1990’lı yıllarda hayatın birçok alanında sivil toplum örgütlerinin faaliyet göstermesi, nitelik ve nicelik olarak adeta bir patlama yapması, kimi akademisyenler tarafından 21. Yüzyılın “sivil toplum örgütleri çağı” olarak nitelendirilmesine yol açmıştır.

“Aktivizm, bir grup insanın kurum ve kuruluşlar üzerinde baskı yaratarak sorunlu gördükleri politikaları, uygulamaları ya da durumları değiştirme süreci olarak tanımlanır."

Kolektif davranış biçimlerini şöyle sınıflandırabiliriz; Kalabalık (crowd), çeteler (mobs), ayaklanmalar (riots), panik, çılgınlık (fads), moda (fashions), kamu düşüncesi (public opinion) ve dedikodu. Doğru cevap B'dir. 

Siyasal fırsatlar insanları siyasal mücadeleye girişmeye teşvik eden koşullar olarak tanımlanabilir.

Türcülük Kendi türünü üstün ve ayrıcalıklı görme olarak tanımlanabilir. Doğru cevap B seçeneğidir.

Genel anlamıyla eşcinsellere ilişkin olumsuz duygu, tutum ve davranışlar olarak tanımlanır. Homofobi, kişisel bir korku ve irrasyonel bir inanç olmanın çok ötesinde kültür ve anlam sistemleriyle, kurumlar ve toplumsal geleneklerle ilişkili olarak ele alınması gereken politik bir alanda oluşan, gruplar arası bir sürece işaret eder. Doğru cevap B'dir. 

Hegemonik erkeklik, küçük bir grubun erkeklik oluşumlarını, ideallerini ve pratiklerini nasıl yönettiği ve bunları dayattığıyla ilgilidir. Hegemonik erkeklik diğer erkek ve kadınları etkisi altına alsa da, onlar tarafından değiştirilebilir. Hegemonik erkeklik kavramı, bundan yaklaşık olarak 25 yıl önce Connel tarafından ortaya konduğunda, erkekler, toplumsal cinsiyet ve toplumsal hiyerarşiler üzerinden bir tanımlama getirmiş ve Carrigan, Connell ve Lee tarafından sistematize edilmiştir. Doğru cevap C'dir. 

Kamusal kimlik: Dış kamunun toplumsal harekette yer alan aktörlerin kendileri hakkında düşünmelerine yol açan etkilerini kapsar. Örneğin devletin ve medyanın rolü bu bağlamda önem taşır.

Bireylerin kimliklerini toplumsal yapıyla etkileşim içinde sürekli olarak inşa etmeleri, kimliğin dinamik yapısına ilişkin bir durumdur.

Sivil toplum örgütlerinın Türkiye’deki tarihsel sürecine bakıldığında, Osmanlı İmparatorluğunun Uluslararası Cenevre Sözleşmesi’nde 5 Temmuz 1865’te taraf olarak yer aldığı ve 11 Haziran 1868 tarihinde “Osmanlı Yaralı ve Hasta Askerlere Yardım Cemiyeti”ni kurduğu görülmektedir.

Alan yazında otoritelerin toplumsal hareketlerdeki öğrenmenin farklı biçimlerine ilişkin farklı tanımlamaları olmuştur (Haluza-DeLay, 2007). Tablo 10.1’de görüldüğü üzere Eyerman ve Jamison (1991)
öğrenmeyi kozmolojik, örgütsel ve uygulamaya dönük teknolojik biçiminde tanımlarken, Branagan ve Boughton (2003) özgürleştirici, iletişimsel ve araçsal biçiminde sınıflandırmış, Conway (2004) ise dünyanın
yorumlanması ve praksis biçiminde bir sınıflama yapmıştır. Genel olarak değerlendirildiğinde, toplumsal
hareketlerde, bireylerin kendilerine ve dünyayı algılayışlarına ilişkin değişimlere yol açan öğrenme ile toplumsal hareketteki iletişim ve gerçekleştirilen uygulamalara ilişkin öğrenme temelinde kavramsallaştırmalar yapıldığı görülmektedir.

Hobbes’un modelinde, herkesin herkese karşı sürekli savaş halinde olduğu bir güvensizlik ortamı olan doğa hali, insanları bir sözleşme ile devlet yani sivil toplum etrafında birleşmeye itmiştir. Locke ise devleti doğa halinin düzenlenmesi olarak ele alır.

1960’lardan bu yana giderek artan bir yoğunlukta ve çeşitlilikte görülmekte olan yeni toplumsal hareketlerin en belirgin özelliklerinden biri kimliktir.

Yeni kimlik arayışına iki örnek verebiliriz: Bunlardan biri çevre kirliliği ile ilgili sorunlar diğeri nükleer savaş tehdididir. Örneğin nükleer bir savaş insanların oluşturduğu ve ölçülemez nitelikte zararlara yol açabilecek büyük bir tehdittir. Bireylerin tek başına bu soruna çözüm bulmaları olanaksızdır. Bu durumda bireylerin kendilerini toplumsal sistem karşısında aciz hissetmeleri, anti-nükleer harekette olduğu gibi, ortak bir kimlik etrafında toplanmalarına yol açar. Böylece nükleer savaş ya da çevre kirliliği tehdidi bireyleri sürekli olarak toplumsal bir harekete yönlendirir.

Toplumsal hareketler oldukça genel bir sınıflandırmayla ve daha çok amaçları bakımından dört grupta ele alınabilir. Bu gruplandırmaya göre başlıca toplumsal hareket türleri barış hareketleri, çevreci hareketler, işçi hareketleri ve ifade özgürlüğü-demokratik hareketlerdir.