Türk Edebiyatı, İslâmiyet’le birlikte yenilenmiş ve gelişmiştir. İslâm, semâvî

dinlerin sonuncusudur. 

Müntehabât, seçilmiş, seçilerek bir araya getirilmiş” anlamındaki kelimenin çoğulu anlamına gelmektedir. 

 Kutadgu Bilig devlet içerisinde yönetenleri ve yönetilenleri bilgilendirmeyi hedefleyen siyasetname türünde 6645 beyitlik bir mesnevîdir.

Türklerin kabul ettikleri en eski din, Şamanizm’dir. Şamanizm, doğaya tapma, doğaüstü güçlere inanma temeline dayanan bir inanç sistemidir. Şaman yahut kam, bu dinin rehberidir. 

Uluğ Eski Türklerde saygın, bilge özelliklere sahip olan kişilere verilen bir unvandır. Eski Türklerde şairlere “Kam, Oyun, Bahşi ve Ozan gibi adlar verilirdi. 

Mersiye, Türk-İslâm edebiyatı ana kaynaklarından biri değildir. Mersiye, sevilen bir kişinin ölümünden sonra duyulan üzüntüyü anlatan şiirlerdir. 

Hakîkatler eşiği anlamına gelen Atabetü’l-hakayık Edib Ahmed bin Mahmud Yüknekî tarafından yazılmıştır. 

Mevlâna’nın üçü mensur beş adet eseri bulunmaktadır. Hepsi de dönemin edebî geleneğine uygun olarak Farsça yazılmıştır. Mevlâna’nın sanatçı kişiliğini ortaya koyan ve lirik şiirlerini ihtiva eden eseri Divân-ı Kebir’dir. Divandaki şiirlerinde Şems mahlasını kullanmıştır. Bu yüzden esere Divânı-ı Şems-i Tebrizi de denilmiştir. Diğerlerinden bazıları da Mesnevi, Fihi Ma fih, Mecalis-i Seb’a dır. 

 Bu beyitte şair, Hz. Muhammed’i güle benzetmiştir. Açık istiare söz sanatında yalnızca kendisine benzetilen vardır. Burada da kendisine benzetilen gül ’dür. 

Arap, Fars ve Türk edebiyatlarında beyti oluşturan iki satırlık nazım parçalarından her biri demektir. 

 Münacaat Türk İslam Edebiyatı türlerinden biridir. Şarkı, Terkib-i Bend, Gazel ve Rubai ise İslamiyet Sonrası Türk Edebiyatı türlerindendir. 

Menakıbu’l kudsiyye adlı eser Elvan Çelebi’nindir. İskenderrnâme Ahmedi’nin bir eseridir. Nasihatnâme Abdal Musa’nın eseridir. Hamzavî Hamznâme’nin bir eseridir. 

Araplarla ilgili olarak “Bir kavim, kabile, şahıs, bir ülke, bölge veya şehir, bir hadise hakkında naklolunan bilgiler ve sözler” şeklinde tanımlanabilecek bu malzeme kıssa diye adlandırılmıştır. 

 Beya^n konuları ise şöylece sıralanabilir: Lafzın manaya dela^leti, hakikat, mecaz, kina^ye, teşbih, istia^re, meca^z-ı mürsel, ta’riz vb.

Türk-İsla^m edebiyatına Fars kültüründen gelen malzemenin de önemli bir bir kısmı İranlılar’ın İsla^m öncesi devirlerinden gelen dini^ (ateş-perest) ve milli^ rivayetlerinden kaynaklanmaktadır. Bunların tamamına yakın kısmını, Gazneli Mahmud adlı bir Türk hükümdarının desteğiyle yazılması yanında, pek erken zamanlarda Türkçe’ye de tercüme edilmiş bulunan ve Türk kültürü üzerinde çok etkili olmuş bulunan İran milli destanı olan S¸ehna^me’de bulmak mümkündür. S¸ehna^me aslında İran’ın Pişda^di^ler, Keyani^ler, Eşka^ni^ler, Sasani^ler gibi eski devirlerinin tarihini ve bu devirlerde hüküm sürmüş sülalelerine ait padişahların efsanevi^ hayatlarını Farslar’ın gelenek, mitoloji, ma- sal ve menkıbeleriyle kaynaşmış kahramanlarını ve kahramanlık hikayelerini, milli^ kimliklerini her şeyden üstün tutan bir anlayışla anlatan bir destandır.