Barem Yasası ile personel alma “sistemsizliğindeki” durumu çözerek zorunlu genel sınav getirilmiştir.

Sultan Abdülhamit’in izlediği politikaları:
Tarafsızlık temelinde bir dış politika izlemek
Mali itibarın tekrar kazanılması için üretim - vergi kaynaklarını geliştirmek
Özellikle eğitim kanalıyla Müslüman beldelerin devlete sıkıca bağlanmasını sağlamak
Adalet ve güvenlik kurumlarının geliştirilmesiyle devlet ile halk arasında sağlam bir bağ oluşturmak.

Mühr-i Hümâyûn: Saltanatı sembolize eden mühürdür. Padişahların mutlak vekâletine sahip olduğuna işaret etmek üzere sadrazamlara verilen çoğu zaman altından yapılan mühürdür.

Divan toplantıları Kubbealtında vezir-i azam başkanlığında gerçekleşirdi. 17'yy'dan itibaren divan gücünü ve önemini yitirmeye başlamıştır. Divan'da devlet meselelerinin görüşülmesi öncelikli olmuştur. 

Muhtar, İhtiyar Meclisi ve Köy Derneği köy idaresinin esas unsurlarıdır. Muhtar, devletin köydeki temsilcisi ve tüzel kişiliğinin sahibidir. Yasa tarafından sorumlulukları; devlet ve köy açısından ele alınmıştır. Yasaları duyurmak, asayişi sağlamak, nüfus işlerini kayda geçirmek ve köyle ilgili her türlü gelişmeyi üst makamlara aktarmak devlete olan vazifelerinden birkaçıdır. Köyün bayındırlık işlerini görmek, bunun için köy derneğinin aldığı kararları uygulamaya geçirmek, para toplamak ise tamamen köye yönelik sorumlulukları arasındadır. İmece gibi yükümlülükleri tasnif ederek köy sakinlerine duyurmak ise ihtiyar heyetinin görevleri arasındadır.

Harem dairesinde Gazne saray idaresinden beri görülen esvabçıbaşılık, ibriktarbaşılık ve kilercibaşılık gibi sultanın özel hayatını düzenleyen bir hizmetkârlar ordusu bulunmaktaydı.

Sultanın en yakınındaki yardımcıları, genellikle şehzadeliğinden itibaren maiyetinde bulunan kişilerdi. Söz konusu görevliler hiyerarşisinin tepesinde kızlarağası bulunuyor; protokolde sadrazam ve şeyhülislamdan sonra vükeladan ise önce geliyordu.

Ocak 1921 yılında yayınlanan Teşkilat-ı Esasiye ile hâkimiyetin kaynağının kayıtsız şartsız ulusa ait olduğunun belirtilmesiyle ilk defa monarşi sisteminden çıkıldığı, meşruiyetin dayanağının millet olduğu hemen ilk maddede vurgulanmıştır.

İstanbul’un gittikçe büyüyen sorunlarını çözmek amacıyla 1877 yılında Dersaadet Belediye Kanunu hazırlanmıştır.

1924 tarihinde çıkarılan 417 sayılı yasa, Ankara Şehremininin İstanbul gibi hükümet tarafından atanacağını kayıt altına alırken Ankara için, İstanbul seçmenlerinin uymak zorunda olduğu vergi yükümlülüğünü kaldırmıştır.

Toplumlar Orta Asya'da olduğu gibi dinamik/etken bir konumda değil daha pasif/edilgen bir durumdaydı. Kutadgu Bilig'in söz konusu durumu tüm yalınlığı ile soru kökünde yer verilen ifade ile gözler önüne serdiği belirtilmektedir.

Meşrutiyetin ilanından sonra 12 nazırlıktan oluşan Meclis-i Vükela günümüz kabinesi ile eş değerde kabul edilebilir. 

25 Şubat 1856’da ilan edilen Islahat Fermanı Tanzimat Fermanı’nın hükümlerini tekrarlayarak, Müslüman ve gayrimüslim tebaa arasındaki mevcut eşitsizliklerin giderilmesini öngörüyordu. Kanunlar önünde eşitlik, vergi eşitliğinin sağlanması, mahkemelerde gayrimüslimlere şahitlikte eşitlik tanınması, karma mahkemelerin kurulması ve gayrimüslim tebaanın hem merkezî hem de taşra idare meclislerinde üye bulundurmaları öngörülüyordu.

Acemiliğe alınmayan ve adedi beşten aşağı olan erkek esirler şirhor (0-3 yaşına kadar olan yavru), beççe (3-8 yaş arası yavru), gulamçe (8-12 yaş arası küçük çocuk), gulam (büluğ çağındaki çocuk), sakallı (traş çağındaki oğlan) ve pir (yaşlı oğlan) diye birtakım sınıflara ayrıldı ve bu düzenlemeye göre vergi alındı.

1849 düzenlemesi, meclis başkanıyla birlikte dört üyesi merkezden atanan, dört üyesi de memurlardan oluşan meclisler aracılığıyla taşrada daha sıkı bir merkeziyetçilik kurma amacını taşıyordu. Bu meclislerin yetkileri arttırılarak valiler devre dışı bırakılırken merkezin denetimi arttırılmaya çalışılmıştır. Daha önce başka görevliler tarafından yapılan işler, meclislere bırakılarak yönetimin her kademesindeki görevlilerin denetlenmesi amaçlanıyordu. Böylece merkez, merkezî bürokrasi, valiler ve yerel egemenler arasında kurmaya çalıştığı dengede, valileri devre dışı bırakmıştır. Doğru cevap E'dir.

Soruda verilen ve Jön Türk kongresinin ertesinde yayınlanan 41 maddelik programın üçüncü maddesi olan ifade Osmanlı içinde yaşayan tüm etnik unsurların birliğine vurgu yaparak partinin de adında yer alan ittihat kavramını işaret etmektedir. Zaten hareketin çıkış noktası da Osmanlı imparatorluğunu kurtaracak olan şeyin tüm unsurların anayasa ve parlamento etrafında birleşmeleri düşüncesiydi.

Ocak 1921 yılında yayınlanan Teşkilat-ı Esasiye ile hâkimiyetin kaynağının kayıtsız şartsız ulusa ait olduğunun belirtilmesiyle ilk defa monarşi sisteminden çıkıldığı, meşruiyetin dayanağının millet olduğu hemen ilk maddede vurgulanmıştır.

Sadrazam, sadaret müsteşarı, Şura-yı Devlet reisi ve nazırlardan oluşan Meclis-i Vükelâ (bakanlar kurulu), Sultan Abdülhamid Dönemi’nde hem bakanlar hem de bakanlıklar açısından istikrar kazandı. Doğru cevap A’dır.