Yukarıda verilen varsayımından dolayı, Mitrany ’nin yaklaşımında teknokrat bir özellik bulunmaktadır. Çünkü kurumların belli alanlarda uzmanlaşmış teknik kişilerden oluştuğu ve ilgili alanlarda görevlerini yerine getirdiği anlayışını savunmaktadır.

Stephen M. Walt, Charles L. Glaser ve Stephen Van Evera gibi isimler tarafından ileri sürülen savunmacı
realizm, devletlerin öncelikli olarak güvenlik güdüsüyle hareket etmelerine özel bir önem vermekte ve güvenlik üzerinden bazı çıkarımlarda bulunmaktadır.

Yorumsamacı konstrüktivizm, devlet/amil kimliğinin yeniden inşasını amaçlayan derin bir indüktif araştırma stratejisine sahip olup, söylem analizi gibi araştırma teknikleri kullanır. Bu tip konstrüktivizm genel olarak Kıta Avrupa’sında yaygındır.

Seçeneklerde verilen fonksiyonalizmin varsayımları arasında uluslararası işbirliklerindeki artışın devletlerin siyasi amaçlarına hizmet etmesi gösterilemez.

Stephen M. Walt, Charles L. Glaser ve Stephen Van Evera gibi isimler tarafından ileri sürülen savunmacı realizm, devletlerin öncelikli olarak güvenlik güdüsüyle hareket etmelerine özel bir önem vermekte ve güvenlik üzerinden bazı çıkarımlarda bulunmaktadır.

Hükûmetlerarası yaklaşıma göre entegrasyon sıfır toplamlı bir oyundur (zerosum-game). Avrupa entegrasyonu, ulus devletlerin çıkar ve hareketlerine bağlıdır. Birlik içinde, hükûmetlerarası kurum olan Bakanlar Konseyi, ulusüstü kurumlar olan Komisyon, Parlamento ve mahkemelerden daha güçlü olmalıdır.

Neofonksiyonalizm, özellikle Avrupa Birliği (AB) çalışmalarına temel oluşturan bir yaklaşımdır.

Neofonksiyonalizle ilgili yukarıda verilen A, B, D ve E seçenekleri doğru bilgi ifade etmektedir. Ancak C seçeneğinde verilen ifade yanlış olup doğrusu, 1970’li yıllarda entegrasyonun derinleşmesinde yaşanan sancılar teorinin zayıflamasına yol açmıştır olacaktır.

Neoliberal Kurumsalcılık yaklaşımına göre ulus-lararası rejim ve örgütler devletlerin ortak çıkarlarını ger-çekleştirmede önemli bir rol oynarlar fakat devletlerin, çı-karlarına hizmet edeceğini bildikleri hâlde bir araya gelip işbirliği yapmalarını engelleyen çok önemli bir faktör var-dır ve rejimler bu faktörün geriletilmesine veya giderilme-sine yardımcı olarak işbirliğini kolaylaştırırlar.

1997’de hazırlanan Kyoto Çevre sözleşmesi Rusya dahil önemli ülkelerin onaylamasıyla 2005 yılında yürürlüğe girmiştir.

Saldırgan realizmin uluslararası ilişkilerdeki duruşu ve savunmacı realizm gibi diğer perspektiflerden farkı, güce yüklediği anlam, güç arayışı ve yayılmacılığa yönelik bakışıyla ilişkilidir. Saldırgan realizm daha ziyade sistemdeki büyük güçler üzerinde yoğunlaşarak uluslararası ilişkilere açıklamalar getirmektedir.

Savunmacı ve saldırgan realizmi diğer realist yaklaşımlardan farklılaştıran temel unsur güç ve güvenliği ele alış biçimleridir.

Uluslararası ilişkiler kuramı ve analizlerine yönelik bir yaklaşım olarak konstrüktivizmin yaygınlık kazanması, 1990’lı yıllarda gerçekleşmiştir.

Fonksiyonalist akımın başta gelen temsilcisi  David Mitrany’dir.

Realist yaklaşımla ilgili yukarıda verilen A, B, C ve E seçenekleri doğru bilgiler verirken D seçeneği yanlış olup doğrusu, realizm kuramına göre uluslararası sistemdeki belirsizlik hâli işbirliğini zorlaştırmaktadır ve bu zorluğu aşmada uluslararası rejimlerin oynayabileceği önemli bir rol yoktur.

Devletler, bir diğerinin sahip olduğu saldırı gücünü kendisine karşı kullanmayacağından emin değildir.

Uzmanların, siyasi olmayan teknik konularda işbirliği amacıyla kurdukları fonksiyonel örgütlerin, farklı alanlarda da işbirliğini tetiklemeleri olarak özetlenebilecek spill-over kavramı, teorinin temeli olup, mantığını fonksiyonalizmden almıştır.Türkçe’de; taşma, taşınma veya yayılma diyebileceğimiz spill-over etkisi, ekonomik sektörlerden birindeki entegrasyonun derinleşmesiyle, başka sektörlere de bu etkinin yansıması sonucunda daha fazla bütünleşmeye yol açması demektir. Spill-over kavramının isim babası Haas’tır.

Metateorik açıdan bakıldığında konstrüktivizmin yeri, bir köşesini pozitivizmin (rasyonalist görüşler), diğer köşesini ise postpozitivizmin (reflektivist görüşler) oluşturduğu bir üçgenin taban çizgisi gibidir (Wiener, 2003: 256).

Sosyal düzenin işleyişinin en önemli unsurları arasında yer alan amiller, aslında kurallar tarafından belirlenmektedirler. Gould amilleri faaliyetleriyle maddi anlamda dünyayı etkileyen birey ya da bireyler olarak tanımlar. Yani, sistem içindeki aktif katılımcılar konumunda bulunan amiller, genellikle gerçek insanlardır.

Entegrasyon teorileri : fonksiyonalizm  (işlevselcilik),  neofonksiyonalizm (yeni işlevselcilik), hükûmetlerarası işbirliği (intergovernmentalism), hükûmetlerarasıcılığa yakın duran farklı liberal kurumsalcılık.