İstiklal Harbi öncesi Osmanlı Devleti’nde özellikle Doğu ve Güney Doğu Anado- lu’da toprak - insan ilişkileri feodal düzen içindeydi. Aşar Vergisi ve bu uygulama- nın ortaya çıkardığı mültezimlik tarımda modernleşmeyi engellemişti. Ulaşım ve haberleşme yetersizliği çiftçinin içe dönük üretimle yetinmesine yol açmıştı. Bitlis ve Diyarbakır’da 51 ve daha büyük dönüm toprağı işleyenler egemen iken Batı Anadolu da ise işletme büyüklükleri küçülmekte ve piyasaya yönelik üretimde ar- tış görülmektedir. Miras yoluyla toprağın paylaşılması nedeniyle ekilebilir toprak- lar küçülmekteydi.