Temel hak ve hürriyetlerin korunmasına yönelik hukukî araçların en önemlisi, sınırlama-ların yasama organlarına bırakılması gelir. Bunu temelinde yatan düşünce, yasama organı-na duyulan güvendir. Kanunların yasama organlarında herkese açık görüşme ve tartışma usulüyle hazırlanması ve kabul edilmesi sonucu, tarafsızlık ve eşitliğin daha iyi sağlana-cağı, kişiler açısından özgürlüklerin kanunla sınırlanmasının ilk akla gelen güvencelerini oluşturmaktadır. Diğer taraftan, demokratik hukuk devletlerinde eskiden beri yerleşmiş olan kural, hürriyetlerin sınırlanmasının yasama organı tarafından kanunla yapılmasıdır. Ancak, kişiler için hem organik ve hem de şeklî bakımdan önemli bir güvence teşkil eden kanunla sınırlamayı, mutlak bir güvence olarak görmemek gerekir. Kanunu genel irade-nin bir ifadesi sayarak bundan dolayı yanılmazlığını kabul edersek bu hürriyetler için bir güvence olmaz, daha başka tehlikeleri de gündeme getirir. Çünkü, kanunun yanılmazlığı-nı ileri sürmek, neticede onu yapan Parlamentonun yanılmazlığını kabul etmek anlamına gelir ki bu hukuk devleti anlayışıyla bağdaşmaz.