Nüfus artışı, bireylerin çocuk sahibi oluşları (doğurganlıkları) artırılarak ya da göç alınarak sağlanabileceği gibi, mevcut bireylerin ve çocukların yaşamları uzatılarak, yaşam kaliteleri artırılarak da oluşturulabilir. Bu nedenle nüfus artışı politikaları bir ayağı ile doğum yanlısı pro-natalist politikalara, diğer ayağı ile de sonucu ölüm oranlarından takip edilebilecek sağlık politikalarına dayanmaktadır. Diğer bir ifade ile 1923-55 yılları arasında, Türkiye bir yandan pro-natalist politikalar takip ederken, diğer yandan doğan çocukların yaşamlarını kısıtlayan sağlık sorunlarına çözüm üretmeye çalışmıştır.