Daha çok Doğu Anadolu Bölgesi aşıklarında görülen usta-çırak ilişkisi geleneğinde yetişmemiştir. Ancak onun aşıklığa başlamasında ve yetişmesinde kayınbabası Aşık Deli Hazım, Aşık Hüdai ve Aşık Kul Mustafa’nın etkileri görülmektedir. O, Karaca Oğlan geleneğinden yetiştiği için, kendisinin manevi ustası olarak Karaca Oğlan’ı kabul etmiştir. Belirtilen kişi Aşık Osman Feymani olduğu için doğru cevap C şıkkıdır.

Gazelinde Ankara’nın İstanbul ile baş başa geleceğini ve başkent olacağını Ankara’ya Hacı Bayram Veli’nin kabrini ziyaret ettiğinde söyleyen kişi Bitlisli Müştak Baba’dır.

Soruda bilgisi verilen edebi tür şathiyedir.

Gevhernâme: 71 beyitlik kısa bir mesnevîdir. Başlangıçta, “vahdet-i vücûd” görüşünü, deryadan kenara atılan “gevher” teşbihiyle dile getirir. “Gevher”in cânı Hz. Muhammed’dir. Ve eser onu methetmek için kaleme alınmıştır.

20. yüzyıl aşıklarından Âşık Murat Çobanoğlu 01 Kasım 1940 yılında Kars’ın Kaleiçi Mahallesi’nde doğmuştur ve Doğu Anadolu Bölgesinin temsilcileri arasında yer almaktadır.

Nazım Birimi: Şiirde en küçük anlam bütünlüğünü sağlayan ve kendi içinde bağımsız bir dize topluluğu. Hane: Halk şiirinde dörtlük karşılığı kullanılan ve genellikle dört mısradan oluşan nazım birimi. Hece Ölçüsü: Mısraların hece açısından denkliğine dayanan bir ölçü biçimi. Durak: Hece ölçüsüyle söylenmiş şiirlerdeki mısralarda geleneksel kurallarca tayin edilmiş durma yerleri. Ayak: Âşık şiirinde kafiye veya redif karşılığı olarak kullanılan söz.

Tekellümün bu en zor bölümünde a^şıklar birbirlerinin çeşitli alanlardaki bilgilerini ölçerler. Genellikle dar ayaklar tercih edilir. Dinleyicilerin zevkle takip ettikleri bu safhaya bağlama-muamma denir.

Yukarıda özellikleri verilen eser Ahmet Yesevi’nin Divan-ı Hikmet adlı eseridir.

 Türk âşık şiirinde hakkında en çok bildiri sunulan, makale ve kitap yayımlanan âşık Karaca Oğlan’dır. Karaca Oğlan ve şiirleri hakkında sadece Türkiye’de değil Türkiye dışında da (Almanya, Azerbaycan, Türkmenistan) yüksek lisans ve doktora seviyesinde akademik çalışmalar yapılmıştır. 

Saz çalamayan, şiir yazabilen şairlere kalem şuarası veya kalem şairi denir.

Kemal Ümmî; şiirde muhteva yönünden Yûnus takipçilerinden olmuş, XV. yüzyılda aruz vezniyle; kaside, gazel, mesnevi gibi klâsik nazım şekilleri ile tasavvufî şiirler söylemiş, tekke şiirlerinde kendinden sonrakilere örnek teşkil etmiş şöhretli bir şahsiyettir. Onun hayatı da tıpkı Yûnus Emre’de olduğu gibi menkıbelerle süslüdür.

18.yüzyılda mutasavvıf şâirler arasında en tanınmış olan hayatları ve eserleri etrafında menkıbeler teşekkül etmiş iki mühim isim: Diyarbekirli Ahmed Mürşidî ile Erzurumlu İbrâhim Hakkı’dır. 19.yüzyılın asrın belli başlı Dinî-Tasavvufî Türk Edebiyatı mensuplarından; İsmâil Safa, Kuddusî, Turâbi, Mihrabî, Vasfı-i Melâmi, Ayni Baba, Dertli, Seyrâni, Keçecizade İzzet Molla, Şeyhü’l-İslam Arif Hikmet, Salih Baba, Adile Sultan, Bitlisli Müştak Baba vb.lerini sayabiliriz.

İslâmiyet öncesinde, sevgi, doğa, yiğitlik gibi konuların işlendiği ve kopuz eşliğinde söylenen, dörtlüklerden kurulu, hece ölçüsünün kullanıldığı ve
koşmaya benzeyen şiirlere "koşuk" denir.

Bu yüzyılda divan şiiri alanında İzzet Molla, Enderunî Vasıf, Lefkofçalı Galib, Hâlet,
Leylâ Hanım, Şeref Hanım, vb. yetişmiştir. Tasavvufî Türk halk şiiri alanında ise Zekâî Mustafa, Selâmi Mustafa, Kuddusî Ahmed, Türabî dikkat çekmektedir.

Hakkında kitaplar yazılar, tiyatro oyunları sergilenen, araştırmalar yapılan Karaca Oğlan, Türk âşık şiirinde hakkında en çok bildiri sunulan, makale ve kitap yayımlanan âşıktır.

Millî Duyguların Etkisiyle Âşık Olma: Kore ve Kıbrıs Barış Harekâtı gibi savaşları yaşayanların anlattıkları, toplumun değişik kesimlerinden öne çıkan bir âşık tarafından saz eşliğinde söylenir. Bir süre sonra saz ve söz kabul görünce âşığa ve şiirlerine ilgi artar. Daha sonra da iletişim araçlarının yardımıyla âşık kendisini toplumun tüm kesimlerine tanıtır.

Karacaoğlan’ın şiirlerinin dili durudur ve derlendiği bölgenin dil özelliklerini yansıtmaktadır. Onun şiirlerinde Arapça ve Farsça kelimeler yok denecek kadar azdır. Şiirlerinde aşk, sevgi, tabiat ve güzellikleri işlemiştir.

Muhyiddin Abdal’ın XV. yüzyılın sonları ile XVI. yüzyılın ilk yarısında yaşadığı bilinmektedir. Önceleri onun hayatı ve kişiliği hakkında fazla bir bilgi bulunmamasına rağmen, son zamanlarda Bayram Durbilmez tarafından 1998’de “Muhyiddin Abdal Divânı (İnceleme-tenkitli metin) adlı bir “Doktora Tezi” yapılmıştır. Bu sebeple Muhyiddin Abdal’ın da hayatı, eserleri ve kişiliği bu takdire şayan çalışma ile ilim âleminin istifadesine sunulmuştur.