Walt’a göre bir devletin algıladığı tehdidin dört kaynağı bulunmaktadır (Walt,1990: 21-26): Bütünleştirilmiş güç, coğrafi yakınlık, saldırı nitelikli güç ve agresif niyetlerdir. Buna göre anarşik yapı bu kaynaklardan biri değildir.

Uluslararası işbirliği sorunsalına, yukarıda da bahsedildiği üzere, en çekimser ve hatta kötümser yaklaşan uluslararası ilişkiler kuramı (yaklaşımı) Realizmdir (Gerçekçilik).

Uluslararası işbirliği sorunsalına, yukarıda da bahsedildiği üzere, en çekimser ve hatta kötümser yaklaşan uluslararası ilişkiler kuramı (yaklaşımı) Realizmdir (Gerçekçilik).

Konstrüktivist görüşleri üç ana gruba ayrılmıştır. Bunlardan ilki, pragmatizmle epistemolojik benzerlikleri bulunan neoklasik konstrüktivizmdir. İkinci grubu ise postmodernist konstrüktivizm oluşturmaktadır. Üçüncü grupta yer alan konstrüktivist yaklaşımlar ise bu iki grup arasında yer alanları kapsamakta olup, aslında ana-akımın kimi görüşlerine de yakındırlar.

Uluslararası ilişkiler için karmaşık bir düşünme biçimi öne sürmüştür. Uluslararası yaşamın doğası maddi olmaktan ziyade, sosyaldir. Uluslararası toplumda devletler, diğer devletlerle ilişkiler kuran birincil amiller konumundadırlar. Devletlerin kendi içlerine kapalı dün-yalar olarak görülmesi yanlış bir yaklaşımdır. Uluslar-arası sistemin yapısı kuralsızlık anlamında bir anarşiye dayanmamaktadır.

Uluslararası ilişkilerin belli bir alanına yönelik olarak aktörlerin beklentilerinin örtüştüğü bir dizi açık veya ima edilen ilke, norm, kural ve karar alma prosedürlerine rejim denir.

I. seçenekte verilen uluslararası rejimlerin işbirliğini kolaylaştırıcı sebeplerinden birisi de sözleşme maliyetlerini arttırması değil azaltmasıdır olacaktır, dolayısıyla bu seçenek yanlıştır. IV. seçenekte verilen işbirliğine girecek ülkelerin karşı karşıya kaldığı en önemli sorun şöhret faktörüdür değil aldatılma korkusu olacaktır, dolayısıyla bu seçenek yanlıştır. V. seçenekte ise aldatılma korkusunun aşılmasında örgütler değil rejimler çok önemli bir rol oynamaktadırlar, dolayısıyla bu seçenekte yanlıştır.

Uluslararası ilişkilerde işbirliği sorunsalının temeli  ulusal ve uluslararası toplumlar arasındaki otorite farklılığına dayanmaktadır.

Monnet Yöntemi olarak bilinen stratejiye göre, ekonomi alanında başlayan fonksiyonel işbirlikleri, ortak çıkarların oluşturduğu birlik inancıyla fiziksel ve zihinsel sınırları ortadan kaldıracaktı.

Gücü monolitik bir yapı olarak ele almak yerine, güce savunma-saldırı dengesi ve savunma-saldırı ayırt edilebilirliği (offense-defense distinguishability) gibi iki farklı perspektiften yaklaşan Glaser, bu kavramların güvenlik ikilemi açısından önemli değişkenler olduğunu belirtmektedir.

Walt’a göre bir devletin algıladığı tehdidin dört kaynağı bulunmaktadır: Bütünleştirilmiş güç, coğrafi yakınlık, saldırı nitelikli güç ve agresif niyetler.

Devletlerin temel amacının, insanların ihtiyaçlarını gidermek ve refah seviyelerini yükseltmek olduğuna inanan Mitrany, politikaları ideolojilerin değil, rasyonel ve teknokrat bakış açılarının şekillendirmesi gerektiğini savunuyordu.