Lipsey ve Lancaster tüm dünyada ticaretin serbestleştirilememesi durumunda, gümrük birliği yoluyla bir bölgede, ülkelerin birbirlerine karşı tarifeleri sıfırlaması ancak üçüncü ülkelere ortak gümrük tarifesi uygulanmasını “ikinci en iyi politika” olarak tanımlanmaktadır. 

IMF üyesi bir ülkenin IMF’den yapabileceği kullanımlar arasında hiçbir şarta bağlı olmayan tek imkan, “rezerv diliminden” çekiş yapmasıdır. Rezerv dilimi (önceki adı ile altın dilimi), üye ülkelerin altın ile ödemiş olduğu kotalarının ilk %25’lik bölümüdür. Bu imkan, IMF kaynaklarından kullanım anlamına gelmez. 

Bölgesel nitelikli kuruluşlar AB, NAFTA, EFTA gibi, sadece tanımlanan coğrafi bölgede yer alan ülkelerin üye olabileceği kapalı nitelikteki uluslararası kuruluş niteliğindedir. Bu sınıflandırma belirli bir ekonomik güçte olmak (OECD), belirli bir dine mensup olmak (İslam İşbirliği Örgütü), belirli bir ürünü üretmek-ihraç etmek (OPEC), bir ırktan gelmek (Arap Birliği) gibi kriterlerle de yapılabilir. Ancak E seçeneğindeki IMF, BM ile özel anlaşma içerisinde olan ve özel görev alanine sahip bir kuruluştur. 

IMF’ye üye ülkeler, Fon’dan SDR alarak borçlanabilirler. Bu özelliği ile IMF’den kredi almak, normal borç işlemlerinden farklı bir nitelik taşır. Ancak, Fon kredileri genelde “kısa” vadelidir; fakat dış dengesizliği gidermek için ekonomide yapısal bir değişiklik ve uyum gerektiği zaman “orta” vadeli de kredi sağlanabilir. Ayrıca, IMF, imkanlarını bütün üye ülkelere aynı şartlarda kullandırır; buna, eşit kabul hakkı (equal access) denir. 

Millletler cemiyetinin I. Dünya savaşından sonra galip devletlerin kurduğu ilk siyasal örgüt Birleşmiş milletlerdir.  

XIV. Yüzyılda ticari ve mali yönleri olan ilk uluslar arası  örgütlerin çoğu Avrupa’da kurulmuştur. 

BM sisteminde ekonomi alanındaki çabalar, “barışın ve güvenliğin kalıcılaştırılması” amacına uygun olarak biçimlenmiştir. 

G-20 ülkeleri AB, ABD, Almanya, Arjantin, Avustralya, Brezilya, Çin, Endonezya, Fransa, Güney Afrika, Güney Kore, Hindistan, İngiltere, İtalya, Japonya, Kanada, Meksika, Rusya, Suudi Arabistan ve Türkiye’dir. Bunlar içinde ABD, Almanya, Fransa, İngiltere, İtalya, Japonya, Kanada ve Rusya G-8 ülkeleridir. 

1960’lı yıllarda IMF kaynaklarının yetersizliğini gidermek amacıyla Fon sermayesine en çok katkıda bulunan 10 ülke (Paris Kulübü), 1967 yılında özel çekme haklarının (special drawing rights: SDR) yaratılmasını sağlamışlardır. Özel Çekme Hakları Hesabı, 1969 yılında resmen yürürlüğe girmiştir. Bu hak sayesinde Fon’a üye ülkeler tarafından çekme haklarının aksine, şartsız olarak ve uluslararası likiditeye ihtiyaç duyulduğunda otomatikman kullanılır.

İlk olarak 2006 yılında New York/ABD’de gerçekleşen BM Genel Kurulu’nda bir araya gelen Brezilya, Rusya, Hindistan ve Çin BRIC Grubunu oluşturmuştur. Bu gruba 2011 yılında Sanya/Çin’de gerçekleşen Zirve toplantısında Güney Afrika da katılarak BRICS hâlini almıştır.

Birçok kuruluş, etkinliği sağlayabilmek için üyeliği belirli şartlarla kısıtlamıştır. Örneğin OPEC üyeleri, sadece büyük petrol üreticisi ülkelerdir. Bu kısıtlamalar daha çok bölgesel ekonomik kuruluşlarda görülür. Afrika Birliği, Karadeniz Ekonomik İşbirliği gibi kuruluşlarda görülür. Bu kuruluşlar küresel nitelikte değildir.