El yazması bir eseri el yazısıyla kopya eden kimseye “müstensih” denir.

Vurgusuz orta hece ünlüsünün düşmesi sonucu ortaya çıkan ünlü düşmeleri, tapgın>tapugın, kapgın>kapugın, ilgi>iligi şeklindedir.

Oğuzlar ve Kırgızlar döneminde kullanılan Köktürkçe, edebi yazı dili olarak varlığını kendisinden sonraki Uygurlar döneminde de devam ettirmiştir. Uygurlardan sonra Karahanlılar döneminde de ufak tefek bazı farklar ve değişimlerle aynı yazı dili geleneğinin yaşatıldığı bilinmektedir.

yarutsa 3. Tekil şahıs şart kipi, baglasak 1. Çoğul şahıs şart kipi, körsem 1. Tekil şahış şart kipi kullanılarak yapılmıştır. sala ise –A eki ile 3. Tekil şahıs dilek-istek kipi kullanılarak yapılmıştır. kiçsü ise –sUn/sU 3. Tekil şahıs emir kipi kullanılarak yapılmıştır.

Eski Anadolu Türkçesinde bir ekin birden çok zaman veya kipin çekiminde görev üstlendiği görülür. -(y)A eki, Gelecek Zaman, Şimdiki Zaman, Geniş Zaman, İstek Kipi için kullanılır.

Köktürkçede işlek olmasına karşın sonraki dönemlerde körelmiş gelecek zaman sıfat-fiil eki – dAç ( l ) dır.  geldeç yıl ola dir aşikâr 7 ya’ni geldeç yıl ola nekim ola

A, B, C ve E seçeneklerindeki altı çizili sözcükler sıfat-fiildir. D seçeneğindeki “ölicek” sözcüğü “ölünce” anlamındaki zarf-fiildir.

Mevlânâ’nın büyük oğlu olan Sultan Veled, Mevlânâ’nın tasavvufla ilgili görüşlerini bir sistem halinde birleştirip Mevleviliğe bir tarikat olarak gerçek biçimini kazandırmıştır. İlk Mevlevi dergâhının kurucusu olarak bilinir. Sultan Veled’in şiirleri aynı zamanda Eski Anadolu Türkçesinin bilinen ilk örneklerindendir. Eserleri, İbtidâ-Nâme, Rebâb-Nâme, İntihâ-Nâme, Divan, Ma ‘Arif’tir.

Dileyesin seçeneğinde 2. teklik kişi emir kipi görülmektedir. Kurtaram seçeneğinde dilek-istek, Yazayın seçeneğinde tavsiyede gereklilik, Yiyeyin seçeneğinde tercih, Öldürem seçeneğinde ise gereklilik kipi görülmektedir.

Ünlü geçiştirmesi denir.

Dad: Adalet, hak; uwtan-: Utanmak; ınag: Emin, güvenilir dost; nareside: f. Büluğa ermemiş, çocuk’tur. agah: f. Haberdar, bilgili anlamına gelir.

Yukarıda bilgileri verilen eser Teressül’dür.

İsim-fiiller, fiillerin isim şekilleridir. Bu yüzden herhangi bir ismin gireceği bütün hâllere girer ve isimlerin aldığı bütün ekleri alırlar.

Kıssasü’l-Enbiya Nasırü’d-din bin Burhanü’d-din Rabgüzî tarafından 1310 yılında yazılmış ve Moğol Şehzadesi Nasırü’d-din Tok Buğra’ya sunulmuştur. İçeriğinde 484 dize tutan 43 Türkçe şiir barındırmaktadır. Manzum parçalar genelde kaside şeklinde yazılmıştır. Bunun yanı sıra gazeller de vardır. Manzumelerde Hece ölçüsü değil, divan şiirinde en sık rastlanan aruz ölçüsü kullanılmıştır.

-sA+kişi: Asıl fiilin yapılmasını, zarf-fiil eki alan fiilin yapılması şartına bağlar: iki mushaf var üstinde anu? hem / yüzine baksa kişi kalmaya gam (EMŞer.); kara eşek başına uyan ursa? katır olmaz karavaşa ton geyürse? kadın olmaz (DKor.D.).

Bazı karışık dilli özellikler barındıran ilk dönemin (Anadolu Selçukluları dönemi) hemen ardından sadece Anadolu Oğuzcasını temsil eden birçok eser yazıldı. XIV. yüzyıl, yani Anadolu Selçuklu Devleti’nin yerine Beylikler Dönemi’nin başladığı bu süreçte üretilen eserler her ne kadar tamamen Oğuzca olsa da, tek bir yazı dili görünümü vermiyordu. Çeşitli Oğuz ağızlarının özellikleri bu metinlerde kullanılmıştı. O dönemde bütün Anadolu’da Oğuzların tek bir siyasi birlik çatısında olmamaları, farklı Beylik idareleri altında olduğu düşünülünce, farklı Oğuz ağızlarıyla yazılı metinler oluşturulmuş olması da mantıklı görünmektedir.