı Kuran’da hiçbir çelişkinin olmadığına ve onun bu durumu Kuranın Allah kelamı olduğuna işarettir. 

Her ne kadar özel bir metoda uyularak kurgulanmamış olsa da Arkoun’un Kur’ân nasslarını yorumlama çabasına giriş yaptığı kapı, tarih kapısıdır. Kendisini bir felsefeciden önce tarihçi sayması da bunu gösterir. Kur’ân nassına tarihçi gözüyle yaklaşması Arkoun’a göre son derece tabiîdir; çünkü kurucu metin olarak Kur’ân, daha sonraki hadiselerle -ki bunlar, kelamî ve ideolojik tartışmaların serapa her yanı doldurduğu hadiselerdir- önemli bir ilişki içerisindedir. Filozof bu ilişkileri inceleyecek değildir. İlk elde yapılması gereken şey, yığınla önümüze gelen tarihsel malzemenin bir tarihçi elinde –ama bu modern anlamıyla bir tarihçi- tasnifi ve değerlendirilmesidir. Bunun ardından devreye filozof girer ve yorum ondan sonra başlar. Arkoun’un yorum ahasındaki tek çabası, Arap-İslâm düşüncesine tarihselci bakış açısını egemen kılabilmektir.

İslâm davetçisine yardımcı olması, çağdaş problemlere çözüm arayışı, müfessire bütüncül bir yaklaşımı kazandırması gibi etkenler konulu tefsîr yönteminin gelişmesine katkı sağlamıştır.

İkinci gruptaki kıssalar, geçmişte yaşayan bazı topluluklar hakkında anlatılan kıssalardır. Mağara arkadaşları (ashâb-ı kehf) ve Ebrehe’nin ordusu hakkındaki kıssalar bu kategoridedir.

Müfessir, Kur’ân’ı başından sonuna kadar âyet âyet ele alıp belli bir yöntemle açıklamaya çalışan kişi” demektir. Bu kelime ( فسر ) sülâsi/üçlü kök fiilinden ( تفعيل ) vezninde türetilmiş ism-i fâil, yani edilgen ortaçtır. Tefsîr eden, açıklayan anlamını ifade etmektedir. İslâmî ilimlerin önemli bir branşı olan tefsîre özgü bir kavramdır. 

Kesik harfleri hece harfleri olarak gören 1. görüş mensupları şu tür manaları ortaya atmışlardır: a. Başında bulundukları sûrelerin isimleridir.
b. Kur’ân’ın isimleridir. c. Bu harfler iki sûreyi birbirinden ayırma işlevi görürler. d. Bu harfler Kur’ân’a dikkat çekmektedir. Çünkü inkarcılar Kur’ân okunurken gürültü çıkarıyorlar ve insanları etkilemesine engel olmaya çalışıyorlardı. Dolayısıyla bu harfler, Kur’ân’a atıfta bulunan devamındaki âyetlere dikkat çekmek üzere nazil olmuştur. e. Bu harfler yemin için zikredilmişlerdir ve üzerlerine yemin edilmiştir. f. Bu harfler ebced hesabıyla bazı önemli olayların tarihine işaret ederler. g. Bunlar münferid harflerdir. Bu harflerin amacı müşriklerin dikkatini çekmektir.
Kur’ân, bunlarla meydan okumuştur.

Müteşâbih ise birçok manaya ihtimali olan ve bu manalardan birini tayin edebilmek için hârici bir delile ihtiyacı olan âyetlerdir. Bu tür âyetlerde muhtemel manalar çoğu zaman eşit derecede birbirine benzerler, benzedikleri için de karıştırılırlar.

 Kur’ân’ın tamamını içeren ilk meâl de İtalyan müsteşrik Guidi’ye göre Berberice dilinde kaleme alınmıştır.

Arap dilinde lafızları da anlamları da farklı kelimelere, A seçeneğinde adı geçen mütebâyin (ayrı anlamlı lafızlar); bu olguya da tebâyün (ayrı anlamlılık) denir. B seçeneğindeki müterâdif, lafızları farklı, anlamları ise aynı olan kelimelere verilen isimdir. C seçeneğindeki mütekârib, lafızları farklı, fakat anlamları yakın olan kelimelere denir. D seçeneğindeki müşterek, birçok farklı anlama delalet eden lafza verilen addır. E seçeneğindeki mütezâd, zıt iki anlama sahip olan kelimeye denir.

Soruda açıklaması yapılan terim D seçeneğindeki mücmeldir. İcmâl mastarından türeyen mücmel kelimesi, sözlükte “ayrıntılı olarak açıklanmamış lafız, ana hatlarıyla sunulan söz, muğlak/kapalı” gibi anlamlara gelir. İcmâl ise detaylarına girilmeksizin ana hatlarıyla bir şeyden söz etmek demektir.

Kur’ân’da kronolojik bir anlatımla naklediliyor gibi görünen tek kıssa Hz. Yusuf’un kıssasıdır.