Kant, ahlâk üzerine araştırmasına, sıradan insanın sahip olduğu (sahip olduğunu düşündüğü) ahlâk bilincinden başlar. Kant’ın analiz nesnesi işte bu ahlâk bilincidir.  Kant’a göre yeryüzünde kendi başına, mutlak ve koşulsuz olarak iyi olan tek bir şey vardır, o da ‘iyi niyet’tir. Kendisinden önceki bir çok filozofun ‘iyi’ olarak kabul ettiği, doğru düşünme, karakter erdemleri, sağlık, başarı, zenginlik, onur vb. değerlerin hiç biri, ‘iyi niyet’ gibi kendi başına, mutlak ve koşulsuz olarak iyi değildir. Çünkü bu değerler iyi bir niyet tarafından yönlendirilmediklerinde değer ifade etmezler; hatta kötü sonuçlar bile doğurabilirler. 

Ahlâk, doğanın işleyişinden bağımsızdır. Dolayısıyla ahlâkı doğanın dışında aramalıyız.

Bir eylemin ahlâk açısından iyi olmasını, iradenin doğrudan doğruya ahlâk yasası tarafından belirlenmesine bağlayan Kant, iradeyi belirlemesi gereken bu yasanın nasıl olması gerektiğini bulmaya çalışır. İnsanın varlık yapısı, duyulur doğa tarafından da belirlendiği için, ahlâk yasası insan için bir buyruk (imperatif) şeklinde kendini gösterir. Doğa yasaları buyruk olamazken, pratik yasalar daima buyruk şeklindedir.

Şayet ahlâklılık, mutlulukla ilgili bir şey olsaydı bizler tıpkı hayvanlar gibi, güdü ve eğilimlerimizi takip etmek suretiyle doğal ihtiyaçlarımızı tatmin eder ve böylece mutluluğa ulaşırdık. Ancak böyle bir durumda ahlâklı olma özelliği sadece insanlara has bir özellik olmaktan çıkardı. Dolayısıyla mutluluğu, ahlâkın nihai amacı olarak görmek, insanı toplu hâlde yaşayan hayvan olarak kabul etmekten başka bir şey değildir. 

Verilen tüm öncüller doğru olduğundan cevap E'dir.