1924 Anayasasının yargıyı bağımsız bir kuvvet olarak düzenlemesine karşılık, mahkemelerin ve hâkimlerin bağımsızlıklarını koruyacak etkin mekanizmalara yer vermemesi, 1961 Anayasasını hazırlayanları yargı bağımsızlığını güvence altına alacak özel tedbirlere yöneltmiştir. 1961 Anayasasının yargıya ilişkin düzenlemelerinde dikkat çeken önemli bir özellik, bu Anayasanın 6. maddesinde yürütmeyi bir görev olarak düzenlemesine karşılık, 7. maddesinde yargıyı bir yetki olarak hükme bağlamasıdır. Bu maddeye göre: “Yargı yetkisi, Türk Milleti adına bağımsız mahkemelerce kullanılır.” Böylece Anayasa, yargıyı 5. maddesinde düzenlediği yasama gibi asli yetkili bir organ haline getirmiştir. Anayasanın 132-138. maddeleri arasında yer alan düzenlemeler ise yargının kurumsal ve bireysel bağımsızlığını eksiksiz olarak hükme bağlamıştır.