Peker’de (2016: 136-137) Türkiye’de nüfussal dönüşüm kaynaklı çekirdek ailenin baskın hale gelmesinde 1950-1970 dönemi ortasında yapısal-işlevsel kuramın ileri sürdüğü iddialara itiraz etmektedir. Peker’e (2016: 136-137) göre “çekirdek aileye geçişte temel etmen, ailedeki nüfus baskısı ile birlikte ebeveynlerin karar vericiliğinin nüfussal olay bağlamında değişmemesi, ailede yükselen rol çatışmaları sonucu evli oğlun aile mülkünden bağımsız “ücretli iş” bulma olanağını araması sonucu olmuştur.” Ayrıca çekirdek ailede kadının statüsü, çocuğa verilen değer, anlam ve davranışlar da bu süreç içinde değişime uğramıştır.

Tarımda mekanikleşme, toprakların bölünmesi, toprakların büyük sermayenin elinde toplanması, köyde yaşayanların yoksul olması.

Kültürün antropolojide bugün de çoğunlukla benimsenen ilk tanımını Tylor (1871) yapmıştır. Bu tanıma göre “kültür ya da uygarlık, toplumun üyesi olarak, insan türünün öğrendiği, edindiği bilgi, sanat, gelenek-görenek ve benzeri yetenek, beceri ve alışkanlıkları içine alan karmaşık bir bütündür.”

İnsanlar Artvin’in, Kars’ın, Çankırı’nın, Kahramanmaraş’ın bir köyünden/ ilçesinden / merkezinden doğrudan Türkiye’nin en büyük kentleri olan İstanbul, Ankara, İzmir, Bursa, Adana gibi kentlere göç etmişlerdir. Bu bağlamda Türkiye’de kentleşme değil, metropolleşme söz konusudur.

Türkiye’de kentleşmenin önemli bir özelliği akılcı bir şekilde gerçekleşmemesidir. Yani, kişiler kentte iş bulup, ailesi için uygun ev bakıp, çocukların okul durumlarını belirleme gibi konuları dikkate almadan, “önce bir gidelim/ sonra başımızın çaresine bakarız” olarak tanımlanabilecek bir anlayışla kentlere göç etmektedir. Özellikle Türkiye’de açık ara en yoğun göçü alan şehir olan İstanbul’a göçün arkasında “İstanbul’un taşı toprağı altın” düşüncesinin ve “milyonlarca insan nasıl başının çaresine bakıyorsa biz de bakarız” yaklaşımının önemli etkisi bulunmaktadır.

Kültürün ögeleri; normlar, değerler, inançlar, semboller ve dildir.

Eğitimin toplumdaki rolüne eleştirel bir bakış açısı getiren çatışmacı yaklaşım ise içerisinde çok farklı görüşler olmakla birlikte genel anlamda Marx’ın ve Weber’in görüşlerine dayanmaktadır. Farklı çıkar grupları arasında çatışmalar olduğunu ve bu çatışmaların toplumsal değişimin motoru olduğunu ortaya koyan bu yaklaşıma göre, toplumsal gruplar eğitimi kendi egemenlikleri altına almak için mücadele ederler (Tan, 1991).

Zorla kültürlenme, bir kültüre mensup birey ve grupların, başka bir kültür tarafından zorla değiştirilmesidir. Doğru cevap C'dir.

Bir toplumda/grupta süreç içerisinde yapıla yapıla alışkanlık haline gelmiş davranışlardır. Kültürün devamlılığı açısından büyük önem taşır. Gelenekçilik bir zihniyet dünyasını da işaret eder.

Millî eğitim sistemi, “örgün eğitim” ve “yaygın eğitim” olmak üzere iki ana bölümden oluşmaktadır. Örgün eğitim, belirli yaş grubundaki ve aynı seviyedeki bireylere, amaca göre hazırlanmış programlarla okul çatısı altında verilen düzenli eğitimdir. Doğru cevap B'dir.

Kültür değişir: Değişme uyum yoluyla gerçekleşir. Kültürler zaman boyutu içinde doğal
çevreye uyum gösterirler. Koşullar değiştikçe geleneksel çözüm yollarının sağladığı
doyum düzeyi de azalır ve değişir. Yeni ihtiyaçlar ortaya çıkar ve bunlar bilinç düzeyine
yükselir. Bu ihtiyaçları karşılayacak, sorunları çözecek deneme ve düzeltmeler yapılır, yeni kurum ve kuruluşlara gidilir.

Diğer seçeneklerde verilenler örgün eğitime örnekken çıraklık eğitimi yaygın eğitime örnektir

Doğru cevap A dır. ‘’Kültür şoku’’ bir kültürden başka bir kültüre giden bireylerin, yeni kültüre uyum sağlamada karşılaştıkları güçlükler, sıkıntı ve bunalımlar, gösterdikleri tepkilerdir.

Tanzimat Fermanı maddeleri:
• Halkın can, mal ve namus güvenliğinin sağlanacağı,
• Askere alımın ve askerlik sürelerinin düzenleneceği,
• Vergi düzenlemesi yapılacağı, herkesten gelirleri oranında vergi alınacağı,
• Yargılanma hakkında iyileştirmeler yapılacağı,
• Kişilerin mal ve mülklerini istediği gibi değerlendirebileceği ve
• Sağlanan haklardan Müslim-gayriMüslim bütün tebaanın aynı şekilde yararlanacağına vurgu yapılmaktadır.

Tarımda insan gücüne duyulan ihtiyacın azalması ve işsizliğin artmasıdır.

2008 yılında Türkiye’de orta öğretimde okullaşma oranı, % 80’nin üzerinde olan sadece 4 il bulunmaktadır. En yüksek okullaşma oranından başlayacak olursak bu dört il Bilecik, Bolu, Eskişehir, Kırklareli’dir. Diğer taraftan, ortaöğretimde okullaşma oranının en düşük olduğu illerde bu oran % 21 ile % 26 arasında değişmektedir. En düşük okullaşma oranına sahip bu iller, Ağrı, Muş, Şanlıurfa, Şırnak ve Van olmaktadır.

Kültürel sermaye, bireylerin ya da grupların eğitim başarısı ve sosyal statülerine ailenin geçmişinin ve eğitimin katkısını ifade eder. Örneğin, yükseköğrenim görme hakkına sahip olanlar, kültürel ayrıcalıkları nedeniyle toplumda daha fazla kabul görme statüsü elde ederler (Angerama, 2008: 4). Kültürel sermaye bir yandan eğitim başarısını etkilemekte, diğer yandan da eğitimsel eşitsizliklerin yeniden üretilmesine aracılık etmektedir. Bu süreçte, okullar kültürel sermayenin aktarılmasında anahtar bir rol üstlenmektedirler (aktaran, Polat, 2008: 47-48).

Bu okullar; ilköğretim okulları olarak hizmet veren “Mekteb-î iptidaiye”; ortaöğretim okulları olan “İdadiye,” “Rüştiyeler” ve “Sultaniye”; yükseköğretim olarak hizmet veren “Darülfünun” okullarıydı.

Uluslararası çapta değerlendirme ve karşılaştırma yapan PİSA türü sınavlardan elde edilen sonuçlar eğitim sistemimize oldukça geniş perspektiften dönüt sağlayarak, zengin bir değerlendirme ve geliştirme kaynağı olarak kullanılabilir.

Bin kişi başına düşen ölüm sayısı kaba ölüm hızını ifade etmektedir.

Hane halkı aralarında akrabalık bağı bulunsun ya da bulunmasın aynı konutta yaşayan, temel ihtiyaçlarını birlikte karşılayan, hane halkı hizmet ve yönetimine iştirak eden bir veya birden fazla kişiden oluşan topluluktur.