Birleşmiş Milletler Bildirisi 1 Ocak 1942’de kabul edilmiştir.

Gelişen teknoloji, iletişim, artan kitlesel üretim ve ortaya çıkan yeni güç merkezleri, insanın eski çağlarda sahip olduğu kendi kendine yeterlilik özelliğini kırmıştır. Böylece tüm bu değişiklikler halkların artan bir şekilde birbirine bağlanması sonucunu ortaya çıkarmıştır. Günümüzde dünyanın ulaştığı bu bütünleşme boyutuna “karşılıklı bağımlılık” (interdependance) adı verilmektedir.

Türkiye Mayıs 1997’de sisteme katılacağını BM Sekreterliği’ne bildirdi. 14 Haziran 2000’de Ortak Niyet Beyanı imzalandı ve sisteme katılan 33. devlet oldu.

Türkiye’nin NATO üyesi olma çabasının temel nedenleri ise şu şekilde özetlenebilir: • 1945-1946 yıllarında Türkiye’ye verilen Sovyet notalarının da büyük etkisiyle SSCB’den tehdit algılanması sonucu NATO üyeliğiyle ulusal güvenliğin sağlanabileceği düşüncesi. • Türk egemen elitinin NATO üyeliğini cumhuriyetin ilanından beri benimsenen Batıcı dış politikanın doğal bir sonucu olarak görmesi. • Türkiye’nin Truman Doktrini ve Marshall Planı çerçevesinde ABD’den almaya başladığı ekonomik ve askerî yardımların NATO’ya üye olunması halinde devam edeceği hatta daha da artacağı inancı. • İkinci Dünya Savaşı sonrasında liberal fikirlerin Türk aydınları arasında kök salması sonucunda kamuoyunda NATO üyeliğinin bu ideolojik değişimin doğal bir uzantısı olarak görülmesi. • Türkiye’nin sosyo-ekonomik gelişimine paralel bir biçimde oluşan ulusal burjuvazinin Batı ile bütünleşmeyi ve bu bağlamda NATO üyeliğini desteklemesi.

“Uluslararası işbirliğini geliştirmek ve barış ve güvenliği sağlamak” amacıyla kurulan ilk uluslararası örgüt, 1919’da Birinci Dünya Savaşı’nın ardından kurulan Milletler Cemiyeti (MC) örgütüdür.

Bölgedeki silahlı çatışmaların yanında, İkinci Dünya Savaşı’nda faşizme karşı elde edilen zafere en büyük katkıları sağlamış, ardından Soğuk Savaş boyunca Batı Blokuna kafa tutmuş Kızıl Ordu’nun nasıl paylaşılacağı da başka bir sorundu. Sovyet nükleer ve konvansiyonel silahlarının, Sovyet Donanması’nın tasfiye sürecinin uzun süre pazarlık konusu olacağı öngörülüyordu. Nükleer/ konvansiyonel silahlarla donanma nasıl paylaşılacaktı? Özellikle nükleer ve kimyasal silahların terörist grupların ve istenmeyen ülkelerin eline geçmesi nasıl engellenecekti? Güvenlik sorunları ve bunların ortadan kaldırılmasına yönelik girişimler 25 yıllık süreçte Kolektif Güvenlik Antlaşması Örgütü (KGAÖ)’nün (Collective Security Treaty Organisation: CSTO) ortaya çıkmasıyla sonuçlanmıştır.

Kuzey Atlantik Antlaşması O¨rgütü (North Atlantic Treaty Organization: NATO) bir Soğuk Savaş ittifakı olarak doğmuş, 40 yıl boyunca ABD ve SSCB arasındaki ideolojik bölünmenin ve bu çerçevede ortaya çıkan “dehşet dengesi” olgusunun sembol- lerinden biri olmuştur.

Akdeniz İşbirliği Ortakları olan ülkeler Cezayir (1975), Fas (1975), İsrail (1975), Mısır (1975), Tunus (1975), Ürdün (1998)'dür.

Rusya Milletler Cemiyeti kurucu üyesi değildir.

Örgüt üç yönüyle özgünlük taşımaktadır. Birincisi, Soğuk Savaş dönemi boyunca Batı-Doğu bölünmesinde bir köprü işlevi gören ve hem Amerika Birleşik Devletleri hem de Sovyetler Birliği’nin katıldığı tek oluşumdur. İkincisi, çok geniş bir coğrafyayı kapsayarak, Avrupa’nın sınırlarını coğrafi olarak değil siyasi olarak (kendi ifadeleriyle Vancouver’den Vladivostok’a kadar) tanımlamasıdır. Üçüncüsü ise, güvenlik kavramını bütüncül bir çerçevede ele almasıdır.

1919 Milletler Cemiyeti.

17 Mart 1948’de Belçika, Fransa, Hollanda, İngiltere ve Lüksemburg Brüksel Paktı olarak bilinen bir ittifak antlaşmasını imzaladılar. Brüksel Paktı çerçevesinde aynı yılın Eylül ayında Batı Avrupa Birliği (BAB) adında bir askerî örgüt de kurulmuştur. Doğru cevap B şıkkıdır. 

Uluslararası rejimler, devletlerin tek başlarına çözemeyecekleri sorunlu alanları düzenlemek için egemenlik devri yoluyla oluşturdukları hukuki kurallar ve mekanizmalardır. Bugün birçok alan uluslararası rejimler yoluyla düzenlenmiş durumdadır. Bu bağlamda Young, “bir uluslararası rejimler dünyasında yaşıyoruz” saptamasını yapmaktadır.

Mahkeme yargılama sonrasında ilgili devleti mahkum edebilir. Bu mahkumiyet bir tazminata konu olabilir. Mahkeme kararlarının uygulanmasının takibi ise siyasi bir süreç olarak düzenlenmiştir ve yukarıda örgütsel yapısı bahsinde açıklandığı gibi bu süreçten Bakanlar Komitesi sorumludur.Mahkeme kararının ilgili devlet tarafından kabul edilmemesi mümkün değildir.