Söz konusu teori oyun teorisi olarak adlandırılır.

Realist teori devletleri dış politikada rasyonel karar veren birimler olarak görür. C şıkkı doğrudur. 

Karar verme yaklaşımlarında, analiz birimi olan devletlerin davranışları analiz edilmektedir. Ancak realizm ve sistem teorisinde olduğu gibi, devletleri rasyonel davranan bütüncül ögeler olarak görmek yerine, devleti daha alt birimlerden oluşan ve politikalarını bu alt birimlerin belirlediği pluralist (çoğulcu) bir yapı olarak görmek mümkündür. Dolayısıyla uluslararası politika dendiğinde hükümetlerin resmi kanallar aracılığıyla yürüttükleri karşılıklı politikalar kastedilse de bu süreç analiz edilirken devletlerin siyasal bakımdan örgütleniş biçimleri, karar alma süreçleri, bu süreçleri etkileyen bireyler, onların siyasal tutum ve davranışları da dikkate alınmaktadır.

Pangernemik yaklaşımlar “lebensraum” politikalarına önemli ölçüde destek sağlamıştır.

Karar verme teorisi devletlerin dış politikalarını bireylerin davranışlarından yola çıkarak analiz eder.

Oyunun sonuçları farklı kriterlere bağlı olarak değişik biçimler alabilir. Bir oyunda, oyuncular arasında bilgi akışı ve haberleşmenin olup olmamasına, oyuncular arasında güvenin olup olmamasına, oyunun tekrarlanıp tekrarlanmamasına ya da kaç defa tekrarlandığına göre sonuçlar değişebilir. Oyunlar şans faktörüne dayanabildiği gibi tarafların bilinçli hareketleri üzerine de kurulabilir.

John Von Neumann ve Oscar Morgenstern’in kaleme aldıkları “Theory of Games and Economic Behavior” adlı çalışmayla oyun teorisi dikkatleri çekmeye başlamıştır.

Kişinin konuya ilgisi arttıkça sübjektif ve irrasyonel unsurlar ağırlık kazandığı için bu durum kararın rasyonel olmasını olumsuz yönde etkiler. Kişinin söz konusu uluslararası olay hakkındaki bilgisi ne denli fazlaysa kişisel özelliklerinin etkisi o denli azalır. Kişinin uluslararası sorun çözme yeteneği ne denli fazla ise sübjektif özelliklerin karara etkisi o denli az olur. Karar vericinin kararlarının sonuçlarından sorumlu olması ölçüsünde kişisel özelliklerin etkisi azalır. Kişinin olayı etkileme gücünün fazla olduğunu bilmesi ölçüsünde kişisel özelliklerinin karara etkisi azalır ve daha rasyonel kararlar alır.

Mackinder analizinde “Pivot Area” olarak tanımladığı bölgeyi daha sonra “heartland” olarak ifade etmektedir. Bu bölge “iç hilal” (“inner crescent”) adını verdiği ve Almanya, Türkiye, Hindistan ve Çin ile sınırlı olup, “dış hilal” (“outer crescent”) dediği İngiltere, Güney Afrika ve Japonya’nın yer aldığı ikinci bir bölgeyle çevrilidir.

Oyun teorisi, taraflar (players), stratejiler (strategies), kurallar (rules) ve sonuçlar (payoffs) olmak üzere dört temel unsura dayanmaktadır.

Hans J. Morgenthau’ya göre realist yaklaşım ve siyasal gerçekliğin altı ilkesi bulunmaktadır. Buna göre: politika, kökleri insan doğasında bulunan objektif yasalarca yönetilir, siyasal gerçekliğin hareket noktası, güç olarak tanımlanan çıkar kavramıdır, çıkar kavramı zaman ve mekana bağlı değildir, evrensel moral prensipler devletlerin dış politikalarında aynen uygulanamaz, siyasal gerçeklik bir devletin siyasal eylemlerini evrensel ahlaki prensiplerle ölçmez, siyasal eylemler siyasal kriterlerle değerlendirilmelidir.

Söz konusu kavramlar sıfır toplamlı oyun modeline ait kavramlardır. 

Realizm, uluslararası ilişkilerde, politikayı güç ve çıkar mücadelesi olarak gören yaklaşımın adıdır. Bu teoriye göre, uluslararası politika, özünde güç ve çıkar mücadelesi olarak tanımlanabilecek bir siyasal süreçtir. Bu aynı zamanda realizmin ya da diğer adıyla siyasal gerçekçiliğin ilk ve temel varsayımıdır. Uluslararası ilişkilerde realizm ulusların kendi varlıklarına dayandığı için, uluslarının karşılıklı bağımlılığı söz konusu olamaz.