Din bireye doğrudan menfaat (çıkar) ve şiddet odaklı olarak yaklaşmaz. Din bireyi mukaddes duygu, ortak şuur ve vicdan etrafında birleştirir; ahlâkî bir kurum olarak insanlara yön verir, bireyi içten kuşatarak yönlendirir. 

Nazım, sözlük anlamıyla “sıra”, “düzen”, “sıraya koyma “demektir. Ama Divan Edebiyatı’nda nazım dendiğinde vezinli, kafiyeli söz yani şiir anlaşılır. Divan şiirinde nazım birimi genellikle beyit olup şiirler, çeşitli nazım şekilleri içinde kurallarını Arap ve Fars Edebiyatı’ndan alan aruz vezniyle yazılmıştır.

 Anadolu coğrafyasında ahlak öğretisiyle toplumları etkilemiş, yazdığı Mesnevi’siyle ünü bütün dünyada bilinen bu kişi Mevlâna’dır.

Bu beyitte şair, Hz. Muhammed’i güle benzetmiştir. Açık istiare söz sanatında yalnızca kendisine benzetilen vardır. Burada da kendisine benzetilen gül ’dür. 

Edebiyat sanatının yegâne malzemesi sözdür, kelimelerdir ve dile bağlı bir sanattır.

İlk İslâm edebiyatının ürünlerinden olan Kutadgu Bilig kelime anlamı olarak mutlu olma bilgisidir. Şair, ülkenin mutlu olması için bu eserinde yöneticilere ve yönetilenlere öğütler vermektedir. 

Anadolu coğrafyasında ahlak öğretisiyle toplumları etkilemiş, yazdığı Mesnevi’siyle ünü bütün dünyada bilinen bu kişi Mevlâna’dır.  

  Şair, son dizede ölülerin üşümediğini bildiği halde anlamı kuvvetlendirmek için soru soruyor. 

Osmanlı edebiyat çevrelerinda kısaca “tecâhül” veya “tecâhül-i ârifâne” şeklinde anılan tecâhül-i ârif sanatı, şiir ve nesirde, “bilinen bir hususun bir nükteye bağlı olarak bilinmiyormuş gibi ifade edilmesi”şeklinde tarif edilebilir. Batı retoriğindeki karşılığı ironidir. Şair bunun için muhatabına aslında cevabını bildiği sorular sorar. Böylece hem maksadı doğrudan söylemenin basitliği yahut yeknesaklığı kırılmış olur, hem de söze nükte ve zarâfet kazandırılır.