XVII. yüzyıl mesnevilerini şu başlıklar altında sınıflandırmak mümkündür.
a. Aşk konulu mesneviler
b. Temsili mesneviler
c. Eğitici ve öğüt verici mesneviler
d. Yerli ve realist mesneviler
e. Tarihi^ ve destani^ nitelikli mesneviler

Somut ve gerçekçi tasvirler öne çıkar.

Nevizade Atayi. Cevap A'dır.

XVII. yüzyılda ilk örneği verilen tür sefaretnamedir.

Yukarıda bilgileri verilen şair Sabit’tir.

Güfti’’nin Hilye-i Aşere-i Mübeşşere isimli hilyesinde Cennetle müjdelenen sahabenin menkıbeleri ve hayat hika^yeleri anlatılır.

A^lemnüma'nın türü sakinamedir.

XVI. yüzyılda aşk ve macera mesnevilerine gösterilen ilgi, XVII. yüzyılda yerini öğüt nitelikli eserlere bırakır. Atayi^, Nabi^ ve Simkeşzade Feyzi^ öğretici ve öğüt verici eserleriyle öne çıkarlar.

Bu üslupta önemli olan nokta; hayallerde incelik, anlam derinliği, fazla sözden kaçınmak, alışılmamış benzetmeler ve mazmunlar, ruhi çırpınışlar, ruh tezatları, tasavvufun bunlarla kaynaşması ve süslü bir anlatımdır.

Nabî’nin IV. Mehmed’in şehzadelerinin 1675 yılında Edirne’de yapılan sünnet düğününü anlatmak için yazdığı eseri Surname’dir.

Nabî’nin şiir anlayışı göz önünde bulundurulduğunda Tebrizli Saib diğerlerinden farklı bir yere sahiptir. Çünkü o Nabî’nin şiir anlayışını etkileyendir. Diğerleri ise onun şiir anlayışından etkilenmiştir.

Nabî'nin edebi kişiliğine en çok katkı sağlayan şehir Halep'tir.

Diğer adı hakîmane tarzdır.Düşünceyi esas alır, Düşündürmeyi ve Öğüt vermeyi amaçlar, kısadır.

Şairin beyitte kadeh kelimesi ile birlikte Cem isminden söz etmesi şaşırtıcı değildir. Çünkü Cem’in, hükümdar olmasının yanında şarabı bulduğuna inanılır. Cem ismi, divan şiirinde şarap, eğlence, meclis, safa, kadeh gibi birbiriyle ilgili kelimelerle bir arada kullanılmıştır.

Hikemî şiir kavramını İran’da ortaya atan ve dini şiirlerini hikemî olarak adlandıran şair Feridüttin Attar’dır. Diğer seçeneklerdeki şairler de bu türde şiir yazmışlardır.

Ankaralı İsmail Rusuhî’nin Fatihü’l-Ebyat adlı şerhiyle Sarı Abdullah’ın Cevahir-i Bevahir-i Mesnevi adlı eseri ilgi çeken Mesnevi şerhleridir.

Hayrabad, Nabî’nin Halep’te 1705 yılında yazdığı ikinci mesnevisidir. Âşıkane konulu eser, İranlı şair Feridüttin Attar’ın İlahîname’sinden etkilenilerek yazılmıştır.

Yüzyılın nasihat ve eğitim amaçlı olduğu kadar toplumun aksayan yönlerini de eleştiren en önemli eseri Nabi^’nin Hayriyye olarak da bilinen Hayriname’sidir.

Mustafa Paşa’yla birlikte IV. Mehmet’in şehzadelerinin Edirne’de yapılan sünnet düğününe katılan Nabî, bu sünnet düğününü anlattığı Surname adlı mesnevisini yine İstanbul’da bulunduğu dönemde yazmıştır. 

Şehzadelerin sünnet düğünlerinin ve padişah kızlarının evlenme merasimlerinin anlatıldığı tür Surname’lerdir.