Hz. Muhammet'in Mekke'den Medine'ye göçünü anlatan şiirlere hicretnâme adı verilmiştir.

Hz. Muhammet’in doğumundan vefatına kadar ahlakını, faziletlerini, mucizelerini,
gazalarına ait hayatını, bütünüyle veya bir kısmıyla ele alan eserler anlamına gelen “sîretü’n- nebî”ler genellikle mevlit olarak adlandırılmışlardır. 

Tasaavuf bilim dalında insanın olgunlaşması için olmazsa olamazı olan evresi Nefis terbiyesi ve zikrullah

Mevlâna Celâleddin-i Rûmî, Ahmed Fakih, Şeyyad Hamza, Sultan Veled, Hacı Bektaş Velî, Yunus Emre “sırr-ı hikmet”in Anadolu temsilcileridirler. Ahmet Yesevi Dinî-Tasavvufî Türk Edebiyatının Orta Asya'da kurucusudur.

Münâcaat: Türk edebiyatında Allah’a yalvarıp yakarmak için yazılan eserlere denir. Münâcaat, Dinî Tasavvufî Türk Edebiyatının aslî temalarını ana başlıkları arasında yer almaz.

Tasavvufi aşk; Kesretten uzak, Allah’a yönelmiş aşkın anlatıldığı temadır.

Koşma Aşık şiiri nazım şeklidir.

Anonim Halk şiirindeki ağıt, eski Türklerin yuğ törenlerinde söyledikleri saguların yerini almıştır.

Çinceden, Hintçeden, Moğolcadan, Soğdcadan ve Farsçadan birçok kelime Türkçeye geçmiştir.

Gevhername, Kaygusuz Abdal'ın manzum eserlerinden birisidir.

Baksı: Kazak, Kırgız, Özbek, Karakalpak ve Türkmenler arasında halk şairliği ve büyü işleriyle uğraşan tipler. Kam: Türklerde şaman anlamında kullanılan bir kelimedir. Kamlar, toplumda büyücülük, hekimlik, kâhinlik ve şairlik gibi meslekleri icra ederler. Yeseviye: Ahmet Yesevî’nin görüşleri doğrultusunda şekillenmiş bir tarikattır. Özellikle Orta Asya Türkleri arasında yayılma imkânı bulmuştur. Divân-ı Hikmet: Ahmed Yesevî’nin “hikmet” adı verilen şiirlerini içeren bir eserdir. Fakr-nâme: Ahmed Yesevî’nin tarikat adabını, usulünü, erkânını, olgun bir şeyhin ve dervişin özelliklerini anlattığı eseridir.

Kazak ve Kırgızlarda baskılar günümüzde bile büyü ve sihirle uğraşırken, Türkmenlerdeki Bahşılar dutarla şiir söyleyip, destan söylemektedirler.

Türk Halk şiiri Dini tasavvufi şiirler, âşık şiirleri ve bunların yanında mani, ninni ve türkülerden oluşur. Sone ise Klasik Avrupa edebiyatında görülen bir şiir türüdür.

Annenin çocuğunu uyutmak veya teskin etmek amacıyla söylediği şiir anlamına gelen, Anonim halk şiiri kapsamında değerlendirilen nazım türü ninnidir.

Anadolu dışındaki Türk topluluklarında da mani karşılığı olarak çeşitli kelimeler ve kelime birlikleri kullanılmaktadır. Ahıska’da “mahnı”, “Azerbaycan’da “bayatı”, “mani”, “meni”, “mahnı”, “mahna”; Kerkük’te “meni “ve “me’ni”, Pirizren Türklerinde “martifal”, Gagavuz Türklerinde “şın”, “çın” ve mâni”; Kıbrıs Türklerinde “mâni”, Irak Türklerinde “me’ni”, “hoyrat”, “horyat”, “koryat”, “koyrat”; Kırım Türklerinde “mane”,”cır”, “yır”, “çıng”, “çinik/çinig”; Kumuk Türklerinde “sarım”, “Nogay Türklerinde “şın” ve “çın”, Kırgızistan’da “tört sap”, “aytipa”, “öleng”, “kayım ülenek”, “aytış”; Kazakistan’da “ölen”, aytıspa”, “aytipa”, “gayım ölen”, “kayım ülenek”; Özbekistan’da “törtlik”, “aşula”, “koşuk”; Uygur Türklerinde “yörtlik”, Türkmenistan’da “rubayı”, “rubağı”, “moncugattı” ve “lele”; Kazan Türklerinde “şiğir töri”, Başkurt Türklerinde “şiğir törö” gibi sözler, mani türündeki şiirler için kullanılır.

Saim Sakaoğlu, Dîvânü Lûgati’t-Türk’teki şiirleri şu şekilde tasnif etmiştir: 1.Ağıtlar, 2. Destanlar, 3. Kahramanlık şiirleri 4. Eğlence ve Av şiirleri, 5. Sevgi şiirleri, 6. Pastoral şiirler, 7. Ahlaki şiirler

Başından geçen hadiseleri anlatırken birkaç maniye de yer veren Divan şairi Şeyyad Hamza'dır.