Nur Harmanı Necip Fazıl tarafından yazılmıştır. 

Tevhîdlerde Allah’ın zât ve sıfatlarından, yüceliğinden ve kudretinden bahsedilir. 

Açık İstiare (istiare-i musarraha): Yalnızca benzetilenle yapılan istiaredir.  

Akâid ve Fıkıh Kitapları, inanç ve ibadet hayatıyla ilgili eserler, bazı dinî kuralları halka öğretme ihtiyacından kaynaklanan, dinî edebiyatımızın öğretici vasfının öne çıktığı didaktik eserlerdir.

Manzum eserlerde geleneğe bağlı kalınarak, önce yine “Besmele”, sonra “Hamdele” yerine Tevhîd ve Münâcât, “Salvele” yerine ise Na‘t sıralamasına uyulur.

Türk edebiyatında Şeyh Galip’in tasavvuf tarzında yazdığı Hüsn-ü Aşk aynı zamanda felsefî ögeleri barındıran bir eserdir. Batı edebiyatında da yankı uyandırmıştır.

Beya^n, “sözün açık-seçik, kolay ve anlaşılabilmesini temin etme yollarıdır.

  Türklerin kabul ettikleri en eski din, Şamanizm’dir. Şamanizm, doğaya tapma, doğaüstü güçlere inanma temeline dayanan bir inanç sistemidir.

Tevhîdler, manzûm olarak yazıldığı gibi, mensûr olarak da yazılmıştır. Mensûr olanlarına “Tazarru‘-nâme” denilir. 

Bu tip eserlere Mersiye ya da Maktel adı verilir. 

 Divan edebiyatında, 1603 yılında klasik devir sona ermiş, onun yerine “Sebk-i Hindî” diye isimlendirilen yeni bir akım başlamıştır. Şiir, bir önceki yüzyılın sağlam temelleri üzerinde gelişmiştir. Türk edebiyatı, bu dönemde gazel ve kasîde alanında altın çağını yaşar. Bu yüzyılın temsilcileri olarak kaside ustası Nef‘î’yi, hikemiyât şairi Nâbî’yi, samîmî edâlı Şeyhülislâm Yahya ve Sebk-i Hindî akımının ilk temsilcileri olan Nâilî  ile Neşâtî bu yüzyılın usta şairleridir. Bunlardan ayrı Bahâî, Fehîm-i Kadîm, Sâbit ve Nâdirî de ilk akla gelen diğer şairlerdir. 

  Fuzuli Divan edebiyatının 16. Yüzyıl şairidir. 

Türk edebiyatındaki en önemli hilye Hakani Mehmed Bey tarafından yazılmıştır. 

Klasik edebiyatımızda, dört mevsimin, belli ayların, bayramların, özel günlerin konu edildiği şiirler vardır. Bu şiirler, özellikle kasidelerin nesîb denilen giriş bölümlerinde bir mevsimin veya hususi ay ve günlerin gelmesiyle yazılır. Bahar mevsiminin gelmesiyle “bahâriye”ler, kışın gelmesiyle “şitâiyeler”, nevruz için “nevrûziye”ler, bayramları karşılamak için “ıydiye”ler yazıla gelmiştir. 

Münâcât, kelime olarak “fısıldamak, kulağa söylemek, iki kişi arasında geçen gizli konuşma” anlamları taşımaktadır. Bir kimsenin ellerini semaya kaldırarak dilediği şeyi Allah’tan gizlice istemesine münâcât denilmekle birlikte, edebiyâtımızda, bağışlayıcı olan Yüce Allah’tan bir dilekte bulunmak için yazılan manzûmelere verilen isimdir. Kelime anlamı olan “kulağa fısıldamak ve iki kişi arasındaki gizli konuş- ma” münacatı tam olarak karşılamamaktadır. Kulağa fısıldamak normal konuşmalarda hoş karşılanmayan bir iletişim şeklidir. Münâcât aslında kulun acziyetini ifade halidir. Kişinin yüce Allah karşısında kulluğunun farkında olarak, edeple kendi eksiklik ve noksanlığını itiraf edip Allah’tan kısık bir sesle yardım istemesidir. 

Peygamber gibi bir insan olmak için kırk hadis yazılmamıştı; bu neden kırk hadisin yazılma nedenleri arasında gösterilemez. 

 Hadîs-i Erbaîn Tercümesi Fuzuli tarafından yazılmıştır.