Marks ve Lenin’e göre, finans kapital emperyalizmin kaynağını ve uluslararası çatışmaların temel nedenini oluşturur. Kapitalizm geliştikçe daha fazla hammadde kaynaklarına gerek duyulduğundan, bu durum, daha fazla sömürgeye sahip olmayı gerektirecektir. Denizaşırı sömürgelere sahip olma, bir taraftan hammadde kaynaklarının garanti altına alınmasını sağlarken aynı zamanda ucuz iş gücü ve Pazar imkânı da sağlamaktadır.

Herkesin herkesle savaştığı doğa durumu, Thomas Hobbes’un Leviathan isimli eserinde tanımlanmaktadır. Bu durum bireylerin egemenliklerini devlete devretmeleriyle son bulur. Uluslararası politikayla kurulan analojide, uluslararası sistem kavramı doğa durumuna benzetilir.

Lenin'e göre kapitalist düzen emperyalizmin değil, emperyalizm kapitalist düzenin en ileri aşamasıdır. Doğru yanıt B şıkkıdır.

Marksizm ve merkez çevre teorilerinin ortak özelliği; uluslararası ilişkileri ve dış politikayı maddi unsurlardan daha ziyade siyasal, askeri güç yerine ekonomik verilerle açıklamalarıdır.

Üçlü düşünceye (trinary thinking) göre dünya jeopolitiği, başlıca üç güç merkezine ayrılmıştır. Bunlar; okyanuslar ya da deniz alanları (maritimes), kıtalar ya da kara parçaları (continentals) ve kenar kuşak (rimland) olup, dünya politikası hep bu üçü arasındaki dengeye oturmuştur.

Avrupa’da egemen ulus devletlerin doğuşu, Otuz Yıl Savaşlarını sona erdiren 1648 Westfalya Anlaşmasıyla başlamıştır.

Ulusal güç dendiğinde, en başta askeri güç akla gelmekle beraber siyasal altyapı, ekonomik durum, coğrafi konum, dolayısıyla büyüklük, nüfus ve teknolojik düzey de aynı derecede önemlidir.

“Sonsuz Barış” Immanuel Kant’ın 1795’te yazmış olduğu bir eserdir. Kant bu eserinde, federatif bir örgütlenmeyi benimseyen özgür devletler cumhuriyetinin kurulmasını savunmuştur.

Dünyanın insan doğasından ötürü kusurlu olduğunundan hareketle İdealizmi ütopya olarak gören Hans J. Morgenthau 20. yüzyıl realizminin babası olarak anılmaktadır.

Jeopolitik okulun ilk temsilcileri olan ve bu alandaki çalışmalara öncülük eden Mahan ve Mackinder, coğrafya ile dış politika arasında doğrudan bir nedensellik ilişkisi kurmaktadırlar. Jeopolitik kuramcı Mahan, analizini, İngiltere’nin global politika izleyen büyük bir deniz gücü olduğu dönemden hareket ederek, denizler üzerindeki hakimiyete yoğunlaştırmaktadır. Mahan, denizlerin ve özellikle stratejik su yollarının denetimini elinde bulundurmayı, büyük devlet olmanın ön şartı olarak kabul etmektedir. Yukarıda da belirtildiği gibi, İngiliz İmparatorluğunun yükselme dönemiyle İngiliz deniz gücünün gelişmesi arasındaki paralelliğe dikkat çekerek, dünyanın başlıca deniz yollarının imparatorluğun denetiminde bulunmasının, bu yükselişte en büyük rolü oynadığını ifade etmektedir.

Liberalizm aydınlanma çağı filozoflarının temel felsefelerini oluşturmuştur. İngiltere, İskoçya, Danimarka, Fransa ve Almanya’dan önemli bilim adamları bu çağa damgasını vurmuştur. Ancak liberalizm 18. ve 19. yüzyıllarda bir ideoloji olarak İngiltere ve Amerika’da etkili olmuştur.

Liberalizmin öne çıkan bilim adamlarından olan John Locke 1632-1704 yılları arasında yaşamıştır. Adam Smith 1723-1790 yılları arasında, Immanuel Kant ise 1724-1804 yılları arasında yaşamıştır. Jean Jacques Rousseau ise 1712-1778 yılları arasında yaşamıştır.

Hobbes’un ünlü eseri Leviathan, siyaset alanında ilk genel teori olarak kabul edilmektedir. Machiavelli gibi Hobbes’un da insanın doğasına yaklaşımı olumsuzdur. İnsan yapısı olabildiğince çıkarcıdır. Bundan dolayı ister istemez insanlar birbirinin düşmanı olur ve “herkesin herkese karşı savaş durumu başlar. Bu durumda “insan insanın kurdu”dur. Ancak genel bir güvensizlik oluşturan bu durum, insanın ana güdüsü olan kendi varlığını korumayı istemesine aykırıdır, bu bakımdan çok tehlikelidir. Bu varlığını koruma güdüsü, insanları bir sözleşmeyle ellerinde bulunan güce başvurma yetkisinden bir devlet adına vazgeçmeleri ve onu bir egemene devretmelerine yol açmıştır. Böylece bir sözleşmeyle devlet kurulmuş ve doğa durumundan yurttaşlık durumuna geçilmiştir.