Ahlâk, çoğunlukla belirli bir insan topluluğunun üyeleri arasında geçerli olan veya olması istenen değer yargılarından müteşekkil bir kurallar manzumesidir. Bununla birlikte bazen de tek bir topluluğun veya grubun üyeleri için değil de herkes için bağlayıcı olan, genel anlamda iyi ve doğru kabul edilen birtakım ilke ve kurallara işaret edecek şekilde kullanılır. İlk anlamıyla ahlâk için
“bayramda büyükleri ziyaret etmek”, “büyüklerin karşısında ayak ayak üstüne atmamak”, “topluluk huzurunda yüksek sesle konuşmamak” vb. davranışlar
örnek verilebilir. İkinci anlamı ise “Yalan söylemek yanlıştır.”, “Verilen sözü tutmak gerekir.” ve “Zina yanlıştır.” gibi bir takım ilke veya kuralları
akla getirir. Nihayet üçüncü bir anlamıyla da ahlâk, belirli bir insan topluluğuna ait değer yargılarının da herkes için bağlayıcı olduğu düşünülen bir takım ilke
ve kuralların da ötesinde, her türlü yerleşik ahlâka aykırı olabilen, insanın “değeri”ni merkeze alan, her ne pahasına olursa olsun insanı ve insanın
onurunu yücelten eylem ve ilişki türleri için kullanılır. Bu anlamda ahlâk ne toplumsal ne de bireysel veya evrensel bir takım normlara işaret eder, bir eylemin veya ilişkinin özel ismidir. Bu noktada artık ahlâktan değil etikten bahsedebiliriz. Dolayısıyla söz konusu olan, “etik eylem”, “etik ilişki”dir.