Abdülhamid Dönemi’nde Askerî Okullar Baş Müfettişi olan Colmar Von Der Goltz Paşa tarafından yazılan ve mektepli subaylar arasında da çok popüler olan “Silahlı Ulus” isimli eserde, ısrarlı bir şekilde kuvvetli hükümet fikrinin altı çizilmiş ve askeriyenin devletin en önemli hizmetkârı olması istenmiştir.

1842 yılında taşra idare teşkilatında değişiklik yapılarak eyaletler sancaklara, sancaklar ise kazalara ayrıldı.

Dördüncü Menderes Hükümeti, İktisat ve İşletmeler Vekâlet’ini kaldırırken, dört yeni bakanlık kurmuştur.

Sosyal yapının sonucu olarak, Jön Türk örgütleri birçok etnik unsurdan oluşmaktaydı. Bu durum, hareket içindeki görüş ayrılıklarının en önemli nedeniydi.

Dolmabahçe için “amcam Abdülaziz’in ve bedbaht kardeşim Murat’ın hatıralarıyla dolu” ve “acı hatıraların toplandığı yer” gibi nitelemelerde bulunurken, Yıldız’ı “yeryüzünün bu güzel köşesi” şeklinde tanımlamıştır.

Disiplini sağlamak için yapılan düzenleme E seçeneğinde verilmiştir.

Kanun-i Esasi 1924 yılına kadar uygulamada kalan bir kanundur.

Karahanlılar Devleti konusu okunacak

Muhasebe-i Umûmiye İdaresi, genel müdür ve bir müdürün idaresi altında dört kalemden meydana geliyordu. Bu kalemler;

1. Muvazene Kalemi
2. Defter-i Kebir-i Umûmi Kalemi
3. Tedkik Kalemi
4. Hesabat-ı Atika Kalemi

Masraf Kalemi, Muhasebe-i Maliye Müdüriyeti'nin kalemlerinden biridir.

Divân-ı Berîd: Gaznelilerin kurduğu posta sistemidir. “Sâhib-i berîd” unvanlı yöneticinin başında bulunduğu ofis, her vilayet merkezinde kurduğu merkezlerle incelikle işlenmiş bir örgütlenmeye gitmişti. İmparatorluğun en ücra köşesindeki haberlerin dahi kısa sürede sultana iletilmesi esas amaçtı.

1852 yılında yayınlanan bir fermanla, muhassıllar, mal müdürleri, kaza ve nahiye meclisi üyeleri, valilerin emrine verilerek, valilere bu memurları azletme yetkisi tanınmıştır. Meclis başkanlarının merkezden atanmasından tamamen vazgeçilerek, valilerin kamu asayiş ve düzeninin korunması konusundaki yetkileri de genişletilmiştir.

Yapılan düzenleme ile Eyalet meclislerinde hükümetçe atanacak dört üyenin dışında vali, defterdar, hakim, müftü ile halktan seçilecek dört Müslüman ve gayrimüslim bir temsilci yer alacaktı. Subaşı bu üyelerden biri değildir.

31 Mart İsyanı:Günümüz takvimiyle 13 Nisan 1909 günü gerçekleşen ve İttihatçı iktidarı hedef alan statüko yanlısı başkaldırıdır.

Cumhuriyet’le beraber soruna yönelik en önemli adım 1924 yılında Mülkiye müfredatının ve amaçlarının yeni döneme uygun şekilde gözden geçirilmesidir. Okulun ismi 1938 yılında Siyasal Bilgiler Okulu olarak değiştirilirken, ertesi eğitim döneminde Ankara’ya taşınmıştır. II. Dünya Savaşı’ndan sonra “kamu yönetimi”, kendi başına bir disiplin hâline gelerek, öncesinde içinde yer aldığı idare hukukundan ayrı bir bilim dalı olarak kabul edilmeye başlanmıştır. Söz konusu yıllarda Amerika’dan gelen öğretim üyeleri Siyasal Bilgiler Okulu’nda bu alanın ilk derslerini açmışlardı. “Kamu yönetimi”nin disiplin hâline gelişi ve mevcut anlayışın değişmesi esas olarak TODAİE’nin (Türkiye ve Orta Doğu Amme İdaresi Enstitüsü) kuruluş süreciyle çakışmaktadır.

“Başvekil” unvanı, abartılı payelerden hoşlanmayan II. Mahmud tarafından ilk defa getirilmiş ancak sivil bürokrasinin süreci kontrol altına almasından sonra Sadrazam payesi tekrar uygulamaya konmuştur. Rus Savaşı sırasında Abdülhamid parlamentoya benzer bir öneride bulunmuş ancak bu teklif de mebuslar nezdinde kabul görmemiştir. Meclisin kapanmasından sonraki dönemde ise başvekil unvanı genellikle sadrazamla beraber kullanılmıştır.

TODAİE’nin açılımı Türkiye ve Orta Doğu Amme İdaresi Enstitüsü’dür. Birleşmiş Milletler ve Türk Hükûmeti arasında 1952 yılında imzalanan protokole istinaden kurulan TODAİE, aynı zamanda bu alana hasredilerek kurulan ilk enstitülerdendir. 1952-1957 arasında Siyasal Bilgiler Okulu içerisinde özerk olarak eğitimler veren kurum, 1958 tarihli kuruluş yasasıyla bilimsel, yönetsel ve mali alanlarda tüzel kişilik kazandırılmıştır.

1836 yılında geleneksel Reisülküttaplık makamı Dışişlerini görmek üzere Hariciye Nezareti’ne dönüştürülmüştür.

Şükrü Saraçoğlu, kendisinin ikinci, cumhuriyetin on dördüncü kabinesini kurarken, konunun bakanlık düzeyinde ele alınması gerektiği düşünüldüğünden Çalışma Vekâleti projesini hayata geçirmiştir (7 Haziran 1946).

Fransız İhtilali’nin kıvılcımları, Rusya’nın yayılmacı emelleriyle ilk defa Sırbistan’da alevlenmiş ve 1829’da (Edirne Barışı) içişlerinde bağımsızlık kazanmışlardı.